“Wat heb ik zojuist getekend?” , het raast nog steeds door mijn hoofd. Het was een handtekening onder het behandelplan-overeenkomst van mijn traject in Lunteren. Waar meer van mijn leeftijdsgenoten momenteel hun koopcontracten, hypotheken, samenlevingscontracten of contracten op het werk tekenen, tekende ik vandaag mijn behandelplan. Natuurlijk deden nog veel meer mensen die jonger, even oud of ouder zijn dat, maar toch had ik min of meer het gevoel dat ik mijn euthanasieverklaring of doodsvonnis tekende..

Naast mijn behandelplan kreeg ik ook een diagnose/indicatie te horen. Gelukkig kwam deze overeen met mijn diagnose van mijn verwijzer/huidige therapeute: een dysthyme stoornis en NAO Persoonlijkheidsstoornis met met name klachten in het B- en C-cluster, voornamelijk uit borderline, ontwijkende en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Gelukkig was dit niets nieuws onder de zon. In de mate dat ik hierin nog functioneerde zat ik op 55, waar 100 ongeveer de Dalai Lama is en 0 ongeveer geïsoleerd en ontwricht van de volledige samenleving. De meeste clienten zaten aan het begin van het traject tussen de 50-60.

In het uur dat we de overeenkomst bespraken, de DSM en het beleid was het eigenlijk een best fijn en open gesprek. Ik sprak mijn scepticisme nogmaals uit, gaf aan dat ik bepaalde dingen wel slordig vond uit de intake en dat ik de vragenlijsten super heteronormatief en totaal niet rekening houdend met gender issues vond. Daarnaast over mijn ervaringen dinsdag en over de terugkoppeling rondom het systeemgesprek al van 5 weken terug. Gelukkig werden mijn punten niet echt als vermijding beschouwd, maar wel serieus genomen. Of er nog vervolgactie op uit moest worden gezet vond ik het moeilijk te antwoorden. Qua afgelopen dinsdag nam ik eigenlijk niemand wat kwalijk, zowel de cliënten, rondleiders als overige aanwezigen niet. De vragenlijsten mogen mijns inziens wel een update verkrijgen, maar hier gaf mijn behandelaar in de intake van aan dat ik dat in mijn behandeling nog maar verder moest bespreken, en dat zij hier weinig invloed op had. Tevens gaf ze aan dat wegens drukte het proces inderdaad niet helemaal was verlopen naar mij toe, zoals beoogd was. Daarmee was het voor mij ook afgedaan.

Naast deze kritische puntjes, waarvan ik vooral stiekem trots was dat ik ze had uitgesproken doorliepen we een lijstje met dingen waaraan nog moest worden gedacht. Dit waren onder andere een aantal dingen die ik niet bij mij had, doordat ik afgelopen avond niet meer thuis kwam en dus bij mijn ouders sliep, toen ik een mooie avond had beleefd in de kuip. Hierdoor was ik niet bepaald goed voorbereid op dit gesprek. Het lijstje werd verder doorlopen over vragenlijsten, nog meer vragenlijsten, online dingen nog naast de therapieën en over privacy en de medicatie. Dit werd nu ook overgenomen van mijn huisarts en we zouden als groep naar de psychiater gaan, als ook bij een klacht dit altijd met iemand anders erbij moest worden besproken. Ooh, jah, privacy kon ik natuurlijk al helemaal niet verwachten.

Daarnaast kwam naar voren dat mijn klinische dagbehandeling nog best voor een tijdje omgezet kon worden naar een klinische opname, en dat ik daar dan wel zou moeten blijven overnachten, ook kwam dikwijls andersom voor, maar dit werd altijd besproken in samenspraak met het behandelteam. Tevens was het goed dat ik zo opzag tegen die dingen rondom mindfullness, meditatie en creatieve therapieën. Dan kon ik dat daar lekker uitspreken en eens daar tegenin gaan, in plaats van alles maar gewoon te ondergaan. En dan nog dat onderwerp privacy. Ik vroeg naar beleid rondom social media en mijn blog. Ze hadden hier verder geen ervaring mee, maar gaven wel heel erg aan dat ten alle tijden de privacy van alle cliënten gewaarborgd moest blijven. Ook al zou ik het anonimiseren, het moest echt over mijzelf gaan en niet over de ander. Ik moest dit even op mij in laten werken..ga ik door met bloggen en twitter, wat zo vaak een uitlaatklep vormt. Schaadt ik andere mensen te vaak en te veel op social media?

Op de terugweg zat ik wederom weer bij erg veel meisjes die allemaal praatte over hun vriendjes. Ik ben nog steeds verwonderd om het aantal mensen met psychische aandoening dat in staat is om een liefdesrelatie te hebben. En dan denk ik aan of ik voorgaande zin nog wel mag zeggen. Schaad ik nu de privacy van deze meisjes, onder meer omdat deze blog openbaar is onder mijn naam? Ik vind de scheidslijn zo lastig, maar ik weet ergens ook dat ik wel door wil gaan met bloggen. De heren in de wachtkamer toen ik binnen kwam hadden het over de nabehandeling die 3 jaar na dato nog bezig was, ik schrok hiervan. Sorry heren en meisjes, ik trek mij wederom te veel aan van anderen. In Lunteren ga ik dat tackelen, wat ik daarover tegen jullie vertel ben ik nog niet uit…