Vorige week schreef ik over een feest van erkenning die ik haalde uit overige blogs en boeken. Daarna was ik even stil, het was een hel van een week en zelfs de energie voor het schrijven van een blog kon ik niet meer opbrengen. Besides veel lezers had ik ook niet, dus veel mensen stelde ik ook weer niet teleur.

Het begon allemaal vorige week met een feest waar ik heen ging. Het was een verjaardag van een vriendin waarmee ik de volgende dag zou afspreken om alles te vertellen. Ik kwam er rond een uurtje of half 6 nadat ik in de middag naar de film Ventoux was geweest en fijn de Ronde van Italië (wielrennen) had bekeken op tv, samen met mijn beste vriend van de middelbare school. Eigenlijk echt wel een hele fijne zaterdag.

Ik kwam binnen en deze vriendin is zo’n 10 jaar ouder, dus ik zag een hele andere vriendenkring dan mijzelf. Veel, maar dan ook heel veel kinderen. En in de avond een grote vriendengroep waar ik niet echt bij hoorde. Er waren tot een uur of 8 nog wel wat bekenden van mij, maar deze moesten allemaal vanwege hun volle agenda natuurlijk weer vroeg gaan op het feest. Veel stelletjes en gesettle, waardoor mijn slechtste eigenschap (jaloezie) de overtoom voerde op de avond. Daarnaast had ik met mijzelf de afspraak om voorlopig antidepressiva te slikken zonder de combinatie van alcohol.

Ik zelf ben echter normaliter elk weekend aangeschoten en heb louter vriendengroepen waar alcohol drinken er nou eenmaal bij hoort, waardoor dit een grote uitdaging voor mij is. En zo bleek ook op dit feestje. Ik had nog last van de bijwerkingen die bij de eerste week hoorde, de slapeloosheid, misselijkheid en droge mond en daardoor bleef ik bij dit standpunt. Dit zorgde op het eind van de avond voor rondjes halen met 9 bier en een sparoodje of colaatje voor mij. Op zich was het allemaal nog gezellig, al had ik duidelijk last van het psychische bezwaar dat ik even niet kon drinken met antidepressiva. Min of meer had ik mijzelf in een hokje gedrukt en had ik het daardoor ook niet echt gezellig. Ik bleef uiteindelijk tot een uurtje of 12 waarna ik nog even thuis de laatste etappe van de Ronde van Californië zag. Het wielrennen en de rust samen met mijn beste vriend waren de hoogtepunten van de dag. Het feesten, naast de feest van erkenning, was even echt niet aan mij besteed.

Eén van mijn weinige goede voornemens die ik dit jaar wel heb gehaald is meer lezen. Vooral boeken over onderwerpen die mijn interesse wekken natuurlijk, zoals sport en misdaad. Van nature ben ik ook meer geïnteresseerd in het verhaal achter de mensen, dus het boek ‘Kieft’ van Michel van Egmond las ik ook met veel interesse. Onvoorstelbaar hoe een voetballer zichzelf zo kan verliezen en verslaafd kan raken. Niet alleen verbijstering volgde, maar ook erkenning in zijn negatieve gedachtes die hem tot wanhoop dreven.

Vanuit dit boek las ik het boek van Zarayda Groenhart: ‘Het waarom meisje’. Hoewel dit boek wat poëtischer is geschreven, moest ik me wel wat meer in dit boek zien te worstelen. Maar de openheid, het omgaan met sexueel misbruik en de beschrijving van familiebanden deden mij heel veel. Hoewel ik nooit iets soortgelijks heb mee gemaakt, godzijdank, kon ik bepaalde zaken toch herkennen en werd ik uiteindelijk erg gegrepen door het verhaal.

