Het was gisteren 2 september. Precies 9 maanden na het einde van mijn behandeling in Lunteren. Een even lange periode uit de behandeling als dat de behandeling heeft geduurd. Een periode waarin ik progressie heb gemaakt. Meer zelfstandig heb kunnen worden op mijn werk, goed voor mijzelf heb gezorgd en meer stappen heb gemaakt. Maar helaas is dat even niet voelbaar. Het is even een mengelmoes in mijn hoofd en het gevoel is verschrikkelijk ver weg. Read More 9 maanden na Lunteren
De diepste dalen zijn nog een stuk dieper dan ik had verwacht. Dat dit typen mij alweer zoveel moeite kost. Dat je het daadwerkelijk even niet weet. Dat je zo graag andere dingen wilt typen, maar dat je de energie er niet voor vindt. De energie niet vindt voor weer deze gedachtes. Ook al zijn het maar gedachtes. Dat ondanks 3 jaar therapie, alles je zo omver kan werpen. Read More Lees dit stuk maar niet
Een nieuwe crisis. Haat aan mijzelf. Mijn therapeute is nog twee weken met vakantie. Ik moet mijzelf zien te redden. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Hier gaan we..
Ik ken afwijzing best goed. Ik kreeg het van mijn ouders op mijn coming out. Ik kreeg het van mijn scriptiebegeleider bij mijn afstuderen. Van de examinatoren bij mijn afrijden. Op het coördinator willen worden van het voorlichtingsteam. Op wedstrijdsecretaris willen worden bij mijn tafeltennisvereniging. Op de eerste sollicitatie voor in het bestuur van de homojongerenorganisatie. Van leuke jongens als ik ze op date vroeg. En vele afwijzingen na mijn afstuderen op solliciteren op mijn eerste baan. Ik ging toen maar aan de slag op een werkervaringsplek. 500 euro in de maand, aangevuld tot het bijstandsniveau van 720 euro. Ja, dat is wat je als net afgestudeerde krijgt als je in de bijstand zit (in 2014). Ondanks deze master of afwijzing, heb ik er nooit echt goed mee om leren gaan..
Met traantjes in mijn ogen schrijf ik deze nieuwe blog. Ik dacht echt niet dat het weer zover zou komen. En toch was het vandaag weer zo. Ik loog alles tegen iedereen weer bij elkaar. Ik zette mij masker weer op dat het goed ging. Maar intern ging ik kapot van binnen. Ik weet niet of mensen dat hebben gezien. Ik weet het om eerlijk te zijn ook echt niet zo goed..
Deze blog gaat niet over de stelling doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Nee, ik ben namelijk heel erg van diversiteit gaan houden, en hekel iedereen die zich wil confirmeren aan die stelling. Deze blog gaat echter wel over de uitspraak die ik het meeste te horen kreeg toen ik in mijn diepste dal zat: “Ga gewoon wat doen!”. Ga erop uit! Ga naar buiten! Doe het gewoon! Ik kon er destijds echt niet naar luisteren en voelde mij erbij onbegrepen. Nu het beter gaat, is het echter wel mijn motto geworden…
Afgelopen maandag was het Depressiegala. Ik wilde hier vorig jaar al graag heen, maar de omstandigheden lieten dit destijds niet toe. Dit jaar was ik echter een stapje verder en in mijn vette plannen stond niet voor niets dat ik meer dingen in mijn eentje wilde ondernemen. Dus ik trok de stoute schoenen aan en ging inderdaad naar het Amsterdam Theater, waar het tweede Depressiegala plaatsvond.
Het gaat weer even heel wat minder. Ik ben verdrietig om alles om mij heen. Ik ben boos op alles en iedereen. De zon doet pijn aan mijn ogen, muziek doet pijn aan mijn hoofd. Steeds minder kan mij schelen en alles vat ik steeds negatiever op. Ik post weer meer negatieve dingen op twitter (puur met betrekking tot mijzelf) en mijn eigenwaarde daalt ook weer, langzaam verdwijnt de hoop van de behandeling. Steeds meer pijn, welkom terug depressieve klachten..
Een aantal weken geleden keek ik erg uit naar twee weekenden, voordat het allemaal zou gaan beginnen in Lunteren. Het eerste weekend zou ik de Stevensloop lopen in Nijmegen, misschien wel de halve marathon en zou ik ook nog naar het concert van Kodaline gaan. Tevens had ik nog een feestje en zou ik ook nog lekker biertjes gaan drinken met maten bij mijn oude tafeltennisvereniging. Dit weekend had ik opnieuw hele vette plannen…
Calimero, doe eens niet zo kleinscherig zeg, ik block je want het voelt niet goed dat jij contact met mij hebt, die privacyregels zijn echt zo logisch (x1000), geluk kies je zelf, jammer dat je alles als aanval ziet, alleen maar denken dat anderen je niet begrijpen zorgt ervoor dat het waar wordt, kun jij alsjeblieft stoppen met zwelgen en genieten van het zonnetje…