Mijn jaar 2017 in dichtvorm. Het was opnieuw zwaar.. Read More Jaaroverzicht 2017
Maand: december 2017
Gayting #5: Dat gaan we anders doen..
Sinds ik met deze rubriek ben begonnen weet ik niet eens meer hoe ik liefde moet schrijven. Er is geen enkele vorm van liefde, intimiteit geweest sinds de start van het schrijven over mijn gay liefdesleven*. Geen streling, geen date, geen zoen. Nee, zelfs geen platte seks. Net nadat ik ieder jaar al dacht dat het niet erger kon werd het toch nog een erger jaar. En dat terwijl je omgeving gaat samenwonen, trouwt of kinderen gaat krijgen. De pijn is in deze dagen rondom kerst en oud en nieuw heel erg voelbaar. Dit moet dus anders..
Kerst: Dat gaan we anders doen..
Tijdens de kerstdagen werd mijn redelijk positieve kerstgedichtje van op facebook nog redelijk vaak geliket. Ik schreef eerste kerstdag nog een redelijk positieve blog over waar ik allemaal naar uit kijk de komende tijd. Ik had zondag op een brakke dag goed geholpen met klussen en had mij nuttig en goed gevoeld na een feestje waarop het wat minder ging. Het zouden wel eens prettige kerstdagen kunnen worden. En toch helaas waren het weer verschrikkelijke dagen.
Nog … nachtjes
Al sinds ik 100 dagen geleden de eerste aankondigingen zag voor deze dag begon ik alweer zenuwachtig te worden. Begrijp mij niet verkeerd; ik mag mij zegenen met een hele lieve familie waarmee ik kerst mag vieren, maar de feestdagen zijn bepaald niet mijn hoogtepunt van het jaar. Pijnlijke herinneringen, single zijn, dysthyme gedachtes en gevoelens, vrienden die het toch allemaal met familie of hun geliefde vieren. Nee, natuurlijk ga ik het beste van maken, maar er zijn dingen waar ik veel liever naar aftel. Hieronder een overzichtje..
Afscheid van mijn werk
Ik schreef vrijdag op mijn laatste dag een blog over mijn werkgever en het mooie werk van de afgelopen drie jaar. Ruim een jaar na Lunteren moest ik ergens opnieuw afscheid nemen. Opnieuw afscheid van een plek waar ik mij veilig voelde en heb ontwikkeld. Opnieuw afscheid wat mijn dagelijkse invulling van mijn leven bepaalde. Een afscheid waar ik opnieuw klaar voor was, maar met een stuk meer tegenzin als mijn afscheid in Lunteren. Maar het was opnieuw een mooi afscheid.
Een ode aan het WerkBedrijf
In het voorjaar van 2014 moest ik aankloppen bij de gemeente voor een bijstandsuitkering. Na mijn afstuderen kon ik helaas niet snel een baan vinden. Ik was nog onder de 27 jaar en zo kwam ik bij het jongerenloket. Hierbij kwam ik terecht bij een denktank. Samen met andere hoog opgeleiden kwamen wij wekelijks bijeen om het te hebben over onze sollicitatieactiviteiten. Degene die hier leiding aan gaf vroeg op een gegeven moment of er jongeren waren met een bedrijfskundige achtergrond. Dat was ik. Ik stuurde mijn CV op en zo begon mijn avontuur bij het WerkBedrijf op 1 mei 2014. Read More Een ode aan het WerkBedrijf
Betoog: De wondere wereld van arbeidsongeschikten
Toen ik enkele jaren terug in een depressie belandde verbaasde ik mij over de wondere wereld van de tijdelijk arbeidsongeschikten. Allereerst werd mijn contract niet verlengd, maar had ik wel een bedrijfsarts die voor wet poortwachter verantwoordelijk werd geacht voor mijn re-integratie. Ik meldde mij aan voor een WW-uitkering en vanuit daar belandde ik in de ziektewet. Een UWV arts wilde vervolgens kijken naar mijn psychische problematiek en of ik daadwerkelijk niet kon werken. Tevens liep ik bij de huisarts op zoek naar de juiste behandeling voor mijn psychische problemen. Om mijn leven vol te houden had ik een praktijkondersteuner in de praktijk van de huisarts. Ik moest op de juiste behandeling lang wachten en werd ondertussen doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Samen met de psycholoog bereidde ik mijn volgende behandeling voor. Na 4 maanden wachten kon ik mijn behandeling eindelijk beginnen. Een traject van 9 maanden lang met verschillende psychiaters, psychologen en allerlei andere therapeuten. In totaal zag ik 15 verschillende artsen uit verschillende invalshoeken en met verschillende belangen. De arts van mijn oud werkgever voor mijn re-integratie. De arts van het UWV om te zien of mijn uitkering terecht was en of ik niet toch aan het werk kon. En tal van andere artsen die het beste met mij voor hadden en mij beter moesten maken. Ze hadden 1 ding gemeen: ze legde allemaal de artseneed af.
Een ode aan Rachel Celine
Sommige mensen zeggen dat een online vriendschap niet echt is. Dat de smartphone immens slecht is. Dat jongeren door social media niet meer sociaal zijn. Dat het allemaal immens slecht is. Gelukkig weet ik wel beter. Het is de veilige plek voor zoveel kwetsbare mensen. De plaats waar lotgenoten ongelofelijk makkelijk gevonden kunnen worden. En daar vond ik jou. Daar vond ik een prachtig meisje met een psychische kwetsbaarheid. Helaas ben je daar nu niet meer. Ik zal je missen Rachel Celine. Rust zacht.
Onbenaderbaar
Het is echt het woord wat mijn therapeute vandaag gebruikte. Het is niet Thomas dat tegenover haar zat. Het was de boze cynische zelfvernietigende Thomas. Het maakt mij onbenaderbaar. Het zet mensen op afstand. En helaas nam die mij de afgelopen tijd nog veelvuldig over. Het zet vriendschappen onder druk. Het is een kant die gefrustreerd van zich af bijt en tegen alles aanschopt. Tegelijkertijd is het een kant die mijzelf ongelofelijk ondermijnd. Het is een mix tussen cynisch naar alles en iedereen om mij heen, als ongelofelijk zelfdestructief en negatief naar mijzelf. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Lunteren: 1 jaar later.
Het is vandaag een jaar nadat ik afscheid nam in Lunteren. Een jaar verder alweer. 6 maanden na mijn vorige brief. Lees in een nieuwe brief wat ik graag tegen mijzelf zou willen zeggen. Noem het narcistisch, noem het zelfingenomen. Ik laat dat los. Ik zie het als een belangrijke boodschap aan mijzelf en de kracht om te kunnen reflecteren op mijzelf.. Read More Lunteren: 1 jaar later.