Dit was natuurlijk helemaal het geval in het volgende boek dat ik las: ‘Paaz’ van Myrthe van der Meer. Bizar, van elke pagina kon ik wel een quote halen die ik momenteel ook zou kunnen zeggen. Hoewel ik nooit ben opgenomen geweest in een inrichting of psychiatrisch ziekenhuis, herkende ik veel in gedachtes, in de relatie met therapeut en de inmiddels ongelofelijke slapenloosheid die ik deze week ervoer van de pillen. Soms was het allemaal zo herkenbaar en confronterend wat ik las dat ik het boek soms echt even weg moest leggen. Toch heb ik het uiteindelijk helemaal uitgelezen en kan ik niet wachten op het vervolg UP. Vooral de gedachtes dat ik de therapie allemaal niet zou verdienen, omdat anderen veel ergere dingen hadden meegemaakt of de gedachtes dat er weer een volgende dag zou komen met dezelfde strijd en moeilijkheden kwamen pijnlijk, maar o zo herkenbaar binnen.

Het volgende boek ligt al weer voor mij klaar: ‘Pil’ van Mike Boddé. Ik vermoed opnieuw een zware dobber, maar ook een feest der herkenning. Want hoewel ik nog steeds moeite heb met het toegeven dat ik antidepressiva slik en dat het helemaal niet zo goed met me gaat, en ik nog steeds denk dat ik de enige ben die zich zo voelt en dat de buitenwereld toch niets van mij begrijpt, vind ik het erg fijn om te lezen dat anderen daadwerkelijk ook deze strijd doormaken. Ook overige blogs van mensen hier op wordpress kunnen een klein stukje eenzaamheid van me wegnemen. Na één week bloggen en de pil die ik voor het eerst in huis had weet ik daarom één ding zeker, ik vind het fijn om te bloggen, ergens helpt het me en ik denk dat ik het nog geruime tijd zal blijven doen. En al is het maar voor één iemand anders een feest der herkenning om mijn blogs te lezen en/of te volgen, dan is mijn doel allang bereikt!

Sinds dat ik 1,5 jaar terug voor het eerst mijn weekend afsloot met een gedichtje op facebook (Houtje-touwtje-sinterklaas rijm), besloot ik dat voortaan iedere week/weekend te doen. Hoewel het eerste gedichtje natuurlijk een afsluiting was van een erg mooi weekend met leuke gebeurtenissen, was dit natuurlijk niet ieder weekend het geval.

Met mijn dysthyme stoornis, depressieve klachten en klachten uit meerdere persoonlijkheidsstoornissen kwam ik helaas ook veel negatieve momenten tegen. Ik besloot deze niet onder stoelen of banken te steken, maar juist ook aan de buitenwereld te laten zien. Natuurlijk leverde mijn positieve gedichtjes veel meer likes op dan mijn kwetsbare gedichtjes, maar toch was ik trots dat ik altijd eerlijk mijn pure gevoel aan de vriendjes van facebook liet zien.

Natuurlijk had ik hier ook wel eens spijt van, bijvoorbeeld omdat ik niet besefte dat ik enkele tantes en ooms op facebook had (hoe naïef was ik?), en over mijn neerslachtigheid nooit praatte met mijn ouders, waardoor die het via via hoorde. Of doordat iemand die ik al drie jaar niet meer had gesproken zich opeens om mij ontfermde via een persoonlijk bericht. Toch kreeg ik ook wel lof doordat ik één van de 100 was die zich echt kwetsbaar durfde te tonen op social media, zoals een kennis pas zei. Alswel als reactie dat ik voor die persoon de enige was die zich zo kwetsbaar op durfde te stellen op facebook, zonder dat die zich hier positief noch negatief over wilde uitlaten. Daarnaast waren er natuurlijk ook mensen die het overdreven vonden, of die het zagen als een roep om aandacht. Misschien was het dat soms ook wel een beetje, maar ik was tenminste wel eerlijk en puur dacht ik dan. Ook kreeg ik verzoeken van mensen of ze vermeld konden worden in het gedicht, alswel de roep na een leuke avond dat ze een negatief gedichtje nu echt niet konden tolereren. Jullie zouden eens moeten weten wat in mijn hoofd omgaat, dacht ik dan.

Helaas is het de laatste tijd bergafwaarts gegaan en vind ik het moeilijker om mijn gedichtje positief te laten afsluiten. Al ga ik nog naar een verjaardag, feestje, en heb ik lekker gesport, dan nog heb ik nu het gevoel dat ik moet toevoegen: Ik kwam wederom uit een diep dal of over hoe moeilijk het soms allemaal is. Vrienden en familie maken zich daarom soms zorgen, en ik vind het soms moeilijk als ze me daar in het echt mee confronteren. Ik zou dan het liefst alles willen ontkennen en zeggen dat het alleen digitaal slecht met mij gaat. Maar dat is natuurlijk niet zo.

