Het is alweer 7 maanden geleden dat ik kon kiezen uit twee banen. Ik koos voor een dienstverband bij BMC alwaar ik op 1 maart ben begonnen. Inmiddels zijn we ruim 6 maanden verder en kan ik terugkijken op mijn eerste half jaar in dienst van mijn nieuwe werkgever. Hoe bevalt het? Wat valt mee en wat valt tegen? In deze blog alle ups, downs en mijn gevoel over het eerste half jaar bij BMC.
Zoals ik er laatst met een goede vriend over had was dit niet de makkelijkste keuze. Het is uitdagend, met veel reistijd en met extra druk omdat ik word ingehuurd en daarom niet een dag rustig aan kan doen. De gemeente betalen immers gemeenschapsgeld per uur voor mijn expertise en werk. Dit levert soms extra interne druk op met mijn psychische kwetsbaarheid. Om daar open over te zijn vind ik ook moeilijker, immers ik ben er voor mijn expertise.
Gelukkig valt dit nog enigszins mee en word ik steeds meer open. Ja, ik moet mijn expertise meenemen en inzetten en zoals BMC betaamt ook met dat plusje. Mijn collega’s van BMC gebruiken om goed en snel te schakelen en best practises uit het beleidsveld in te zetten. Ik moet proberen om kennis, kunde te verbreden en om dit binnen mijn vakgebied en het liefst ook iets daarbuiten te laten zien dat ik hierover alles weet. Ik moet laten zien dat ik van buitenaf iets meeneem waardoor ze vaker iemand van BMC willen inhuren en dat dit meer biedt dan iemand direct in dienst nemen wat goedkoper is, maar meer risico’s op personeel met zich mee brengt.
In de eerste vijf weken zat ik nog niet op opdracht en was ik benieuwd of ik bovenstaande wel kon leveren. Ik dronk koffie met veel collega’s om te horen over alle verschillende opdrachten. Hoe ik expertise had rondom de Participatiewet, maar mij ook wilde verbreden met Jeugd, WMO en Onderwijs binnen het sociaal domein. Ik deed een rondje langs alle accountmanagers om mij onder de aandacht te brengen en te zien hoe ik zo snel mogelijk aan een opdracht kon komen.
Ik reageerde op een aantal opdrachten en mocht komen op gesprek in Houten en Zevenaar. In Zevenaar werd ik het niet, maar in Houten wel. In Zevenaar hadden ze al gekozen voor BMC en ging ik op gesprek met twee andere collega’s. Ik werd het daar niet, omdat een andere collega in die omgeving al een groter netwerk had. In Houten verliep de aanvraag via een marktplaats waar alle bureaus zoals BMC en zzp-ers op kunnen reageren. Hier was ik de enige collega van BMC die op gesprek mocht komen. En ik werd het! Dat betekende dat ik extra omzet voor BMC genereerde.
Dit was voor 16 uur in de week en zo kreeg ik vlak daarna de opdracht in Staphorst erbij. Hierbij was ik op gesprek met een andere collega van BMC. In Houten was het ter ondersteuning van iemand voor langere tijd. In Staphorst was het tot ze iemand zelf in dienst hadden genomen. Dit werven ging best snel en daarom was het maar een korte opdracht. Zeer leerzaam in een kleine gemeente met een erg christelijk college en raad. Tegelijkertijd verliep het daarom soms ook moeizaam. Mede door de reistijd die ermee gepaard ging en waardoor ik zelfs bij mijn zus sliep.
Er is vrijwel geen dag voorbij gegaan dat er geen opmerking gemaakt is over mijn rijbewijs. Bij BMC heeft iedereen onmiddellijk een lease auto en ben ik ongeveer de enige collega die het met OV doet. Dit zorgt voor veel verbaasde gezichten. Dit triggert naar de pijn van alles rondom mijn rijbewijs. Waarom heb ik er dan geen? Hoe doe ik dat dan bij kleine gemeentes en externe afspraken? Het is inderdaad soms onhandig en ik moet ook best vaak vragen of ik met mensen mee kan reizen. Helaas is dat niet anders, maar met altijd vrij treinreizen profiteer ik voorlopig ook nog flink van in het weekend met afspraken naar vrienden en voor D66.
