Jaarlijks op 30 juli haal ik de thermometer in mijn liefdesleven. Over alle dates, scharrels, leuke momenten of het gebrek eraan. Ik probeer daar niet meer dagelijks over te klagen, maar mocht ik er toch over willen klagen dan sta ik mijzelf dat 1 keer in het jaar toe. Vandaag is weer die dag en hoe zeer ik ook ieder jaar dacht dat het niet erger kon, dan is het wel weer zo. Toch is er sprankeling op hoop, zwelg ik er iets minder in en probeer ik dappere stappen te zetten..

Toch is het nog steeds verdrietig en moeilijk. Ik worstelde afgelopen jaar er best wel veel mee. Hoe moet ik blij zijn voor mijn beste vrienden die trouwen, die kinderen krijgen en die gaan samenwonen. Hoe luister ik naar homovrienden die beginnen aan Prep en dat dat zo goed voor hun seksleven is. Hoe luister ik naar polygamie en mensen met meerdere partners. Ik ben voor vrijheid en dat iedereen doet waar hij/zij zin in heeft, maar het kan mij iedere keer raken en soms weet ik gewoon niet hoe ik dan nog blij kan zijn voor de ander. Het lijkt allemaal zo mooi: liefde en intimiteit en ik ben inmiddels 33 jaar en ben vooral bezig met een gelukkig leven leiden. Ook zonder liefde en intimiteit moet dat mogelijk zijn.

Want afgelopen jaar laat zich mooi samenvatten: Helemaal niets. Geen zoenen, geen seks, geen dates en dus al helemaal geen relatie. Qua zoenen sta ik 1,5 jaar droog, qua seks 2,5 jaar. Ik hoor soms grapjes op de radio van 1 jaar zonder, dat zou ik echt nooit kunnen. Hoe makkelijk het voor anderen soms is snap ik niets van, maar dat is wat het is. Corona maakte het lastig, maar natuurlijk was dat niet alleen de oorzaak. Daarom stapte ik naar een haptotherapeut. Voor meerdere doelen, maar bovenal voor meer controle over mijn lijf, over intimiteit beleven en de weg daarnaartoe. Stom dat het zo ingewikkeld is, maar met alleen “Wat stom!” roepen kom ik er niet.

Na de eerste paar maanden verder blijkt de horde naar intimiteit ervaren/binnenlaten groot. Ik probeer, maar kom nog niet boven. De reden waarom intimiteit iets is waarbij ik te veel spanning ervaar blijft complex en het blijft voor een deel daarmee leven. Ik gun mijzelf onwijs iemand die mij daar meer vertrouwd mee laat voelen, maar die ligt helaas niet op straat. Tinder heb ik allang uitgespeeld en levert echt niets op, grindr is te plat en gaat mij echt geen vertrouwen geven en in het echt is nieuwe mensen ontmoeten toch het afgelopen jaar moeilijker geworden. Zijn dit allemaal excuses of is dit echt het geval?

Ik moet dit de komende tijd verder onderzoeken. Geduldig zijn. Dingen niet op mijzelf betrekken, maar tegelijkertijd mijzelf wel troosten, omdat het mij mag raken. Die troost is soms moeilijk, maar steeds vaker kan ik dat mijzelf wel gunnen. Knuffels waren het afgelopen jaar ook sporadisch en het grote kwaad. Het zorgt voor traantjes over mijn wangen, omdat ik dichter bij mijn gevoel ben gekomen. Tegelijkertijd verdrietig, omdat dat wat voor anderen zoals vanzelfsprekend en fijn wordt ervaren voor mij niet bestaat.

Ik loop door de stad langs Christene le dux. Ik krijg advertenties voor van alles wat met seks te maken heeft, omdat dat nou eenmaal handig getarget kan worden onder gays. Ik zie grapjes over “I know seks is great but.. ”. Weinig dingen hebben mij zo eenzaam gemaakt als mijn moeite met intimiteit, terwijl ik zie en voel hoe dat juist onder andere homomannen het allerbelangrijkste is. Nooit voelde ik met iemand daarover verbinding of volledig begrip. Natuurlijk kan ik een goed leven leiden zonder, maar wat zou herkenning van een gelijkgestemde eens prettig zijn. Ik mag daar even om huilen, ik mag dat verdriet voelen. Nu zorgen dat ik mijzelf kan troosten en de troost van anderen meer leren binnenlaten. Een lange weg waarin ik bij de haptotherapeut dappere stapjes probeer te zetten..