Wat een klein kind ben ik sinds ik gisteren mijn post over verslaving online heb gezet. Ik heb al wel eens tegen een aantal goede vrienden heel kort mijn borderline=kant benoemd, maar dat was dan altijd met een kussentje dat ik knuffelde en met een keiharde ontkenning daarna. Ik wilde gisteren met mijn blog absoluut niet het stigma van borderliners vergroten. Mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen nog heel betrouwbaar, attent, liefdevol en empathisch zijn. Bovendien is iedereen met borderline ook anders en uniek, en slaat de term borderliners dus eigenlijk nergens op.  Mijn ervaringen met een aantal mensen met borderline zijn alleen niet zo positief. Misschien was dat wel, omdat ik mijzelf er te veel in herkende, maar hier kom ik misschien nog wel op terug in een latere post.

Toen ik gisteren eenmaal mijn bericht online had gezet raakte ik in de war en ontstond er een klein beetje paniek in mijn hoofd. Ik had een deel geschreven op mijn werk en toen ik thuis kwam vanuit werk sleutelde ik er nog wat aan, waarna ik de post online zette. Het was heerlijk weer en eigenlijk had ik wel als voornemen om even een rondje op mijn racefiets te gaan. Ik was alleen helemaal leeg, ik kon niet meer. Aan de ene kant vroeg ik me af of ik zojuist mijn “doodsvonnis” had getekend. Ik weet namelijk dat het stigma rond mensen met borderline heel groot is. Ik heb er zelf al ergens een vooroordeel over (en ja dat vind ik zelf ook verschrikkelijk), wat te denken hoe de rest van de maatschappij over mensen met borderline denkt. Iedere jongen en werkgever zou me nu waarschijnlijk afwijzen. Aan de andere kant vroeg ik me af of ik niet te open en eerlijk was geweest. Zou ik nu vrienden verliezen? Zouden mensen nu met een boog om mij heen gaan lopen? En daarnaast spookte het ook nog in mijn hoofd dat mensen misschien deze blog niet meer serieus zouden nemen, het zou allemaal worden gezien als nep en aandachttrekkerij. Wel ja, ik maakte het weer heel groot in mijn hoofd.

Toch vond ik het bijzonder dat een meisje waar ik erg veel bewondering voor heb, het deelde op twitter, omdat ze aangaf dat zij dit niet zo goed kon beschrijven. Dit leidde tot een groot aantal verwijzingen via twitter van mensen die op mijn blog terecht kwamen via twitter. Het aantal bezoekers via facebook stagneerde. Dit kon ik natuurlijk niet hebben, ik wilde dat mijn vrienden van facebook dit ook lazen. Zo zouden ze me misschien beter begrijpen, het verklaart het één en ander van mij en ik had de behoefte aan bevestiging van vrienden, dat ze geïnteresseerd zijn in me en dus deze blog opende en lazen. Toch is het aantal mensen dat mijn blogpost heeft geopend via facebook volgens de statistieken maar 3. Ik kon me dit echt niet voorstellen en nog steeds kan ik dit niet. Ik werd hier als een klein kind boos van, ik verdien meer aandacht met deze blog dacht ik nog (hoe rare / zieke gedachte is dit). Ik stuurde een mail aan de helpdesk, vroeg het op twitter, googelde me suf, maar nog steeds is de onderste steen niet boven.

De ironie dat dit gebeurde naar aanleiding van de post van gisteren is natuurlijk best groot. Misschien ook wel ironisch dat mijn telefoonrekening ook binnenkwam en een hoge rekening zich presenteerde door mijn zucht naar aandacht en bevestiging terwijl ik in Zweden verbleef. Of de ironie dat er best veel goede vrienden nu in het buitenland verblijven en mij niet de aandacht en bevestiging kunnen geven die ik ergens nodig heb en er eigenlijk ook niet meer om durf te vragen. Of dat ik op werk mij best wel verveel, niet gebeld wordt, omdat iedereen mij passeert voor belangrijke taken. Misschien niet allemaal even ironisch, maar wel moeilijk voor mij als persoon.

Hoe groot was daardoor het verlangen gisteren om weer allemaal vreselijke dingen te appen om aandacht te kunnen krijgen, om dus weer in oude gewoontes te vervallen. Laat wel wezen, mijn gevoelens en gedachtes die ik stuur zijn vrijwel altijd eerlijk en oprecht en er ontstaat dan echt een soort paniek in mijn hoofd en  dat ik daardoor het gevoel heb het leven niet meer aan te kunnen. Echter dik ik dit soms wel een beetje aan of zit het met name in de drang om het dan gelijk te moeten appen. Mijn borderline-eigenschappen zitten  er dus vooral in dat ik ieder pijntje moet sturen, iedere klacht moeten delen en dus ergens moet laten zien hoe zielig ik wel niet ben. En ja dat doe ik voor een deel ook op deze blog. Ik weet alleen ook dat veel mensen niet zullen herkennen in wat ik hier allemaal schrijf en vinden dat ik hier veel te streng ben voor mezelf.

Maar ik verviel gelukkig niet in de oude gewoontes met appen gisteren, ik doorstond de test van de falende statistieken. En met deze blog geef ik een heel open inkijk in mijn hoofd, in wie Thomas daadwerkelijk is. Niet voor de aandacht, maar wel voor het begrip en om het stigma tegen te gaan. Maar misschien is dit verhaal ook wel zo onsamenhangend dat er juist minder begrip ontstaat en dat jullie al helemaal niet meer weten hoe jullie met mij moeten omgaan en dat ik dit verpest voor alle mensen met psychische klachten. Dat zou ergens wel ironisch zijn. Maar ik denk dat ik dan opnieuw te streng voor mezelf ben, de blik op de werkelijkheid verlies, te narcistisch ben  en te veel voor anderen invul. Allemaal dingen die ik van mensen heb gehoord en waarmee ik al aan de slag ben bij de therapeut. Nu nog aan de slag gaan met de kenmerken die ik uit de borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Acceptatie en eigen inzicht hierin, en er over durven praten is hiervan in ieder geval een begin. Je moet best volwassen zijn om dit te kunnen. Hoe ironisch dat ik me dan nog zo vaak als een klein kind voel en weet te gedragen..