Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik zo’n blog zou schrijven. Ik wilde altijd gewoon mijn gevoelens en gedachtes van me afschrijven en waarom moet ik dan ook de lichtpuntjes benoemen of de dingen waarvoor ik dankbaar ben? Zeker nu ik alles vrij uitzichtloos vind en ik me voor weinig dingen meer kan opladen en eenzaam uren naar mijn telefoon kan staren, in de hoop dat nog iemand aan me denkt of om me geeft. Echter is dat schijn bedriegt. Ik weet dat ik mezelf ook zonder aandacht en bevestiging moet zien kunnen te vermaken. Gezien ik nu al zuur genoeg ben en mijn blogs de laatste weken eerlijk, oprecht, maar ook zo negatief waren, hier eens wat dingen die me nog wel goed kunnen stemmen…
