Het was mijn eerste week dat ik weer aan het werk ging sinds mijn behandeling. Daarnaast was ik voor het eerst weer bij de huisarts sinds voor mijn behandeling en tevens bezocht ik mijn oude therapeute van voor mijn behandeling in Lunteren. En hoe dat was? Het was vooral wel gek om weer hier (daar) te zijn…

Werk

Die zin sprak ik vrijwel tegen iedereen uit deze week. Ik had zondagavond na een leuk weekend echt zin om weer te gaan werken. Echter, viel het niet allemaal evenveel mee. Er was maandag nog geen account voor mij, als nog geen pasje om het gebouw in te kunnen of een telefoon. Gelukkig werd het account die dag nog geregeld, maar moet ik op de overige dingen nog even wachten. Het was ook allemaal een beetje erg wennen. Iedereen zat al zo in alle eigen projecten, dat ik het maar met een berg leeswerk moest doorspitten en zo ging dat dag in dag uit. Af en toe kwam er een (oud) collega langs die mij nog herkende die vroeg hoe het was. Het ging beter, maar ja, het was ook wel gek om hier weer te zijn.

Iedereen sprak uit dat het net was of ik niet was weggeweest, terwijl dat voor mij zelf toch wel even anders voelde. Er zaten ook goede momenten bij dat ik leuke projecten meer naar mij toe kon trekken en geconcentreerd interessante stukken las. Helaas werden deze momenten echter afgewisseld met afleiding van mijn scherm en momenten die mij deden herinneren aan het masker dat ik ophield voordat ik in behandeling ging. Was ik wel klaar om weer aan het werk te gaan? Was het wel verstandig om op dezelfde plek terug te keren? Het spookte door mij hoofd, maar ook dat dit het logische begin was van weer moeten wennen. De eerste week zit er in ieder geval op, en ik heb mij best kranig geweerd en al best wel wat goede dingen gedaan. Misschien niet altijd super productief, maar het is een begin. Ik ben in ieder geval blij dat ik er voor heb gekozen om mijn uren weer rustig op te bouwen, zodat het voor mij zelf ook prettiger is om er weer in te komen. En 8 uur alleen maar stukken lezen lukt mij ook nog maar moeilijk. We gaan het zien of het mij volgende week in ieder geval wat gemakkelijker afgaat.

Huisarts

Bij de huisarts was ik dinsdag ook weer voor het eerst sinds lange tijd. Vooral voor de terugkoppeling van Lunteren en om nog doorverwijzing te regelen naar mijn vervolgbehandeling, bij mijn oude therapeute nog de punten op de i zetten en mijn therapie afbouwen. Ze gaf hier goedkeuring voor en ze zei dat ze ook een hele andere “Thomas” zag en ze had het over een theorie dat mensen met zilke diepe dalen soms ook wel verder komen in het leven dan mensen die altijd wel positief doorkabbelen. Ik zei dat ik het dal liever had gemist, maar beaamde ook wel voor een deel wat ze zei. Ik had het nog even over mijn enkel, maar dit zou zelf herstellen, al kon het ook nog wel 6 weken duren voordat het helemaal over was. Ik merkte het vandaag gelijk nadat ik moest lopen naar mijn werk met een lekke band. Vanavond een feestje, morgen clubkampioenschappen, lastig om goed naar mijzelf te luisteren.

Therapie

Ook bij mijn therapeute zei ik gisteren dat het gek was om weer daar te zijn. We hadden het over mijn periode van Lunteren en wat ik nog vooral wilde leren bij haar in de komende periode. Ik formuleerde drie mooie doelen:

• Dingen minder op mijzelf betrekken en minder in de afstandelijke beschermer schieten, maar juist blij voor de ander kunnen zijn. Los van mijn eigen teleurstelling over hetzelfde onderwerp. (bv. bij het halen van rijbewijs ander; gelijk waarom jij wel?! In plaats van dat dit geheel los ervan staat en ik ook euforisch kan reageren voor de ander).
• Teleurstellingen beter verdragen en hier rustiger mee omgaan.
• Directer hulp durven vragen, zonder cynisme/verwijten achteraf, maar juist vooraf.

Mijn therapeute verbaasde zich niet dat deze doelen nog waren overgebleven en herkende veel van deze problematiek van voordat ik naar Lunteren ging. Het was net als bij de huisarts eigenlijk wel een fijn gesprek, maar ook wel heel gek om weer daar te zijn..

En zo belandde ik vandaag ook na mijn werk thuis. Alles zat een beetje tegen vandaag, en zo kon ik gelijk aan de slag met het beter verdragen van teleurstellingen. Ik doe hard mijn best, Ik doe maar een pizza in de oven, om mild voor mijzelf te zijn en mijzelf dat te gunnen. Er zegt nog wel een stem: “Je had harder moeten werken, je had makkelijk nu nog kunnen koken”, maar ik kan deze door winst in Lunteren met mildheid tegenspreken. Ik heb hard mijn best gedaan, een werkweek doorstaan en heb die pizza verdiend! Maar het blijft gek om dat te kunnen en om na een werkweek weer hier te zijn…