De relatie met mijn ouders is altijd vrij moeizaam geweest. Hoewel die nog bestaat uit wederzijdse liefde en we momenteel graag voor elkaar klaar staan, zijn er helaas ook wel wat schrammetjes opgelopen in de relatie tussen mij en mijn ouders. Mijn coming out van mijn homoseksualiteit was niet vanzelfsprekend. Daarnaast kon ik voor mijn gevoel niet altijd aan de hoge verwachtingen van school-/ en studieprestaties voldoen en vond ik het altijd moeilijk om open en eerlijk te zijn tegen mijn ouders.

Tot 3 maanden terug. Er barste een bom die al heel lang op barsten stond. Er was niet fijn contact over whatsapp en vervolgens werd ik de volgende dag gebeld door mijn vader dat het tijd was om alles tegen elkaar uit te spreken. En zo geschiedde. Hoe mijn jeugd was geweest, hoe ik het gevoel had niet aan de verwachtingen van mijn ouders te kunnen voldoen, hoe mijn homoseksualiteit werd ontkend, hoe er ruzies waren geweest thuis en het gevoel dat ik nooit heb kunnen opboksen tegen mijn zus. In een 2,5 uur durend emotioneel gesprek durfde ik alles op tafel te gooien. Het was pijnlijk, voor zowel mijn ouders als mij. Ik zag het verdriet en het schuldgevoel in de ogen van mijn ouders. Ik voelde ook gelijk een schuldgevoel bij mezelf. Mijn ouders hadden al een zware periode, en nu ik zo open kaart speelde over al mijn psychische klachten werd het daar niet makkelijker door.

In dergelijke gesprekken in het verleden had ik vaak het gevoel dat mijn ouders in de verdediging schoten. Ze waren er wel vaak geweest als ik ziek was of hadden mijn opleiding betaald. Daarnaast was ik degene die niet wilde praten en nooit open was. Ze waren wel erg betrokken, maar ik was moeilijk te benaderen. Bovendien wisten ze gewoon niet hoe ze met homoseksualiteit moesten omgaan en hadden ze nog veel erger kunnen reageren dan het dood te zwijgen.

Ik denk dat het voor een deel klopt wat ze zeggen, ik was niet de makkelijkste en vond het moeilijk om dingen te delen tegen mijn ouders. Ik denk dat dat voor een deel komt door de moeilijke reactie op mijn coming out. Daarnaast was de eerste vraag vaak heb je nog cijfers? Of hoe ging je tentamen? En was er sinds ik op kamers zat dan vaak contact. Of was de vraag hoe is het op je werk? In plaats van te vragen naar hoe het daadwerkelijk met mij ging, qua gezondheid of in hoeverre ik goed in mijn vel zat. Dit ging lang zo door en eigenlijk ben ik niet anders meer gewend.

Tot het gesprek dat 3 maanden geleden plaatsvond. Mijn ouders waren vol emoties en voelde zich schuldig. Een verandering was aanstaande en dit proces is momenteel bezig. Ik merk dat ze meer persoonlijke interesse tonen en graag voor mij klaar staan. Ik merk echter ook dat ik hier enige moeite mee heb en hier erg aan moet wennen. Waarom nu wel opeens na meer dan 12 jaar anders te hebben gevoeld. Ergens zit er bij mij nog rancune richting vroeger en vind ik het oprecht moeilijk om tegen mijn ouders te zeggen hoe slecht het gaat. Ik wil ergens niet dat ze zich zorgen maken om mij, want ik verdien die aandacht ergens niet voor mijn gevoel.  Toch probeer ik het sinds drie maanden wel voor zo veel mogelijk, hoe moeizaam dat ook is.

Ik was afgelopen week met één van mijn beste vrienden een hapje eten. Eén van de weinige sociale afspraken in de afgelopen 10 dagen, omdat het me steeds meer moeite kost. Terwijl deze vriend bij me was kreeg hij een bericht dat de kanker bij zijn vader weer terug is. Een heftige vorm waarschijnlijk. Uiteraard knuffelde ik hem gelijk. Een heftige avond moet ik zeggen in een periode waarin ik het zelf al niet makkelijk heb.

De avond deed me echter ook beseffen dat ik helemaal niet weet hoeveel tijd ik nog heb met mijn ouders en dat ze heel erg proberen om zoveel mogelijk te kunnen betekenen voor mij. En voor de goede orde, mijn ouders zijn echt schatten en hebben me absoluut niet verkeerd opgevoed of iets. Ze hebben altijd het beste met mij voor gehad, waren er als ik ziek was, bij mijn afstuderen en op veel andere belangrijke momenten. Helaas door omstandigheden niet altijd zoals ik zou willen of heb ik het verkeerd opgevat, maar het zijn verder echt hele liefdevolle ouders.

Ze zijn de afgelopen vier weken in USA geweest en komen morgen weer terug. Ergens vind ik het moeilijk om alle mooie foto’s te zien, de verhalen te horen over hoe zwaar het was dat mijn moeder was gevallen en op krukken en in rolstoel door de Grand Canyon moest en het nu gelukkig weer iets beter gaat. Daarnaast vind ik het moeilijk om eerlijk te moeten vertellen dat het nog steeds moeizaam gaat, dat ik in een spagaat zit of ik nog door kan werken met zulke negatieve gedachtes. Of ik verder moet met therapie en antidepressiva, terwijl ik nog steeds zoveel onrust en somberheid voel en het leven mij ergens allemaal heel weinig kan schelen. Maar ik weet ook ergens dat ik zo helemaal niet mag en kan denken. De vader van een van mijn beste vrienden heeft het zwaar, die beste vriend heeft mij nu ook nodig. En bovendien voel ik soms al enig begrip van mijn ouders. Er is nog een lange weg te gaan, maar ik mag blij zijn dat mijn ouders er nog zijn. Het is nooit te laat om in elkaar te investeren! Daarom Yes! Mijn ouders zijn terug voor hopelijk nog een langdurige, liefdevolle en begripvolle tijd. Want het blijven toch je ouders en ook ik <3 mijn ouders.

P.s. Ik wil absoluut niet dat jullie een negatief beeld vormen van mijn ouders, maar deel graag mijn open, eerlijke verhaal op mijn blog. Mijn ouders hebben altijd vanuit liefdevolle intenties gehandeld en het beste met mij voor gehad. Dit mag ondanks het verhaal in deze blog absoluut niet worden vergeten. Ik snap ook dat er mensen vinden dat ik dit niet moet delen op mijn blog, omdat het iets tussen mij en mijn ouders is. Ik maak zelf alleen de keuze om volledig open te zijn over mezelf en alles wat ik heb meegemaakt, maar heb ook in dit verhaal te pijnlijke details verder weggelaten. Ik heb de keuze verder gemaakt om het te delen. Het mag voor sommigen te persoonlijk worden ervaren, maar het is mijn verhaal. En nogmaals: mijn ouders verdienen alle respect van de hele wereld! <3.