Ik vertelde jullie vorige week al over iemand die werd bedreigd met een mes door een schizofreen, één van mijn beste vrienden die hoorde dat de kanker weer terug was bij zijn pa, over een collega die niet kookte in haar nieuwe keuken, herrie van het nieuwe huisgenootje die hier komt wonen en over de verhuizende barmannen naar Amsterdam. Deze week hoorde ik opnieuw van alles…

Voor mijn gevoel gebeurt er elke week zoveel, in kleine en minder kleine dingetjes. Ik wil deze voortaan op zondag met jullie delen, een samenvatting van minder leuke en leuke dingen. Misschien heb ik ze al eens genoemd in een eerdere blog, maar er zitten altijd nieuwe nieuwtjes tussen! Hier is de tweede editie, benieuwd wat jullie vinden van dit concept!

Ik hoorde deze week over de aanslag in Bangkok. Ik wist dat een vriend van me daar ergens op doorreis was, voor langere tijd door Thailand en Vietnam. Ik appte dus even in de vriendengroep app of hij in Bangkok zat. Ik had de verwachting dat die elders was. Maar hij was net in Bangkok aangekomen! Hij was een half uur eerder nog in het gebied van de aanslag geweest. En hij zat maar 1.5km van de plek af. Best bizar en was het ergens nog heel de week onrustig daar. Hij heeft sowieso al een barre zomer, zijn reis was uitgesteld door een motorongeluk en hij moest zijn reis al helemaal op de kop zetten voor zijn ex die erg ziek was in een ziekenhuis een paar honderd km verderop. Gelukkig heeft die de stad Bangkok inmiddels veilig verlaten, hopelijk kan die de reis vanaf nu veilig en voorspoedig voortzetten…

Ik hoorde deze week van mijn therapeute dat ze mij in intervisie had besproken en dat ze daarbij hadden gezegd: “Ooh, is dat die leuke jongen van laatst uit de wachtkamer”. Ik heb dat in het verleden ook al wel eens gehoord van mijn therapeute waar ik 4 jaar terug kort een traject heb gelopen, als ook van mijn huidige therapeute dat ik een erg prettig persoon ben in het contact. Ze waardeerde ook mijn directheid in de evaluatie en we kunnen gedurende sessies eigenlijk nog regelmatig lachen. Best raar voor iemand met een psychische stoornis, en dat het vaak om serieuze dingen gaat. Deels komt het doordat het misschien iets beter gaat, deels door mijn zelfspot en humor die ik gelukkig nog heb kunnen behouden. Echter hoe hard ik ook zichtbaar lach, hoe dubbel het soms ook voelt van binnen. Elke dag nog wel die donkere gedachtes en daarom voel ik me vaak zo onbegrepen, mede omdat ik dit soms helemaal niet herken bij andere mensen met een psychische stoornis. Maar ergens was het natuurlijk wel weer fijn om te horen..
Ik hoorde deze week iets meer nieuws over mijn tante die 2 maanden geleden is opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik vind het ergens erg confronterend en moeilijk, omdat ik ook bang ben geweest daar terecht te komen. Ik vind het best moeilijk om te horen dat de zus van mijn pa zo in de war is en er nog zo weinig progressie is. Het is een wereld van verschil hoe zij er aan toe is ten opzichte van mij. Mijn vader gaat er woensdag heen voor een gesprek met de behandelaar, zodat we eindelijk weer iets meer horen. Mijn moeder kan helaas niet mee door een begrafenis, doordat aan de kant van de familie een aangetrouwd iemand haar moeder heeft verloren. Ik geloof dat deel van de familie ook wel eens mijn blog leest, dus hierbij nog mijn medeleven en condoleance & veel sterkte in deze tijd. Prettig familienieuws zou binnenkort wel weer eens fijn zijn..

Ik hoorde deze week eindelijk de vakantieverhalen van enkele goede vrienden. Ik sprak af met 3 hele goede vrienden, waarvan ik er 2 echt al meer dan een maand niet meer had gezien. Veel bij te kletsen dus en het was echt heel erg gezellig. Een goede mix van mijn verhaal kwijt kunnen en goede grappen maken als goede verhalen horen. Natuurlijk was er wel jaloezie over dat ze met de auto, met hun partner, met hun successen, maar ergens maakte het helemaal niet zo uit, het was een fijne week wat vriendschappen betreft. Blij dat ik echt een paar vrienden heb waar ik altijd op kan rekenen :)..

Tenslotte hoorde ik weer iets van het cbr. Ze willen nu echt binnen vier weken wat horen, anders moet ik ook een eigen verklaring opnieuw opsturen, wat ook weer 35 euro kost. Ik heb de knoop doorgehakt en ga voorlopig niet rijden. Even geen zin in, ik wil er nu niet met een psychiater over praten en ik word alleen maar onrustig als ik weer aan lessen denk. Het is zonde, zeggen veel mensen, van de lessen tot nu toe, maar ik denk dat ik het volgende keer wel weer redelijk snel oppak. Met therapie en werk zit mijn hoofd en agenda al even vol genoeg, naast alle dingen die ik in mijn blog van gisteren ook mede deelde. Als ik eenmaal stabieler ben kan ik ook met veel meer vertrouwen rijden. Het is nu even jammer en zonde, maar het geeft me nu al even meer rust dat ik niet in een auto hoef te stappen. Ik moet het cbr en mijn rij-instructrice alleen nog wel op de hoogte brengen en dat moet ik deze week maar eens doen. Ik vind dat eng en moeilijk, maar laten we deze uitdaging ook maar aangaan!

En verder hoorde ik:
Zingende introkindjes in de nacht in mijn straat, mee mogen lopen voor Fonds Psychische gezondheid met de zevenheuvelenloop, het geluid van lekker trappen op mijn racefiets, vogeltjes tijdens lekker hardlopen in het park, appjes van goede vrienden in het buitenland, panikerende collega omdat ze dacht dat mijn werk verloren was gegaan, meer nieuws over de vader (van een goede vriend) met kanker, complimentjes over mijn blog, leuke dingen van weerzien met enkele oud collega’s, liedjes van nielson en Xander de Buisonjé gedurende een optreden van de heideweek, mensen in ogen durven te kijken terwijl ze vragen naar mijn blog en nog veel meer uitspraken die terug kunnen komen in een blog over uitspraken die je mij beter niet kunt zeggen!

Genoeg gehoord tot de wekker morgenochtend. Tot horens!