Eén van mijn weinige goede voornemens die ik dit jaar wel heb gehaald is meer lezen. Vooral boeken over onderwerpen die mijn interesse wekken natuurlijk, zoals sport en misdaad. Van nature ben ik ook meer geïnteresseerd in het verhaal achter de mensen, dus het boek ‘Kieft’ van Michel van Egmond las ik ook met veel interesse. Onvoorstelbaar hoe een voetballer zichzelf zo kan verliezen en verslaafd kan raken. Niet alleen verbijstering volgde, maar ook erkenning in zijn negatieve gedachtes die hem tot wanhoop dreven.
Vanuit dit boek las ik het boek van Zarayda Groenhart: ‘Het waarom meisje’. Hoewel dit boek wat poëtischer is geschreven, moest ik me wel wat meer in dit boek zien te worstelen. Maar de openheid, het omgaan met sexueel misbruik en de beschrijving van familiebanden deden mij heel veel. Hoewel ik nooit iets soortgelijks heb mee gemaakt, godzijdank, kon ik bepaalde zaken toch herkennen en werd ik uiteindelijk erg gegrepen door het verhaal.
Dit was natuurlijk helemaal het geval in het volgende boek dat ik las: ‘Paaz’ van Myrthe van der Meer. Bizar, van elke pagina kon ik wel een quote halen die ik momenteel ook zou kunnen zeggen. Hoewel ik nooit ben opgenomen geweest in een inrichting of psychiatrisch ziekenhuis, herkende ik veel in gedachtes, in de relatie met therapeut en de inmiddels ongelofelijke slapenloosheid die ik deze week ervoer van de pillen. Soms was het allemaal zo herkenbaar en confronterend wat ik las dat ik het boek soms echt even weg moest leggen. Toch heb ik het uiteindelijk helemaal uitgelezen en kan ik niet wachten op het vervolg UP. Vooral de gedachtes dat ik de therapie allemaal niet zou verdienen, omdat anderen veel ergere dingen hadden meegemaakt of de gedachtes dat er weer een volgende dag zou komen met dezelfde strijd en moeilijkheden kwamen pijnlijk, maar o zo herkenbaar binnen.
Het volgende boek ligt al weer voor mij klaar: ‘Pil’ van Mike Boddé. Ik vermoed opnieuw een zware dobber, maar ook een feest der herkenning. Want hoewel ik nog steeds moeite heb met het toegeven dat ik antidepressiva slik en dat het helemaal niet zo goed met me gaat, en ik nog steeds denk dat ik de enige ben die zich zo voelt en dat de buitenwereld toch niets van mij begrijpt, vind ik het erg fijn om te lezen dat anderen daadwerkelijk ook deze strijd doormaken. Ook overige blogs van mensen hier op wordpress kunnen een klein stukje eenzaamheid van me wegnemen. Na één week bloggen en de pil die ik voor het eerst in huis had weet ik daarom één ding zeker, ik vind het fijn om te bloggen, ergens helpt het me en ik denk dat ik het nog geruime tijd zal blijven doen. En al is het maar voor één iemand anders een feest der herkenning om mijn blogs te lezen en/of te volgen, dan is mijn doel allang bereikt!
