Whoop, whoop, Poeh Poeh: Weekje #5

En we zijn alweer beland op zondagavond en een nieuwe week is voorbij gevlogen. Al met al een erg frustrerende week. Niet alleen was het na mijn meest succesvolle week ooit op mijn blog, de week met de minste bezoekers en de minste views, het was eigenlijk gewoon allemaal een beetje leegte. Alhoewel, heel af en toe was er ook wel iets zoets…

Het is denk ik momenteel groter dan ooit. Het gat tussen wat er in mijn hoofd afspeelt en wat ik uit. Weinig mensen zien het aan de buitenkant, maar intern voel ik soms nog steeds alleen maar leegte. Een hele goede vriend was vandaag op bezoek, en toch was ik ontzettend in mineur. Het wilde gewoon niet. Wellicht was het te wijten aan het zoveelste verlies van Feyenoord, maar het was ook gewoon het besef dat ondanks alles, alles al zolang doorsukkelt. Wachten op de juiste therapie, geen liefde, het nut en de zin van dingen totaal niet inzien en toch maar doorzetten. Het wordt beter, ik hoorde het over mijn homoseksualiteit en ik hoorde het over mijn psychische aandoening. Bij beide twijfel ik nog, en is dat gevoel er weer dat ik niet in deze wereld pas en er nooit gelukkig in ga worden. Ondanks de pillen en alle stappen die ik al heb gezet. Ik zoek nu de bevestiging die ik van niemand kan krijgen, het voelt daarom allemaal ontzettend leeg, meer kan ik er even niet van maken.

Ik lees verhalen van mensen die er veel slechter aan toe zijn, maar nog inspirerend kunnen bloggen. De kritiek van vrienden en lezers viel mij best zwaar. Ik weet dat ik niet afhankelijk moet zijn van wat anderen mensen zeggen, omdat het mijn eigen blog betreft, maar dat ben ik nou eenmaal wel. Misschien ben ik ook wel zo’n grote kneus, doe ik alles verkeerd en moet ik stoppen met bloggen. Al geloof ik daar zelf om meerdere redenen eigenlijk totaal niet in. Dan maar voor een kleinere groep bloggen, of eigenlijk voornamelijk voor mijzelf.

Ik ben benieuwd of ik komende week iets van Lunteren ga horen. Mijn therapeute (en mijn favo collega’s overigens ook) is pas terug van haar vakantie op 16 februari en ik wil dat zij eerst overlegd met mijn behandelaar in Lunteren. Komende week kan er dus nog geen knoop worden doorgehakt en die frustratie daarover is er ook nog steeds. Ik probeerde afleiding te zoeken en dat lukte redelijk met 21 km dat ik hard liep deze week en met een mooie overwinning in de tafeltenniscompetitie. Op sportief gebied ging het allemaal dus redelijk voor de wind en ik was ook erg blij dat ik dit kon opbrengen.

Tevens presenteerde ik afgelopen maandag bij NEC een workshop over de scholing “sport voor iedereen”. En hoewel ik wel een puntje van feedback terugkreeg, wat weer negatief doorwerkte in mijn hoofd, kon ik zelf best tevreden zijn over hoe dit ging. Ik mag de scholing over drie weken bij een groep geven en ben erg benieuwd hoe dit zal gaan. Ik zal kritisch worden bekeken en vind het ergens best spannend en eng. Ik mag mij nog maar niet te veel zorgen hierover maken, maar de contradictie tussen mijn psychische kwetsbaarheid en het toch maar strak geven van een scholing of workshop staan soms zo tegenover elkaar.

Het is hetzelfde dilemma wat ik vaak tegenkom in werk. Deze week kregen alle vaste medewerkers te horen of ze waren geplaatst volgens het sociaal plan, en enkele vaste medewerkers, die zelfs al 40 jaar in het vak zaten, werden ongeschikt bevonden en werden herschikker, en moet er een nieuwe baan gevonden worden voor deze mensen. Kortom een hoop tranen en onrust op de werkvloer. Net als dat ik zelf weer dichtbij confronterende dingen stond. Zo vroeg een psycholoog mij op een informatiemarkt, waar ik stond voor mijn werk, naar een traject voor iemand die lang in dagbehandeling had gezeten en die nu wilde re-integreren voor werk. Ging dit over een jaar over mij?

Verder een skypesessie met een goede vriend, waarbij het scherm opeens groen werd en ik hem daarom voortaan hulk ga noemen. Daarnaast huisje opgeruimd en schoongemaakt en veel van mijn to do lijstje weg gestreept. Best gek dat dat allemaal wilde, maar toch nog niet tot tevredenheid kon leiden. De poeh poeh was dus weer even groot, ook al was er veel whoop, whoop, dat intern alleen even geen steun bood. Het wordt beter de komende weken zeggen ze, ik ben benieuwd, ik duik nog maar weer even weg onder een dekentje, weer voldoende gebromd op mijn blog.

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.