Afgelopen weekend toen ik voor het eerst met pillen thuis kwam, leed van lichamelijke klachten en me wanhopig en eenzaam heel het weekend op de bank doorbracht kwam ik daardoor tot het volgende gedicht:

Deze week ging ik van 99 problems, naar honderdenéén,
Fucking pijn in mijn gekneusde ribben en aan het schaafwond op mijn been.
Extra pijnlijk allemaal door gebruikelijke maagzuur, maagkrampen, opboeren en hoesten met veel slijm, niet fijn.
Daardoor had ik ongeveer geen nachtrust, maar alleen maar pijn.
Veel moeite met de gebruikelijke huishoudelijke taken,
Zoals bijvoorbeeld de was, afwassen, koken of mijn bed opmaken.
Daarnaast moest ik nog naar ede voor de kapotte fiets van mn pa,
Hij kon kosteloos gerepareerd worden, een gelukje jaja.
Maar met verder veel meer vage lichamelijke klachten is de wanhoop een beetje nabij,
En kan de dokter helaas ook niet vinden wat er allemaal gaande is in mij.
Nieuwe medicijnen brengen weer wat nieuwe bijwerkingen met zich mee,
Goede keuzes zijn er op dit moment ook niet, niets gaat ok.
De kop ops, het wordt beter, en morgen weer een nieuwe dag mogen jullie achterwege laten,
Omdat voor de zoveelste keer is gebleken dat dat voor mij echt niet opgaat, dus ben ik nu inderdaad in alle staten.
En komende week staat er weer genoeg aan ellende op mij te wachten,
Ik ben in ieder geval zeker van meer psychische en lichamelijke klachten.
De enige afspraak die ik dit weekend had was met mijn zus,
Voor de rest was het dus weer een erg loos en eenzaam weekend dus..
En ooh jah ik kwam dit weekend achter iets, wat ik stiekem al wist maar eigenlijk niet wilde weten.
Zucht, steun, kreun; laat me dit alles vergeten…
Doei.

Veel likes leverde het natuurlijk niet op, naast even weinig comments. In tegenstelling tot de post waaronder het kwam te staan, van een goede vriend die op het NK net een belangrijke danswedstrijd had gewonnen of de post van een bevriend stel die 2,5 jaar samen was en dat samen vierde in een bubbelbad in Koss. Ik vond het typisch voor het leven van mijn vrienden en mijn leven momenteel. Maar ik deed tenminste niet alsof dacht ik nog, ik durfde mij wel weer echt kwetsbaar op te stellen.

Daar lag ik dan om 3.00 in de nacht. Klaarwakker, onrustig in mijn kop, die ook nog eens pijn deed. Ik probeerde op te staan, wat natuurlijk nog pijn deed van mijn gekneusde ribben. Eenmaal opgestaan probeerde ik mijzelf naar de wc te begeven, maar wat was dit onwerkelijk en wat voelde ik mij versuft. Met moeite vond ik weer duizelig mijn weg terug en probeerde ik weer te gaan slapen.

Echter, ik was klaar wakker! Slechts enkele uren nadat ik die pil had ingenomen bracht het me al een zo veel meer ellendig gevoel dan ik al had. Ik probeerde te draaien, wat niet ging met mijn ribben, om toch nog in slaap te vallen. Maar het onrustige, duizelige gevoel met onrustige benen bleef en in slaap vallen zou ik ook nooit meer echt deze nacht. Ik bedacht me nog of ik nog een oxazepam kon innemen, maar dit was al te laat en dan kon ik nooit meer werken. Een aantal uren gingen heel langzaam en onrustig voorbij.

De wekkerradio ging met nog barstende koppijn in mijn hoofd. Dit ging geen goede werkdag worden bedacht ik me nog en inderdaad ben ik uiteindelijk maar 2 uur op mijn werk geweest voor een overleg. Daarvoor en daarna heb ik alleen maar versuft op de bank gezeten. Na 3 uur slaap was ik ook helemaal gaar en helemaal nergens toe in staat. Inderdaad geluk dat ik dit kan met mijn werk, die overigens helemaal niets weten over mijn psychische klachten. Maar mijn schuldgevoel over mijn lage productiviteit is er helemaal niet minder om.

