Themaweek: De eerste week in Lunteren: Dag 1

Lief blogdagboek,

Dat was het dan, dag 1 van de 180. Het zit erop. Het was ook lekker handig van mij om er een concertje na te plannen in Amsterdam, waardoor nu alles in mijn lichaam schreeuwt om slaap. Maar jou lief blogje, laat ik echt niet in de steek hoor. Zeker, omdat ik denk dat jij mijn trouwste bondgenoot bent in het komende jaar..

Ik moet eerst nog wel even wat delen over gisteravond. Nadat ik net had geklaagd over de collega die mij in de steek had gelaten en een telefoontje wat ik niet had gehad kreeg ik opeens een onwijs lief filmpje via mijn mail. 8 vrienden hebben daarop een boodschap ingesproken om mij liefde, steun, moed en alles meer te wensen. Het avontuur in Lunteren, mijn kracht, het zou allemaal moeten leiden tot een succesvol traject in Lunteren. De vreugde, ontroering en sprakeloosheid was even daar, maar sloeg natuurlijk ook al snel om door mijn labiliteit. Een reactie van mijn huisbaas legde ik weer compleet verkeerd uit in mijn hoofd, en zo ging ik toch met een angstig gevoel en met een glas dat halfleeg was naar bed. Alwaar ik natuurlijk maar 3 uur daadwerkelijk sliep.

En daar ging de wekker al om het belachelijke tijdstip 6.30, benieuwd of ik er ooit aan ga wennen. in ieder geval ruim op tijd in de trein en in Lunteren. Hier kwam ik nog een trouwe volger van jou tegen blog, toch grappig wat het mij allemaal kan opleveren, ook een hoop begrip, steun en warmte gelukkig hoor Lieve blog en natuurlijk ook dat lieve filmpje van vrienden, als ik nooit zo open was geweest was dat er ook niet geweest, dus ik mag jou zeker daar ook voor bedanken, blog.

Nou ja en daarna begon dus de dag. Eerst langs het secretariaat voor een zoveelste verklaring en wederom een nieuwe vragenlijst. Daar ga ik echt moe van worden hoor, zoveel vragenlijsten. Daarna werd ik opgehaald en kreeg ik een rondleiding, ontmoette ik meer groepsgenoten en hadden we onze eerste groepssessie: Psycho. Dit start met een half uur met wat je in wilt brengen in de groep, waarna twee mensen na elkaar een half uur hebben om met iets bezig te gaan, waaraan gewerkt moet worden. Bijvoorbeeld een trauma uit het verleden of het aangeven van grenzen, in ieder geval was deze sessie erg heftig en zwaar. Het blijft alleen tussen ons hè blog, waarom dat zo was.

Vervolgens hadden we wat tijd tussendoor en daarna de lunch. Ik zag een sociotherapeute aan voor een mede cliënt en verder was het weer even verder kibbelen. Na de lunch hadden we HTK (Huis-Tuin-Keuken). Eens in de twee weken is dit Tuintherapie, anders is het nuttig je tijd besteden aan iets wat je nog moet doen. Opdrachten, dingen voor de groep, of andere zaken. ik heb toestemming geregeld voor vervoer bij mijn zorgverzekering en wederom twee vragenlijsten ingevuld. En verder nog even met mijn mentor gepraat, die mijn begeleidster is in de eerste weken, maar ook gewoon mede cliënt is hoor.

Hierna hadden we milieuvergadering. Over het feest van morgenavond, waar ik nog even niet naartoe ga, over de droge lucht in de huiskamer en de vele wisselingen bij de begeleiding, waar de meeste mensen wel onrustig van werden. Zo was ook voor ons nog niet duidelijk wie naast mijn hoofdbehandelaar de andere behandelaar wordt gedurende psycho. Helemaal alleen een behandelaar daarin leek niet echt handig. Gedurende deze vergadering vond ik het echt een chaos met vier groepen bij elkaar. Ik moest mij ook nog even kort voorstellen en verder gaf de leiding iets aan over nazorg en dat wellicht mensen dan de volgende stap konden maken naar vrijwilligerswerk. Precies ja, dat wat ook altijd wordt genoemd op mijn (oud)werk voor mensen uit de GGZ, vrijwilligerswerk, dagbesteding; meer zit er voor die mensen niet in. Ik doe godverdomme nu nog allemaal vrijwilligerswerk naast mijn behandeling. Ik wil echt gewoon terug naar mijn betaalde baan straks hoor blog, daar ga jij mij ook wel aan houden hè. Ik vind het nu al verschrikkelijk om afhankelijk te zijn van het UWV. Ooh jah, die kwamen vandaag ook nog even fijn tussendoor. Eerst met een sms dat ik vandaag telefoon bij de hand moest houden, omdat ze mij zouden bellen over mijn ziekmelding en daarna via twitter over dat ik een persoonlijk bericht moest sturen voor onderzoek wat ze willen doen naar mijn ziekte. Kan ik niet gewoon al mijn behandeldingen opsturen? Ik zit hier toch ook niet voor mijn lol. Zucht, wat een gedoe weer erbij op de eerste dag.

