• Home
  • Werk
  • Het gevecht van een sollicitatiegesprek

Het gevecht van een sollicitatiegesprek

Ik mocht gisteren weer op een gesprek komen. Het was een gesprek in Dordrecht. Ik had mij goed ingelezen en voorbereid. Ja het was pokken ver weg, maar zo erg zou het niet zijn om in die richting te verhuizen. Het was weer een mooie test. Sollicitatie 16 had in ieder geval een uitnodiging opgeleverd. Het was beter dan de reactie: “van de 27 kandidaten die een brief hebben aangeleverd hebben wij niemand uitgenodigd” of “we hebben 7 kandidaten uitgenodigd en daar bent u het niet van geworden, voor meer informatie mail: … “ om vervolgens die te mailen maar nooit meer iets te horen.

En zo was het gesprek gisteren:

  • Maar U hebt echt geen rijbewijs?
    • Ik had toch van tevoren gebeld met de vraag of het geen probleem was dat ik niet in het bezit was van een rijbewijs. Ik had toch het antwoord gekregen dat dat echt geen punt was. Waarom is dit dan de eerste vraag van dit gesprek. Dit triggert alle seintjes dat ik niet voldoe. 80 lessen, 5000 euro, antidepressiva en niet meer morgen rijden van het CBR. Wat gaat het ze aan? Maar nee, niet te passief agressief reageren gelijk. Negeren Thomas, het is een interessante baan
  • Nee, ik heb het even geprobeerd, maar helaas 3 keer op geweest en was het niet gelukt. Ik ben toen gestopt.
    • Is dit wel het goede antwoord? Had ik niet gewoon over een ander onderwerp moeten beginnen? Dit is echt veel te pijnlijk. Nou ja, niet te druk maken Thomas, het is een interessante baan.
  • Dat is zonde. En dan opgeven. Nadat je er al zoveel geld in hebt gestopt. Niet echt een doorzetter of wel?
    • Godverdomme. Ze noemt mij geen doorzetter. Al had ik geen rijbewijs voor het milieu, vanwaar moet ik mij daarvoor verantwoorden. Een rijbewijs was niet eens een eis van deze baan. Ik wil wegrennen. Nu al. Ik wil weg hier. Wat een nare mensen. Wat een naar begin. Wat een gevecht in mijn hoofd.
  • Of het is een verstandig besluit om er dan niet nog meer geld in te investeren. Ik heb het ook nooit echt nodig gehad of gemist.
  • Nou het blijft zonde
  • Laten we beginnen. Misschien goed als een ieder zich voorstelt. Ik zal beginnen..
    • Deze vrouw was net koffie halen. Wat zou zij vinden van deze vraag over mijn rijbewijs. Fijn dat ze het in ieder geval afkapt. Maar vindt zij mij ook geen doorzetter? Vindt zij mij ook bij voorbaat nu al ongeschikt?

 

 Het gesprek vordert zich over waarom deze sollicitatie, waarom ik geschikt ben, wat ik kan, waar ik trots op ben, wat mij een goede projectleider maakt. Allemaal met een gevecht in mijn hoofd, maar op zich kan ik de vragen goed beantwoorden.

  • Wat kunt u niet? Wat moeten wij je niet vragen?
    • Natuurlijk had ik mij wel voorbereid op deze vraag, maar ik moet toch even nadenken over wat ik zal zeggen. Het is toch al harder werken door die vraag over mijn rijbewijs.
  • Naast autorijden natuurlijk. Dat kan je in ieder geval niet. Haha.
    • Uit beleefdheid lach ik mee, maar ik kan wel janken. Mijn rijbewijs is nog zo’n pijnlijk dossier. Dat zien ze niet. Dat mogen ze niet zien. Maar godverdomme, wat triggert dit veel. Waarom moet ze deze grap maken. Waarom reageer ik hier niet assertiever op. Waarom ben ik niet zo gevat als wel vaak op andere momenten?
  • Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel en soms kan ik daar dan in blijven hangen. Dan vind ik het moeilijk om verder te gaan in iets waar ik dan niet mee eens ben.
    • In voorgaande gesprekken noemde ik hier altijd mijn stressgevoeligheid en verleden van psychische problematiek. Maar dat ik dan ook altijd mijn grenzen ken en dat mijn depressie en behandeling mij ook veel zelfinzicht heeft gegeven. Vaak werd deze openheid wel gewaardeerd. Deze organisatie in de zorg en welzijnssector voelt hier echter niet veilig genoeg voor. Het schiet door mijn hoofd, maar ik houd het bewust achter. 