Mijn eerste dag is dus helaas helemaal niet meegevallen. Maar de dokter heeft gezegd dat ik door deze eerste zware eerste periode moet, en dat het daarna pas gaat werken, en dat het dan dus beter wordt. Mijn sceptische gevoel blijft aan. Jaloersmakend kijk ik nog eens op facebook, veel vrienden zie ik staan op een gala of op een borrel waar ik ook wilde zijn. Wat zijn die evenementen ver weg, ik zou mijzelf daar nu echt niet kunnen vermaken, want ik alleen nog maar een pijnlijkere constatering vind. Nogmaals spoken de vragen door mijn hoofd hoe het op 27-jarige leeftijd al zover heeft kunnen komen en waarom ik mijzelf deze hel met pillen aandoe. Toch fluistert er dan ook alweer een stem terug die me verteld dat ik niet meer weg kon duiken voor de pillen. Al is het bijvoorbeeld maar door de dagelijkse gedachtes aan dood zijn. Echt vrolijk word ik dus niet, maar ik weet dat ik er doorheen moet en helaas is deze dag ook alweer zo ver dat het al bijna tijd is voor pil twee. Zal deze beter gaan en zal dit echt ooit wennen? Ik denk erover om er onmiddellijk een oxazepam erbij te nemen, zodat ik in ieder geval een beetje slaap. Maar mijn natuurlijke weerstand tegen nog meer pillen willen het ook graag zonder kunnen. Een diepe zucht volgt, hier kan ik tot 23.00 nog wel even over piekeren, wanneer het echt tijd wordt voor een nieuwe pil. Hopelijk dat ik dan een keuze heb kunnen maken en het dan beter gaat…

Misselijkheid, hoofdpijn, verstopping, extreme moeheid, duizelig, licht in het hoofd, steken op vreemde plekken. Allemaal klachten die ik de afgelopen dagen ervoer. Het zijn klachten waar ik al geruime tijd last van heb en waarvoor de dokter steeds heeft gezegd dat het psychisch is of heeft te maken met mijn prikkelbare darmsyndroom. Ik zelf was en ben er echter nog steeds van overtuigd dat andere lichamelijke oorzaken hier meer ten grondslag aan liggen. Het is echter al een lange strijd geweest die ik niet ga winnen, waardoor ik mijn psychische klachten eerst maar eens moest genezen. Dan zou ik de dokter wel eens kunnen bewijzen dat de klachten die ik had ook echt lichamelijk waren. Immers, als ik psychisch gelukkig zou zijn, zou ik deze klachten nooit meer ervaren.

Het maakt mijn stap richting het medicijn (citalopram) die ik vrijdag haalde bij de apotheek en waarop ik afgelopen donderdag dus JA zei in het avondspreekuur tegen mijn huisarts echter wel zwaarder. De bijwerkingen die ik lees en tot me toe heb horen komen zijn niet mals. En, gezien ik prima dijt als hypochondrist, zijn alle doemscenario’s al door mijn hoofd geschoten. Maakt het niet al mijn klachten nog erger? Ontstaat er geen ultieme mix van klachten waardoor het echt allemaal niet gaat? Medicijnen voor al mijn klachten, inclusief die van mijn darmen, hadden nog nooit aangeslagen, dus waarom zouden deze medicijnen dat nu wel doen?

Toen donderdag de hierboven beschreven lichamelijke klachten alleen maar erger werden en het vrijdag niet beter werd begon ik daarom erg te twijfelen. Ik wilde deze pillen helemaal niet! Een hel de komende twee weken zou me te wachten staan en heel misschien in die weken daarna zouden de pillen gaan aanslaan. De grote paniek was dan ook toegeslagen toen ik eenmaal wist dat ik deze pillen in moest gaan nemen. Ik voelde me al zo beroerd, ik kon het gewoon niet. Bovendien wist ik dat ik maandag nog een voorlichting moest geven op een middelbare school over homoseksualiteit en dat ik ook nog één van mijn laatste rijlessen had voor mijn examen en voordat mijn instructrice twee weken op vakantie ging. Die afspraken wilde ik kostte wat het kost niet afzeggen, al helemaal niet door de bijwerkingen van deze stomme pillen. Ik besloot de pillen daarom nog een paar dagen extra in het doosje te laten. Ik voelde me er toch te beroerd voor. Een erg wijs en fair besluit vond ik zelf, en verrassend genoeg voelde ik mijzelf al iets beter.

