Jullie hebben van mij eigenlijk nog een mooie blog tegoed over de fantastisch mooie vakantie die ik achter de rug heb. Of jullie hebben nog een blog tegoed over het positieve telefoontje over werk wat ik van de week ontving en wat werk op korte termijn echt in gang gaat zetten. We bevinden ons echter in de donkere dagen voor kerst en ik ben ook teruggekeerd uit Gran Canaria met een griepje/hevige verkoudheid die op mijn darmen slaat. De positieve dingen komen daardoor helaas niet binnen en ik kan ze momenteel heel moeilijk terughalen. In tegenstelling tot dat is het enige wat mij momenteel lukt de zure nicht uithangen onder een dekentje op de bank..

Hoewel ik  veel heb geleerd in Lunteren dit jaar en een stuk minder opzag tegen de feestdagen, is dat ultieme negatieve gevoel over de kerstdagen en oud en nieuw er toch weer gekomen. Ik zou graag willen zeggen dat ik een “Happy single” ben, maar zo rond de kerstdagen ben ik er altijd erg slecht in om dat met een stalen gezicht uit te spreken. Daarvoor is het verlangen naar een relatie altijd gewoon te groot geweest. En zo rond de kerst komt altijd weer het besef dat dat weer niet is gelukt, en dat ik gewoon weer als single mag aanschuiven bij mijn ouders en zus en haar vriend, die wel meer geluk in de liefde hebben.

Dit gaat de afgelopen 28 jaar al een beetje zo, en daarvan in ieder geval 12 jaar bewust sinds mijn coming out als homo op mijn 16^e. Natuurlijk mocht ik in die eerste jaren niet gelijk verwachten dat ik mijn droompartner onmiddellijk zou vinden. Toch heb ik dat wel vaak gezien in het conservatieve Ede. Als er dan nog eens andere homo’s te vinden waren, waren ze vaak onmiddellijk gebonden aan iemand. Ik heb dat later ook nog wel gezien, binnen een half jaar na hun coming out onmiddellijk in staat zijn om een langdurige relatie aan te kunnen gaan. Nee, ik kan natuurlijk niet spreken over hoe gezond die relatie is achter de voordeur, maar toch kon ik er vol bewondering naar kijken. Ik had die behoefte ook, al was het maar om er even ermee naar mijn ouders te zwaaien, om ze te laten weten zo ben ik nou eenmaal echt!

Maar goed, ik had rond mijn 18^e ook wel mijn eerste vriendje en ook al duurde dat maar drie maanden en durfde ik dat mijn ouders niet te vertellen, ik had er in ieder geval even aan kunnen ruiken. Ik was daarna echter weer single, en ging het studentenleven in. Je zou dat kunnen zeggen, neem het ervan! In die tijd begonnen echter ook mijn darmklachten, wat zorgde voor bekkenbodemklachten en hierdoor werd seks voor mij een wat meer gênante vertoning (zie Lets talk about seks). In losse contacten en one night stands was ik daardoor nooit echt een koning, hoewel buitenstaanders dat soms wel van mij verwachtte als homo en student. Die reputatie bestaat er nou eenmaal van studenten en van biseksuele en homoseksuele mannen.

Ik zal ook niet zeggen dat er nooit wat gebeurde, maar mede ook door mijn conservatieve opvoeding en psychische klachten die opspeelde, kon ik mij er nooit helemaal goed bij voelen. En zo gingen de jaren verder en datete ik wel eens, of mocht ik iemand mijn vriendje noemen, maar na ongeveer 3 maanden liep dat toch altijd weer spaak. Bij uitgaan stuitte ik vaak op jongens die toch al in een relatie zaten, alleen geen monogame. Ik vind vooral dat iedereen moet doen waar die zelf zin in heeft, maar kan mij daar wel eens aan storen als dat net mijn beoogde droomman betrof. Of dat andere jongens uit een niet-monogame relatie dan met mijn beoogde droomman bezig waren. Natuurlijk konden dat ook gewoon anderen singles zijn en is het verschil klein, maar ik vond het wel eens moeilijk om te zien hoe makkelijk het sommige jongens afging, of ze nou al in een relatie zaten of niet.

En zo kreeg ik wel eens naar mijn hoofd: “Dan doe je toch geen trio, en blijf je lekker alleen met je rechterhand”, “Waarom zeg je nou gewoon niet je rol in bed” (iedereen moet voor mijn gevoel maar weten of ik bij anale seks geef (top) of wordt genomen (bottom) ben, terwijl ik dat ook gewoon vaak irrelevant en te persoonlijk vind), “Leeftijd is echt maar een getal en je wilt mij wel als man van 40”. Ik bleef erbij dat ik geen polonaise aan mijn lijf wilde, maar had soms wel het idee dat het begrip daarvoor niet heel groot was. Ik was maar een moeilijke nicht en hoorde geregeld: “Ooh dat is die saaie, die zo moeilijk is”. Jammer dat die oordelen mij best wel raakte, ondanks dat ik best wel logische redenen had (lichamelijke klachten, opvoeding) dat ik daarvoor koos. Al maken de redenen natuurlijk ook weinig uit en had ik daar ook een vrije keuze in, alleen blijkbaar zo moeilijk voor anderen mensen om daarover niet te oordelen.