Hierna bleef ik nog even hangen met de klinische mensen, omdat ik nog even moest wachten totdat een vriend van mij klaar was op het werk en we samen naar Moderat gingen in Paradiso. Electronische muziek met vette lichteffecten, waar mensen met epilepsie niet tegen zouden kunnen denk ik. Die vriend van me had nog twee mensen mee, en toen ik even met één van hen alleen stond, vroeg die natuurlijk wat ik deed in het dagelijkse leven. Zo open als ik hierop ben tegen de hele wereld en ik dat ook altijd ben over mijn homoseksualiteit, had ik daar toch even moeite mee hoor vandaag, blog. Ik kreeg natuurlijk vandaag al gelijk weer, “Ooh ik ken ook nog een super leuke homo, zal ik jullie koppelen” en bij het concert ging ik even terug in de tijd, en vertelde ik over mijn werk. Over het mensen juist hun kwaliteiten laten benutten, en dat kan zomaar betekenen voor iemand uit de GGZ een goed betaalde baan. Hoewel ik die lans dus zo graag wil doorbreken en zo graag open ben over zowel mijn geaardheid als mijn psychische kwetsbaarheid, lukte dat niet altijd. Maar goed, stapje voor stapje maar. Maar het is alweer 1.00, dus snel slapen. Over 5,5 uur wacht een nieuwe dag, nu niet in mijn eigen groep, maar met alle beginners bij elkaar. Onder andere met 1,5 uur mindfullness/meditatie. Ik heb al afgesproken met iemand om dan even bij te kletsen, omdat we er allebei allergisch voor zijn. Morgenavond kan je dus een zure en vermoeide mij tegen je krijgen blog, wees daar maar op voorbereid.

En voor nu even truste, Tot morgen!

Liefs,

Thomas

tommie345

4 Replies to “Themaweek: De eerste week in Lunteren: Dag 1”

  1. Je hebt , vermoed ik, een verborgen agenda. Je hebt, denk ik, voor ogen als een soort Myrthe van der Meer als een schrijver uit je therapie te verrijzen. Deze blogdagboek te publiceren ofzo.
    Niets mis mee, op zich, maar waarom heb je dat boven anderen uit stijgen zo nodig? Waarom kun je niet gewoon client zij n, punt?
    In diverse blogs maakte je ook al onderscheid tussen ”jijzelf” en ” de mensen van groepstherapie de ziten te kleien” en meer van dat soort uitingen.

    tamelijk narcistisch al dat jezelf buiten de clienten plaatsen waar je gewoon toch juist er een van bent.

    en je blog lezende… lees ik maar 1 ding: ik, ik, ik, ik, ik…

    1. Beste Jolanda,
      En wat wil je bereiken met deze reactie? De schrijver die zich in een psychisch uiterst kwetsbare positie bevindt nog een keer goed op z’n plaats zetten? Je hóeft het allemaal niet te lezen.
      Thomas, ik wens je alle kracht toe om deze fase van je leven goed door te komen.

    2. Dat narcistische herken ik totaal niet in Thomas en zijn blog.
      Een blog over de blogger zelf en zijn leven gaat toch over de blogger zelf? Dan begrijp ik het het ‘ik-gebruik’ wel..

    3. Een narcist handelt ten koste van anderen. Thomas is geen narcist. Hij zet zich juist heel veel in voor anderen. Hij zit in vooral met zichzelf in de knoop en voelt zich erg onbegrepen en alleen staan. Jouw reactie helpt niemand en ik vind het jammer dat je de door mij erg gewaardeerde Myrthe van der Meer er met de haren bijsleept…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.