Veilig lagen ze in een lade en overleefde ik het weekend en gingen mijn rijles en voorlichting verrassend goed voor de maandag. Toch wist ik daarna ook dat het weer avond zou worden en waren mijn lichamelijke klachten natuurlijk nog niet helemaal verdwenen. Toch weet ik nu ook dat ik nu niet langer kan ontsnappen. Dat ik dat doosje zo meteen moet openen, een glas water moet pakken en die stomme pil, waartoe ik me altijd heb verzet, in moet nemen. Bang voor de verdere lichamelijke klachten waarmee ik geconfronteerd zal worden, bang dat ik er altijd van afhankelijk van zal blijven, bang dat het van de ene naar de andere pil overstappen wordt, of dat het voor vreselijke hartkloppingen zorgt waarover ik wel eens hoorde. Toch is mijn wanhoop al zo groot, dat ik mijn glas water inmiddels heb ingeschonken en het doosje open. Bang voor alle effecten die het zal hebben is er geen weg meer terug.. lang genoeg uitgesteld… Maandagavond 11 mei, en de eerste antidepressiva wordt ingenomen.

Mijn slaapritme was de laatste tijd toch al niet echt ideaal. Helaas zijn hier meerdere oorzaken voor aan te wijzen. Soms hoor ik gepiep, en stapjes over de vloer, of het heus aanvreten van iets op de koelkast / van het gif (hebbes!) door de muizenplaag in ons oude studentenhuis. Het is al wel eens aangekaart bij onze huisbaas, maar helaas lijkt er weinig aan te gebeuren.

Zijn het niet de muizen die mij wakker houden dan is het wel mijn darmstelsel. Al sinds mijn puberteit heb ik geregeld darmkrampen, moeilijke stoelgang en allerlei aanverwante klachten. Op mijn 19e ging ik hiervoor ook naar het ziekenhuis om dit te laten onderzoeken, maar helaas is hier nooit iets uitgekomen. Na alle darmaandoeningen afgestreept te kunnen hebben is er daarom maar de sticker prikkelbare darmsyndroom / spastische darm opgeplakt. Ongeveer de meest frustrerende diagnose, omdat je er helemaal niets tegen kan, maar het altijd op de meest vervelende momenten opspeelt.

Mochten mijn darmen en de muizen zich echter rustig houden kan het zijn dat mijn hersenen in de nacht mij graag wakker houden. Waarom heb je nog nooit een relatie gehad? Waarom deed je zolang over je studie? Nu faal je alweer zo bij je rijlessen. Waarom zoek je niet een meer ambitieuze baan? Waarom loopt die relatie met je ouders zo moeilijk? en nog 100 andere vragen die regelmatig de strijd aangaan met mijn nachtrust.

Al deze factoren gingen ook deze week weer in gevecht met mijn nachtrust. Heel veel moeite hoefden ze echter niet te doen om me wakker te houden, ik lag namelijk al heel de week wakker van mijn gekneusde ribben (zie vorige blog). MIJN GOD, wat een pijn kunnen gekneusde ribben met zich mee brengen. Ik schijn nogal te kunnen draaien en snurken gedurende de nacht en laat dat nou de meest vervelende dingen zijn voor je ribben. Ik kon zo alle muizenstapjes live meemaken, alle redenen om te piekeren nog eens goed aangrijpen of elke pijnscheut in mijn darmstelsel extra voelen. Als bonus kreeg ik er nog hoestbuien bovenop, zodat ik voor het eerst van mijn leven blij was als het weer ochtend werd. Dan kon de stijfheid van mijn ribben namelijk langzaam eruit en had ik wat afleiding met dingen doen. Dus was de ochtend, opstaan (kon ook wel erg pijn doen) en het leven opeens zo erg nog niet, nooit gedacht dat ik dat zou denken. Maar dat is dan ook echt het enige voordeel van gekneusde ribben.

