Het is vandaag Wereld Suicide Preventiedag. Ik merk dat het mij raakt. Het raakt mij vanwege de mensen die ik heb gekend en waarbij het is gelukt. Het raakt mij, omdat ik worstel met suïcidaliteit, nu ongeveer de helft van mijn leven. En het raakt mij, omdat ik vandaag opeens wat openheid erover zie. En dat vind ik mooi, maar het maakt mij daarnaast ook verdrietig. Want dat is vandaag, en morgen..

Begrijp mij niet verkeerd. Ik snap dat het een heel heftig onderwerp is. Dat het geen onderwerp is voor op een verjaardag, voor bij het koffiezetapparaat of het nieuwe informele overleg op Zoom. Ik snap dat je deze gedachtes niet altijd zomaar bij iemand neer kan leggen. Er wordt daarom snel en veel gewezen naar 113 online, waarbij je deze gedachtes intensief kan bespreken bij acute nood. En het is goed dat iedereen dat nummer kent. Tevens is het belangrijk dat ook andere hulpverleners, zoals huisartsen, psychologen en andere artsen suïcidale gedachtes bespreekbaar durven maken en hierop door kunnen vragen.

Voor mijzelf is het belangrijk dat ik goed leer omgaan met deze gedachtes. Ze zijn allang in mijn leven. Ik weet dat ze mij niet altijd helpen en de waarheid vertellen, maar ze zijn er wel. Ik weet dat ik niet naar hoef te luisteren. Een lang proces van therapie heeft mij geleerd hoe ik met deze gedachtes kan leven. Dat ze soms heftiger zijn en wanneer ze acuut zijn en ik het echt niet meer weet professionele hulp moet inschakelen. Alleen dan..

Ik zou alleen zou graag willen dat ik het ook wat vaker kon bespreken. Dat het geen aandachttrekkerij is. Dat het niet alleen maar is om mijn lijden te benadrukken of verandering bij anderen te bewerkstelligen. Dat de gedachtes eraan echt zijn. Niet als verheerlijking, maar iets omdat ik in mijn leven het even niet meer weet. Bij mij vooral doordat ik op zoek ben naar afleiding maar daar constante triggers in tegenkom aan verbondenheid en intimiteit, de twee pijlers waarin ik in mijn leven zoveel leegte beleef.

Ik merk dat ik tegenwoordig beter in staat ben om een trigger te herkennen. Erbij stil te staan, mijzelf tot rust te manen en ik hem dan weer los kan laten. Voor mijzelf is het een grote overwinning dat dit nu kan. Ik ga niet meer alles als een gek op twitter zetten of op whatsapp. Het maakt mij ergens trots en ik zie de progressie bij mijzelf. Dit lukt steeds vaker en makkelijker. Het gaat echter niet vanzelf. Het blijft hard werken.

En een leven met suïcidale gedachtes blijft ook hard werken. En soms zou ik willen dat anderen dat wat meer zien. Dat is sowieso natuurlijk wat ik wil: meer worden gezien. Er gaan best veel dagen voorbij zonder een appje, zonder iemand zien en zonder dat iemand vraagt hoe het met mij gaat. De dagen zonder aanraking zijn gedurende de coronacrisis groot. Ik voel mij vaak alleen. Ik had gehoopt dat dat niet nog steeds zo zou zijn.

“Het wordt beter”, “Het gaat voorbij”, “Het komt voor jou ook nog wel”. Opmerkingen die ik al zolang hoor. Voor mij helpen ze niet. De dingen die je beter kan zeggen beschreef ik al eens. Ik weet dat alle opmerkingen uit een goed hart komen, maar ik voel er niets bij. Er is evenveel garantie dat dat waar is, dan op dat het voor mij niet komt en allemaal weer terugkomt. Even naast mij staan, niets hoeven zeggen. Op een ander moment toch even laten weten dat je aan mij denkt. Niet zomaar eraan voorbij gaan. Kijk om naar elkaar. Ik wil voor een luisterend oor niet alleen 113 hoeven bellen.

Het gaat een stuk beter met mij. Ik durf te beloven dat ik er nooit naar handel. De gedachtes zijn alleen niet weg. Ik hoop dat ik ze daarom niet voor je hoef te verbergen. Dat we ze kunnen bespreken. Dat ik aan de hand van onderstaand figuur kan aangeven in welke fase ik mij begeef. Dat we de gedachtes serieus nemen en normaliseren. Zal je zien dat het aantal gevallen ook afneemt. En ook dan voel ik mij nog beter..