Na de opdracht in Staphorst zat ik van de zomer even maar twee dagen per week op opdracht. Zou ik zo nog wel mijn omzetdoelstelling halen of niet en zou mijn contract dan nog wel verlengd worden? Met de opdracht in Staphorst en Houten zat ik 36 uur op opdracht. Ik had zo trots verteld dat ik voor mijn persoonlijke balans had gekozen voor 32 uur werk, maar nu ging ik toch meer werken. Daarnaast had ik ook nog wel eens in de avond trainingen of expertise avonden met collega’s van BMC. Dit allemaal met extra reistijd en inspanning. Ook het wekelijks boeken van mijn uren en declareren van de reiskosten kwamen hier allemaal nog bovenop. Er was lang al geen sprake meer van een dag vrij. Mijn contract werd dan ook opgehoogd naar 36 uur die ik declarabel was, maar hier kwamen dus vaak nog veel uren bij.
Na de opdracht in Staphorst ging mijn contract automatisch terug naar de oorspronkelijke 32 uur en zat ik dus naast Houten nog 16 uur in de leegloop. 32 uur betaald worden met daarbij 16 uur op een klus zitten. Dit klinkt ideaal, maar geeft toch ook druk mee. Gelukkig vond ik weer redelijk snel een nieuwe opdracht in Horst aan de Maas. Dit opnieuw voor 20 uur, waardoor mijn contract nu wederom opgehoogd wordt. Nu is mijn contract structureel omgezet van 32 uur naar 36 uur. Het contract loopt in ieder geval nog tot 1 maart 2019.
Het ging zeker niet allemaal vanzelf. Ik worstelde met mijzelf in Staphorst en had geen tijd of dag dat ik naar therapie kon daarbij. Dit leidde tot een aantal negatieve blogs. Gelukkig heb ik dat toch naar tevredenheid van iedereen af kunnen sluiten en zit ik nu op een nieuwe klus in Horst aan de Maas. Hier vervang ik iemand die zwangerschapsverlof heeft. Ik voel mij redelijk op mijn plek daar, maar is het wel een gemeente dat zonder rijbewijs lastig te bereiken is. Zeker met afspraken in dezelfde arbeidsmarktregio. Maar ik probeer er met fiets, meereizen, bus, trein, lopend en als het moet een taxi toch het beste van te maken. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid heb ik ook aangegeven toen ik in dienst kwam. En wellicht begin ik binnenkort wel weer met mijn rijbewijs. In het weekend moet dan maar.
Ik ben trots op de verantwoordelijkheid die ik krijg. Ik ben trots en sta versteld dat ik dagelijks om 7 uur in de trein kan zitten. Ik ben trots op de evaluaties en kwaliteit van mijn werk. Met mijn boterhammen, fruit en nootjes mee ben ik vitaal en goed bezig. Ik werk eraan om beleidsmatig beter te schrijven en volg daar nog trainingen toe. Het is een drukke baan, maar ik heb het idee dat ik wel iemand ben die dit leuk vind. Sparren, schrijven, initiatief nemen, assertief zijn, kritische vragen stellen en zorgen dat het belang van de gemeente goed wordt gewaarborgd. En daarnaast een mooi groot nieuw netwerk en op informeel vlak al een mooi personeelsfeest, borrels bij de gemeentes en uitjes als boogschieten. Ik vind mijzelf steeds beter in balans en heb steeds meer plezier in mijn werk. Ik sta daarom nog 100% achter de keuze voor deze baan en hoop dat ik dit kan blijven volhouden. En vooral dat ik een balans kan vinden in 36 uur bij gemeentes, trainingen en verdieping bij BMC, reistijd en een leven daarnaast. Pittig, maar ik ga na de eerste 6 maanden zeker niet opgeven.
