Op dit moment zou mijn 6e Voorlichtingsteam weekend zijn begonnen. Sinds Februari 2011 ben ik betrokken bij het Voorlichtingsteam van COC Nijmegen. Ik heb denk ik bijna 200 klassen voorgelicht over homoseksualiteit, over transgenders, over biseksualiteit en over lesbische relaties. Middels kennisoverdracht, persoonlijke ervaringen en het voeren van een discussie in de klas, op lerarenopleidingen en aan zorg coördinatoren en docententeams op scholen heb ik geleerd hoe homoseksualiteit bespreekbaar kan worden gemaakt op scholen en dat het hartstikke normaal is, maar ook heel moeilijk om je in het verkeerde lichaam geboren te voelen. Echter, sinds woensdag is het besluit genomen, ik stop bij het team…
Met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Het is als een goede relatie waarbij je allebei nog zielsveel van elkaar houdt, maar toch beter afscheid kan nemen. Het is als iets dolgraag willen, maar weten dat als je naar jezelf luistert dat je toch beter kan stoppen. Dit weekend was mijn 6e trainingsweekend geweest, waarin in een intensief weekend we aan teambuilding doen, elkaar trainen in meer kennis en in hoe we zekerder voor de klas kunnen staan. Ik denk terug aan mijn vorige weekenden, aan alle mooie klassen, aan alle hilarische teamuitjes en weekenden, aan de mooie reacties na voorlichtingen, aan complimenten na je eigen verhaal. Wat was voorlichter zijn toch geweldig. Ik kwam onzeker binnen, maar ben nu de meest ervaren voorlichter en heb me voor menig moeilijke klas toch kranig geweerd.
Ik ga het team onwijs missen, de vele foto’s die gelukkig wel intern zijn gebleven, de avond dat ik zelf als transgender (meer The Joker) door het leven ging, het broekzakbellen met pijnlijke scharrelverhalen om half 6 in de morgen naar een coördinator van e het scholennetwerk, de borrels na een vergadering tot half 5, het niet meer bijkomen van het lachen tijdens de vergaderingen, het zelf leren van training geven, het leren stijldansen en yoga doen, het team laten sporten. Damn, wat pijnlijk dat dit afscheid nu helaas moet.
In een gesprek afgelopen woensdag kwam ik samen met de huidige coördinator intern erachter dat het beter was om te stoppen. Hoewel ik met mijn kennis, expertise en ervaring altijd een kritische noot heb en nog erg betrokken ben bij het team is het ergens niet meer op te brengen om voor de klas te staan. Met tweemaal therapie in de week en 32 uur werk, en veel tijd dat verder opgaat aan van alles en nog wat en vooral investering in mijzelf is het gewoon niet langer te doen. De uitdaging is er na 4,5 jaar ook gewoon af en hoewel voor de klas staan mij nog zoveel energie en ruimte geeft, is het gewoon nu op dit moment niet meer te bewerkstelligen. Bovendien is het team nu weer zo vernieuwd, dat ik het lastig vindt om mijzelf te investeren in het beter leren kennen van weer 10 nieuwe leden.
Deze beslissing was opnieuw heel moeilijk en zo pijnlijk, vooral omdat die opnieuw wordt ingegeven door mijn psychische problemen. Ik had veel liever afscheid genomen op een wat geschikter moment, maar helaas is me dat niet gegeven. Het lukt me ergens gewoon niet langer om me te motiveren, hoeveel ik ook nog van het vak houd. Het kost helaas meer energie dan het me oplevert en daarom moet ik nu stoppen.
Het ligt absoluut niet aan het team. Ik kan met vrijwel iedereen wel redelijk en het team zal ook dit weekend opnieuw weer erg naar elkaar toegroeien. Ik voel nu ergens best de pijn dat nu iedereen verzameld en er weer een geweldig weekend van ga maken. Ergens is het jammer dat ik geen coördinator mocht worden vorig jaar, hoe zeer ik dat toch wel wilde, maar ze anderen mensen geschikter vonden. Ik zag dat ergens niet aankomen, dus ergens voel ik nog steeds de pijn.
Ik ben echter blij dat ik niet zuur ben gebleven en niet heb bedankt voor het team. Ik ben nog hartstikke betrokken gebleven en heb nog 25 voorlichtingen kunnen doen vorig jaar. Tevens was ik op de achtergrond nog bij vrij veel betrokken.