Wat een beroerde werkweek was het eigenlijk ook weer geweest. Het aanpassen van wat documenten, her en der wat mails, maar veel meer was er ook niet uit mijn handen gekomen. Dit was vooral te wijten aan de gebroken week met bevrijdingsdag. In tegenstelling tot koningsdag kon ik mezelf ditmaal wel uit bed laden en mijzelf motiveren om me in het feestgedruis te bevinden. Opgegroeid in Ede, moest ik mijzelf ook deze 5 mei wel weer in Wageningen begeven.

Ik was de ochtend zelf zelfs nog nuttig bezig geweest en had veel mails en actiepunten, die al veel te lang waren blijven liggen, weg kunnen werken. Trots stapte ik dan ook de trein in om naar Wageningen te gaan. Enkele snapchats van vrienden haalden me nog over om in te drinken bij een vriendengroep van me in Ede. Ik wist dat dit eigenlijk onverstandig zou zijn, vanwege de dronken machosfeer die er toch een beetje zou heersen, maar besloot me toch in die richting te begeven.

Bij binnenkomst werd ik warm onthaald en er al snel een biertje in mijn handen gedrukt. Binnen anderhalf uur al snel wat meer wodka en biertjes weggetikt en wist ik dat het wel eens een moeizame avond kon worden. Toch zat ik er nog het nuchterste bij van heel de groep. De overige jongens waren immers al sinds 12 uur aan het drinken, en ik was pas rond 4 uur binnen komen vallen. Een wild idee ontstond toen we besloten ons richting Wageningen te begeven. Niemand had meer echt zin om die 10km richting Wageningen te fietsen. Eén van de aanwezigen had een eigen transportbedrijfje en kon ervoor zorgen dat we met zijn alle in een hele grote bestelbus met fietsen erin vervoerd konden worden (met nuchtere chauffeur) naar Wageningen, zodat we compleet dronken wel terug konden fietsen. Niet iedereen had een zitplek in de bestelbus, maar als we onszelf goed vast hielden achterin zouden we Wageningen vast veilig moeten halen.

Zo geschiedde, en hoewel was afgesproken stil te zijn voor de politie was de sfeer onderweg behoorlijk melig en luidruchtig. Ook de aanwezige jongen met catheter had gewoon meegedronken en deed mee. Alles ging vrij goed, tot we bijna in Wageningen waren aangekomen. Een stoplicht dat op rood sprong met een noodrem tot vervolg zorgde ervoor dat ik keihard omviel, met een fietsstuur tegen mijn ribbenkast aan als gevolg. Ik voelde de pijnlijke schaafwond op mijn been en mijn ribbenkast deed ook behoorlijk pijn. Ik wilde mijzelf als homo natuurlijk niet aanstellen bij deze groep en stond snel op, lachte keihard mee en deed alsof de schade mee viel.

In Wageningen aangekomen merkte ik dat ik tegen de geleende fiets van mijn vader was gevallen, en er een slag in zat. Daarnaast merkte ik dat mijn ribbenkast en schaafwond meer pijn deden dan ik wilde toegeven. Toen ook nog mijn smartphone per ongeluk uit mijn hand werd geslagen op een feestplein, met allemaal barsten tot gevolg, kon ik mijzelf alleen nog maar meer volgooien met meer biertjes. Ik kookte van binnen met negatieve gedachtes (én lichamelijke pijn) dat het weer erg typisch was dat mij dit overkwam, terwijl de rest meer dronken was, maar nog geen schade had opgelopen.

De avond ging voorbij en rond middernacht kon ik me nog dronken op de half kapotte fiets richting het station en de trein richting Nijmegen begeven. De volgende dag moest ik gewoon aan het werk. Met kater en gekneusde ribben, zo bleek. Was het depressief in bed blijven liggen op zo’n dag voortaan toch weer een betere optie, in plaats van actief blijven meedoen zoals mijn therapeut had gezegd. Depressief thuis blijven onder een dekentje was altijd nog beter dacht ik, goede keuzes bestonden voor mij nou eenmaal niet.