Er wordt op doorgevraagd en op zich kan ik de vragen wel redelijk beantwoorden. Ik benoem mijn sterke en zwakke punten verder, wat mij leuk lijkt in de functie en waarom ik hierop solliciteerde. Verder benoem ik ook nog dat ik in Dordrecht ben geboren en dat ik deze regio wel zie zitten verder.

  • In je CV ben je heel open over je homoseksualiteit. Dat ligt in deze regio best gevoelig. We werken veel samen met Christelijke zorgorganisaties die daar wel even bij moeten slikken, hoe ga je daarmee om?
    • Ehm. Hallo Saoedi Arabië, hallo 1950. Hoe is dit relevant. Ik heb nota bene ook nog gesolliciteerd op de functie van beleidsmedewerker Emancipatie bij het Ministerie. Ik moet hier sterk op reageren. Nee je moet hierop reageren zoals ze willen, het is toch een interessante vacature..
  • Ik ben opgegroeid in Ede en daar ook uit de kast gekomen dus weet hoe het is. Daarnaast zal ik niet per se met regenboogvlag bij die organisaties op bezoek komen.
    • WTF Thomas. Je verloochent hier je idealisme, je principes en je strijdkracht. Juist waar je voor staat. Zet je dat nu opzij? Op deze achterlijke vraag? Jezus, wat ben je aan het pleasen. Wat doe je?

Het gesprek verloopt verder. Ik stel nog wat vragen en na ruim 40 minuten sluiten we af. Ik word binnen een paar dagen gebeld. Er zijn nog twee andere kandidaten.

Langzaam buiten komt het besef. Wat een naar gesprek. Wat voel ik mij naar. Mijn rijbewijs, altijd die pijnlijke wond die wordt open gehaald. Van de vijf kastdeuren hield ik er een paar dicht en zelfs mijn eerste kastdeur, homoseksualiteit, was hier een issue. Blergh, solliciteren, blergh. Wat sloopt het mij ongelofelijk en wat vind ik mij vaak ongeschikt.

In de avond en zelfs ook vandaag voel ik mij zwaar beroerd en negatief door het gesprek. Ik krabbel er niet makkelijk uit. Ik besluit vandaag terug te bellen en terug te geven dat ik het te veel vond gaan om randzaken die niet relevant waren voor de functie. Ik krijg terug dat ze het begrijpt. Dat ze het vervelend vindt dat ze mij dat gevoel hebben gegeven. Ik word moedig genoemd om mijzelf terug te trekken en zo voor mijn principes te staan. Tevens krijg ik te horen dat ik op basis van mijn ervaring het ook niet was geworden. Ze vindt dit vervelend om terug te moeten geven, want hoe kan je het anders leren zonder ervaring, maar dit was toch een duidelijke wens van het bestuur (vertegenwoordigd in het gesprek door de vrouw met vervelende vragen). Verder nogmaals excuses voor het gevoel dat ik aan het gesprek heb over gehouden en dat ze dat in mijn stoel waarschijnlijk ook had gevoeld. Het lag niet aan mij dat ik dat gevoel had gekregen.

En zo mag ik aan de ene kant trots zijn op het geven van moedige feedback. Anderzijds zijn we weer een sollicitatie (de 16e alweer) verder, een reis van 30 euro armer en heb ik een vrije dag van huidig werk minder. Daarnaast een diepere val verder waarvoor ik in mijn coping schema weer vele kruisjes mag zetten. Het gaat met vallen, en opstaan. Ik val alleen vaker dan ik opsta voor mijn gevoel. Ik wacht nog twee andere sollicitaties af, al schreeuwt alles in mijn lijf dat ik dat ook niet zal worden. Verder staan er nog afspraken met sportfysio, therapeut en tandarts op het programma deze week. De gifbeker is groot voor mijn gevoel. Het zijn de mensen die mij moeten helpen, maar ik heb het gevoel dat ze mij alleen maar door het slijk gaan halen. Dit doet een gevecht van een sollicitatiegesprek dus met mij. Alle vertrouwen kwijt en toch alweer gereed moeten staan voor het volgende gevecht. Au.  Daarnaast vond ik mijzelf altijd ad rem, super principieel. In dit gesprek was ik dat allemaal alleen niet. Ik ben teleurgesteld in mijzelf. Opnieuw verloren op knockout na een nieuw gevecht van het sollicitatiegesprek…

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.