Helaas is er best tekort in het team aan ervaren mannen, toch kies ik nu echt voor mezelf en staat de komende tijd echt in het teken van ontwikkeling van mezelf en van het leren genieten van het leven, en van het beter omgaan met mezelf en mijn klachten. Ik ben trots dat ik deze keuze nu hebt gemaakt. Net zo trots als op mijn rol binnen het team. Ik was ieder jaar één van de voorlichters die het meeste voor de groep stond, met de meeste opmerkingen tijdens vergaderingen en met de meeste vragen tijdens trainingen.
Ik was niet de drukste op feestavonden, maar toch hebben mensen mij gezien in de meest rare rollen en bleef ik altijd als één van de langste op. Ik dronk kratjes bier mee, en kwam te laat uit bed, maar stond er wel weer bij iedere training. Ik was zo onnozel om met mijn roze trui voor de klas te gaan staan, waardoor elk vooroordeel werd bevestigd. Ik was verdrietig en boos dat ik geen controle kreeg over een klas , terwijl het andere deel van de klas heel braaf en lief was. Ik heb keihard gelachen om de meest belachelijke vragen “Dus jullie hebben echt niet met elkaar?” bij een voorlichting met een mede mannelijke voorlichter. Ik was ontroerd tijdens een coming out in de klas en dat de hele klas ging klappen en hem gelijk knuffelde. Ik was trots op mezelf nadat ik tijdens een voorlichting een klas van heel negatief heel positief kon krijgen. Ik was ontsteld dat tijdens een voorlichting een auto niet op de handrem werd gezet buiten en dat een auto met een leraar eruit er alleen van door ging. Ik was kwaad toen leerlingen bleven treiteren en ik deze eruit moest zetten. Ik was blij nadat leerlingen na afloop van een voorlichting een hand kwamen geven om te bedanken. Ik was opgewekt toen leerlingen vertelde dat ze nu wel beter na zouden denken als ze zouden schelden met homo. Ik werd gek van het zien van de 168e keer van de film aan het begin van de voorlichting. Ik was geraakt door een basisschool klas die allemaal ahw riepen bij het vertellen van mijn coming out verhaal. Ik vond het mooi om te zien dat allochtonen leerlingen juist heel positief reageerde met heel veel respect en autochtonen heel negatief. Ik was ontzet door de negatieve sfeer in sommige klassen en dat het oke was om homo’s te slaan. Maar bovenal was ik ontzettend energiek, blij, geraakt en vol enthousiasme als ik weer voor een klas mocht staan en bereikte je altijd wel een bepaald doel. Ze hoefde niet te enthousiast erover te doen, ik wilde ze alleen graag uitdagen om over het onderwerp na te denken en over simpele dingen als waarom je “Homo” als scheldwoord gebruikt en waarom jongens niet met barbies mogen spelen.
Ik ben dan ook super trots op alle ervaringen die ik heb opgedaan en wens mijn team een heel erg tof voorlichtingsteamweekend met heel erg veel plezier, en heel veel leerzame momenten. Ik ga jullie onwijs missen als nog meer het voor groepen staan, omdat ik heb gemerkt dat ik daar ergens best talent voor heb en het ontzettend leuk is. Ik heb respect gekregen voor leraren, maar heb ook de leuke kneepjes van het vak leren kennen. Het ga jullie goed, het was fantastisch om mijn steentje bij te dragen aan de bespreekbaarheid van homoseksualiteit op scholen. Heel erg veel succes met al jullie voorlichtingen en het was een ongelofelijke eer om met jullie er het beste van te maken.
Ik vergeet nog 1001 nostalgische momenten, maar damn wat een mooie tijd sluit ik hiermee af. Het ga jullie goed, bedankt voor alle mooie jaren, ik ga jullie onwijs missen. Maar zelden heb ik zoveel inspiratie en mooie momenten gehad uit een bepaalde groep mensen! Thanks! <3.
Ik vind het echt een onwijs goede stap. Je kiest nu echt voor jezelf en gaat voor therapie.
Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat jouw bezigheden voor de meeste ‘normale’ personen ook erg veel is hoor! Maar ik begrijp natuurlijk dat je het heel jammer vindt!
Wat doe jij veel aan losse activiteiten nog naast je werk en therapie. Echt knap dat je dat zolang vol hebt weten te houden. Echt petje af.
Wat fijn dat je er zo in gegroeid bent en zoveel hebt geleerd ook. Dat je dat nu op een goede manier kan afsluiten, al snap ik dat het lastig is vanwege de reden waarom. Zet ‘m op!