Met traantjes in mijn ogen schrijf ik deze nieuwe blog. Ik dacht echt niet dat het weer zover zou komen. En toch was het vandaag weer zo. Ik loog alles tegen iedereen weer bij elkaar. Ik zette mij masker weer op dat het goed ging. Maar intern ging ik kapot van binnen. Ik weet niet of mensen dat hebben gezien. Ik weet het om eerlijk te zijn ook echt niet zo goed..

Mijn eerste therapiegesprekken waren in 2011. Of je moet de gesprekken bij de schooldokter meetellen, waarin mijn negatieve gedachtes al opvielen in de tweede van de middelbare school. In 2011 ging ik naar de studentenpsycholoog, vervolgens een doorverwijzing en nu 6 jaar later denk ik iedere dag nog steeds “waarom ben ik er nog, wat heeft het allemaal voor zin?.

Ik woonde gisteren een filmdebat bij over zelfmoord. Ik nam even het woord en gaf aan wat ik belangrijk vond in het debat rondom zelfmoord. Ik dronk daarna nog een drankje met de documentaire maakster en de debatleider en het was een kleine positieve opleving. Thuis in bed kon ik echter niet slapen. Mijn hoofd maalde, mijn lichaam zei STOP, het gaat niet meer.

Ik probeerde het vandaag echt op het werk, maar toen ik een belangrijke aantekenblok met stukken kwijtraakte was het echt helemaal op. Ik kon niet eens normaal op mijn spullen letten. Ik kan nog helemaal niets. Ik las wat mailtjes terug uit 2014, toen ik contact had met 113online. Weinig is er veranderd. Ik ben niets waard op het werk. Ik tweet en app weer allemaal negatieve dingen. Is het nou niet eens tijd dat ik mijn plan echt uitvoer?

Ik mag dit niet zeggen, zeker niet nadat ik zelf vorig jaar heb gezien in therapie wat dit met nabestaanden doet en nadat ik gisteren een documentaire zag over de impact op de omgeving. Ik voel mij alleen even zo radeloos en wanhopig. Ik zie het niet meer zitten. Het is opeens weer helemaal op.

Terwijl ik op de dansvloer stond en werd aangesproken op mijn Quasimodo rug stonden vrienden te zoenen. Ik zelf ben niet voor niets al jaren vrijgezel en gebeurt er vrijwel niets op dategebied, wie wil er nou een Quasimodo? Of iemand die ondanks €100 000 aan samenlevingsgeld al behandelingen heeft gehad, maar nog steeds geen knip voor zijn ogen waard is? Ik hoor het wel vaak: “Jij bent lekker vrijgezel he en neemt het er zeker van”. Het tegendeel is waar, maar daar heeft niemand een boodschap aan.

Bijna weer een jaartje ouder. Mijn contract op het werk loopt definitief in september af. Ik weet aan de ene kant niet hoe ik het tot september haal, maar anderzijds ook niet hoe ik mijzelf ooit moet redden met solliciteren. Ik heb geen rijbewijs, ondanks meer dan 80 rijlessen. Ik heb geen eigenwaarde, ondanks meer dan 800 uur therapie. Ik heb geen hoop, ondanks dagelijkse berichtjes met “houd de moed erin”, “houdt de positieve dingen vast”, “je hebt alles wat een mens hebben wil”.

Ik ben gezegend met vrienden, familie, intelligentie, een dak boven mijn hoofd, werk en financiële ruimte. Ik ben echter een egoïstische zak die er niet eens van kan genieten. Die ondanks zoveel zegeningen alleen maar kan klagen. Die na 6 jaar intensieve behandelingen nog steeds geen leerpunten heeft. Die geen trauma heeft, maar toch de GGZ al zolang vastgrijpt zonder ook maar enige lange termijn progressie.

Ben ik nu rijp voor een crisis? Ben ik gewoon ongeschikt voor werk of het leven? Ben ik gewoon niet gekwalificeerd? Mag ik mijzelf buitenspel zetten? Dat de fucking zon schijnt en het 20 graden is interesseert mij echt helemaal niets. Fuck, ik had zogenaamd zoveel geleerd en dit voelt als zo’n grote terugval. Ik wil niet stoppen met werken. Ik wil niet zeggen dat ik 8 uur op een dag niet aankan. Ik wil dit niet voelen. Ik weet het niet meer…

Ik moet op de rem trappen. Ik moet niet te veel hooi op mijn vork nemen. Ik wil niet in de WIA of welke andere fucking regeling dan ook.. Ik wil niet amper rondkomen. Ik wil niet vereenzamen. Ik wil niet het voorbeeld zijn dat psychiatrische patienten altijd terugvallen en dat werkgevers die inderdaad dus maar geen contract moeten gunnen. Ik weet het fucking echt niet meer. Komend weekend is een tafeltennistoernooi en zie ik allemaal oud bekenden. Ik heb fucking no clue hoe ik moet antwoorden op de vraag hoe het gaat. Ik heb fucking no clue over mijn fucking leven meer..