En voor de goede orde, ik ging uit op plekken zonder darkrooms en ander mogelijkheden binnen de uitgaansgelegenheid om seks te hebben. Die markt was niet aan mij besteed, al ben ik ook van mening dat iedereen daar ook lekker zijn ding in moet kunnen doen. Er lijkt daarbij wat meer te kunnen in de gayscene, maar ben er van overtuigd dat er onder de hetero’s ook veel meer gebeurt dan waar de meeste mensen van op de hoogte zijn. Alleen er zijn gewoon veel meer hetero’s en hetero uitgaansgelegenheden, waardoor de specifieke homo uitgaansgelegenheden en vooral die dan gericht op seks wat meer opvallen. En wellicht zijn ze er ook wat meer in de gayscene, omdat ze voldoen aan een bepaalde behoefte, echter niet de mijne.

En zo ging ik ook naar Gran Canaria. Daar liep ik de gelegenheden met darkrooms wederom voorbij, en bracht ik vooral mijn tijd door in een Nederlands/Duits schlagercafé. Hier werd ik versierd door een man van 41 met een bierbuik en een man van 39 die ik een stuk ouder inschatte. De mensen in mijn omgeving weten wel dat dat niet mijn smaak is, het is alleen zo jammer dat deze mannen dat moeilijk begrepen en gelijk dachten het recht te hebben om mij te betasten. Overigens kan ik het feit dat ze mij aanspraken ook niet echt kwalijk nemen, je mag altijd proberen en ik zag vorige week voldoende combinaties met meer dan 25 jaar verschil waarbij het wel was gelukt. De jongens van mijn leeftijd waren er verder niet veel, of ze hadden al weer een relatie en waren op zoek naar een trio waarin ik een rol mocht vervullen. Niet echt succes, maar dat was dan ook totaal niet het doel van mijn vakantie.

En zo belandde ik maandagavond weer op de bank. Opnieuw een jaar voorbij, natuurlijk een jaar in de kliniek en was er dus volgens velen minder ruimte voor liefde. Ik hoorde immers ook al eens van een jongen op tinder dit jaar: “Waarom wacht je niet op na je behandeling, hier zitten ze in de gayscene niet op te wachten hoor”. Mijn verlangen was echter nog even groot en ik zag dat dat bij veel andere mensen in de kliniek nog wel lukte. Ik zag het bij wat vrienden dit jaar ook lukken, en gunde het mijzelf nu eigenlijk ook. En ik weet dat ik nog maar 28 jaar ben, dat hoe liever je het wilt hoe minder het komt, en dat ik echt leuk genoeg ben en dus dat ik gewoon geduldig moet zijn. Ik ben echter doodziek van de clichés. Ik heb soms het gevoel met dat mijn moeite met seks het mij als homo ook niet makkelijker maakt, zonder daarbij in de slachtofferrol te willen kruipen. Ik ben alleen weer een jaartje zuurder geworden, weer een jaar meer ervaringen erbij dat mijn rol in bed toch echt bekend moest zijn voor een eerste date en dat stemt mij gewoon weer een beetje meer wanhopig. Ik zie anderen hetero’s soms zo makkelijk op date gaan na een “Ik vind je leuk”, en dat de ander dat begroet met dat wederzijdse bericht. Dat dat bij mij gebeurde was voor mijn gevoel bij mij het laatst in 2008 (of ergens rondom). En ik heb het dit jaar echt wel bij een paar jongens laten weten, maar stuitte steeds op geen wederzijdse interesse. De nadruk op spieren en uiterlijk, op seks, op datingssites en in de apps onmiddellijk de status bij anale seks willen weten, plus het feit dat er nou eenmaal veel minder homo-/biseksuele mannen zijn als heteroseksuele vrouwen. Soms kan ik mij er gewoon niet bij thuis voelen en ben ik weer even de zure nicht die denkt dat die nooit zijn liefde in deze wereld zal vinden.. En met dat gevoel kruip ik na deze lange blog maar weer (alleen!) onder mijn dekentje..

Ps. ja ik weet het, als niet-happy single kan het als hetero ook heel moeilijk zijn deze dagen, daar wil ik met deze blog niets aan afdoen! En ik ben alsnog hartstikke trots en blij om homoseksueel te zijn, hierdoor heb ik zoveel bijzonder verschillende mensen leren kennen waarvoor ik erg dankbaar ben. Dit staat los van bovenstaand verhaal, waarin ik mijn zoektocht naar liefde min of meer probeer te beschrijven..