Ik ben bang. Bang voor de toekomst. En niet een beetje ook. Ik kom net af van een afspraak bij de huisarts. Ik heb gevraagd naar een psychiater en dat ik van deze pillen nog weinig merkte. Maar we moesten eerst toch nog twee weken kijken hoe het met deze dosering gaat. Over drie weken een nieuwe afspraak, iets van de 10^e met mijn huisarts dit jaar. Het duurt mij allemaal veel te lang…

Vanmiddag heb ik een afspraak met mijn nieuwe huisbaas en zijn vrouw. Ik moet mijzelf geweldig presenteren, en dat ik een hele goede huurder ben. Ik vind het zo overdreven onzin, en super moeilijk. Ik baal ergens van alles in mijn leven momenteel. Maar natuurlijk ga ik mijn best doen en dan heel de avond nog alles regelen voor mijn verhuizing, terwijl ik overal in mijn lichaam weer eens allemaal vage klachten heb.

Mijn therapeute had ook gesproken met mijn huisarts. Goed, dat er korte lijntjes zijn tussen mijn huisarts en psychotherapeut. We hadden het over bepaalde dingen die ik ooit had genoemd tegen mijn psychotherapeut. Ik stoorde mij hieraan, het ging een deel over bepaalde lichamelijke klachten die ik al zo vaak heb laten onderzoeken bij de huisarts, maar dat hier nooit iets uit is gekomen. Deze frustratie heb ik gedeeld bij mijn therapeute, maar waarom moest mijn therapeute dit nou weer bespreken met mijn huisarts? Ik gaf aan dat de klachten al vaak waren onderzocht, en dat er niets uit was gekomen en dat er nu geen nieuwe redenen waren om het opnieuw te laten onderzoeken.

En zo ging ik na een korte nacht na Feyenoord – Ajax voor de zoveelste keer gedesillusioneerd weg bij een hulpverlener. Ja, ik had wel een leuke avond gisteravond en daarom zullen ook weinig mensen mij momenteel begrijpen. Het neemt niet weg dat na zo’n avondje het leven voor mij alleen maar moeilijker en zwaarder voelt, al helemaal door de eenzaamheid die mij momenteel voor mijn gevoel opnieuw ten laste valt.

Maandag hoor ik meer over de toekomst van mijn werk. Midden in de verhuizing moet ik wel voor een bijeenkomst naar mijn werk om te horen wat er voor de tijdelijke mensen nog mogelijk is. Waarschijnlijk hoogstens nog een half jaar verlenging. Wel zullen we ook al onze voorkeursfunctie en selectieprocedure doorheen moeten voor 20 november. Ik moet naast alle drukte van verhuizen dus ook nog gaan focussen op waar ik volgend jaar denk/wil terecht te komen. Naar welke functie mijn mogelijke voorkeur uitgaat, het voelt als een ver van mijn bed show.

In mijn hoofd vind ik dit erg moeilijk, omdat ik tegelijkertijd ook bezig ben met waar mijn vervolgbehandeling nou ligt. Lunteren, Venray, Halsteren; allemaal verschillende mogelijkheden. En opname of dagbehandeling zal allemaal daar pas worden bepaalt. De wachttijd voor de intake is bijna overal 2-3 maanden, als ook de beslissing voor type behandeling dan weer een aantal weken duurt, en er vervolgens voor die behandeling ook weer een wachttijd is.

Daarnaast merk ik dat steeds meer mensen iets afstand nemen. Ik heb ze het gevoel gegeven dat ze het nooit goed kunnen doen bij mij. Mijn depressie slokt mijn gezonde, leuke kant steeds meer op en daar kan ik niet mee omgaan, en nog minder kan mijn omgeving daarmee omgaan. Een leuke avond bij een concert of een voetbalwedstrijd lukken mij net, maar het dal daarna is bijzonder groot. Mijn ouders, veel goede vrienden, ze zitten met hun handen in de haren. Twee goede vrienden spraken mij deze week aan dat ze het steeds lastiger vinden om met mij om te gaan en dat ze vinden dat ik alleen maar het negatieve deel, terwijl ik het eigenlijk zo goed heb. Een pijnlijk onbegrepen gevoel van de oneerlijkheid van een depressie overviel mij. Maar opnieuw zullen mensen dit lezen, die vinden dat als je zo denkt, dat je er nooit uit gaat komen. Precies het onbegrip waarvan ik het gevoel heb dat ik nooit in dit leven ga passen.

Mijn kamer is ondertussen nog een bende en over drie dagen moet hier alles weg zijn. “Inpakken gaan we niet doen, dat had je zelf toch al kunnen doen” hoor ik vaak bij verhuizingen. De belangrijkste pilaren in het leven van de meeste mensen: Wonen, Werken en Liefde zijn allemaal erg onzeker of bestaan niet, net als dat mijn gezondheid een onzekere factor is. Psychisch hartstikke instabiel en ook lichamelijk spelen er veel dingen, waarover ik al eens heb vertelt dat er veel klachten spelen die mijn kwaliteit van leven negatief beïnvloeden.

Tevens loopt mijn grootste afleiding: sport, totaal niet. Met pijn in mijn hart gaat deze tafeltenniscompetitie dramatisch en heb ik totaal geen tijd en energie voor hardlopen. In de tafeltenniscompetitie ben ik een tegenstander waar tegenstanders van denken: “Die kunnen we hebben” en is er respect en lof voor teamgenoten. Pijnlijke waarheid waar ik totaal niet mee kan omgaan. Daarnaast is de Zevenheuvelenloop al over 2 weken, ik heb geen idee hoe ik dat ga bolwerken en zelfhaat valt opnieuw mij ten deel, omdat ik al zoveel geld heb opgehaald van familie/vrienden voor Fonds Psychische Gezondheid, maar ik in de afgelopen twee maanden, slechts 1 keer 6.5km heb hardgelopen.

Gedurende de oriëntatie op werk, vervolgbehandeling, verhuizing, meer behandelaren, ondervinden van lichamelijke klachten, uitjes, strijd met familie en vrienden en weerstand bij sporten, sta ik op instorten. Het is donderdag 29 oktober. Ik denk aan de beslissing op 21 september voor dagbehandeling en dat ik pas op 5 november mijn therapeute weer zie en dat er dan pas een mogelijke beslissing wordt gemaakt. De strijd wordt iedere dag groter. Het gat tussen mij en de rest van de wereld ook. De toekomst is zo onzeker. Het maakt me bang, wie houdt het nog vol om aan mijn zijde te staan? Overleef ik deze angst? Raak ik nog meer kwijt? Ik ben oprecht bang, ik weet het niet meer.