Lieve Thomas,

Het is weer 2 december. Weer een jaar verder dat Lunteren achter je ligt. 4 hele jaren alweer dat die intensieve behandeling is afgerond. Een pittige behandeling die je was aangegaan, waarin je progressie boekte en je dichterbij je gevoel kwam. En de behandeling die veel losmaakte, maar ook zorgde voor twijfel of dit nou de meest passende plek voor je was. In de tuin, kleien, schoonmaken en ruimte innemen. Dingen die je ergens al kon, was dat wat je verder ging brengen?

Toch was er op deze dag 4 jaar geleden hoop. Hoop dat je verder door ging groeien. Dat er een stabielere Thomas tevoorschijn zou komen. En nu BAM zijn er vier hele jaren voorbij gevlogen. Traantjes in je ogen bij het besef ervan. Ik zie ze en wil je zo graag even een knuffel brengen. Hetgeen in 2020 ongeveer verboden werd en waardoor je eenzaamheid groeide. Wat een verdrietig jaar. En laat ze maar roepen dat je moet omdenken en dat we allemaal tegenslag hebben, maar het is hoe je ermee omgaat. Lekker makkelijk als je meer tijd met je kinderen of partner doorbrengt en ervaart minder stress te hebben. Zo makkelijk is het niet voor iedereen, laat ze maar praten dat je daar niet in moet blijven hangen. En voor die mensen is het ook niet makkelijk, inderdaad. Maar voor jouzelf:  Stilstaan bij je gevoel mag best, en daar zitten geen grenzen aan. Niet om te zwelgen, maar wel omdat je behoefte aan erkenning en stilstaan bij je gevoel zo belangrijk zijn.

Ik zie je, Thomas. En ik zou je zo erg gunnen dat meer mensen je zouden zien. Ik kan best begrijpen hoe druk je omgeving is en dat jij een niet uit te putten behoefte hebt aan aandacht en contact. Alleen hoe je niet een vast knuffelmaatje hebt nu gedurende pandemie en hoe de eenzaamheid groeide is gewoon ook verdrietig. Natuurlijk is het mooi wanneer je die bevestiging uit jezelf kan halen, maar de behoefte die soms ook van anderen te ontvangen is legitiem. En aan die behoefte werd zelden voldaan. Geen verwijt, wel een feitelijke constatering. Ja, veel mensen houden van je en zien je als een mooi persoon. Alleen op afstand voel je dat niet en wanneer 1 keer afspreken in een paar maanden dan voldoende is, dan zijn er veel eenzame dagen en avonden. En die had jij helaas.

Ik wil je toch wel een aantal complimenten geven. Allereerst dat je er nog bent. Laat ze maar praten hoe je het jezelf allemaal aandoet, maar een gemakkelijk leven heb je niet. Een rijbewijs, een relatie en intimiteit zijn voor veel mensen een gegeven. En ja dat zijn niet per se de dingen van het leven en een kwalitatief goed leven kan ook zonder. Echter zijn ze voor veel mensen dingen die hun leven verrijken. Voor jou een eeuwig verlangen dat steeds vaker eeuwig onbereikbaar lijkt. De pijn van je falende rij-examen eergisteren is nog vers. Het doet je denken aan 2014 toen je begin december ook zakte en je verder in crisis raakte en het halverwege 2015 even niet meer verder ging met rijden. Lunteren volgde daarna. Maar wie had toen gedacht dat je 6 jaar later nog steeds dat roze papiertje, dat je meer vrijheid zou geven, niet zou hebben?

Het voelt voor jou als exemplarisch. En je krijgt het niet uit je hoofd. Even verdrietig zijn en weer doorgaan. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Je zou willen dat het zo ook zou kunnen werken voor jou en snapt best dat de samenleving zo denkt. Alleen zo werkt het niet voor jou. Het vertrouwen is even op. Lunteren was een ontzettend stoere stap. De EMDR daarna ook, de bekkenbodemtherapie ook, en de MDL-onderzoeken en het doorvragen bij de huisarts daarvoor ook. Je was assertief, kwam voor jezelf op en zorgde voor jezelf. Maar geen van al die onderzoeken en stappen die je zette leidde tot een verandering van een te accepteren niveau. Niet een resultaat dat je wilt als te hoge eis, maar een resultaat om je leven draaglijker te maken. Zoals ieder gezond mens daarvoor zou knokken.

En knokken heb je gedaan. Sommigen zeggen dat je te hard doet, dat je het allemaal te graag wilt en het daarom niet lukt. Het zijn de makkelijke opmerkingen. Gelukkig gaat loslaten je steeds beter af. Laat ze maar praten lieve jij. Je pakt niet naar middelen, je geeft niet op. Niet per definitie falen wanneer je geen andere uitweg meer ziet, maar wel onwijs knap dat jij daarvan weg bent gebleven. Natuurlijk zou acceptatie van hoe het is je helpen. Maar sommige dingen zijn niet zomaar zoals ze zijn. Er is nog hoop en die pak je met beide handen aan om het toch beter te maken. Een heel pittig dieet nu bijvoorbeeld. De eerste twee weken gaven alleen maar meer klachten. Veel mensen zouden dan opgeven. Jij niet, je gaat door. Dat zegt veel over je doorzettingsvermogen en veerkracht, echt waar.

En ik zie een mooi mens met sociale vaardigheden, maar ook iemand die zijn emoties en gevoelens soms moeilijk onder controle heeft waardoor het botst. Sommige vrienden, twittervolgers en naasten zijn daarom verder gegaan. Je stond niet open voor de adviezen en oplossingen. Dat gezond naast je neerleggen is nog een belangrijk doel. Je was meer negatief dan dat jij iets voor hen opleverde. En dat doet onwijs veel pijn. Het raakt ook het vertrouwen in jezelf. Natuurlijk weet ik dat je voor Lunteren ook al werk had en een aantal stabiele vrienden in je omgeving. Je bent daarom onwijs geneigd om het als een vlakke lijn te zien momenteel. De groepsgenootjes in Lunteren hadden dat allemaal niet en hebben nu opeens een gezin gesticht. Je bent zo gewend om jezelf daar tegen af te zetten om je eigen progressie teniet te doen.

Nee, lieve Thomas, ik zeg niet dat je daar niet verdrietig om mag zijn. Juist zelfs. Ik vind het best logisch hoe verdrietig je je nu voelt. Inzicht in je patronen had je allang. Toch mag je niet zeggen dat je totaal niet in staat bent geweest om die patronen te veranderen. Nog niet volledig en ze zijn hardnekkig. Maar je bent nu veel meer open en je handelt om verdere escalatie te voorkomen. Je verwijdering van twitter, aangeven bij collega’s dat wanneer je zou zakken voor je rij-examen dat je bepaalde overleggen niet ging halen op werk.

Er zullen vast mensen dat beschilderen als falen en je straffende ouder bevestigd dat graag. Maar eigenlijk is het passend gedrag bij de situatie. Je belde maandag na het falende rij-examen met meerdere mensen. Ja, er waren ook suïcidale appjes en berichtjes online waarin je je te veel afzette tegen de ander. Er is absoluut nog veel te winnen. Ruimte voor groei zullen we maar zeggen.  Maar er is ook daadwerkelijk gedrag dat al onder positieve verandering onderhevig is geweest.  

Ik zie iemand die zichzelf ook afschildert die het dit jaar onwijs slecht doet. Maar Thomas, kijk even goed. Je wandelt in 2020 2000km en loopt 1000km hard. En ook daarin had je tegenslagen, maar wederom is je doorzettingsvermogen en veerkracht te zien Je gaat onwijs vaak alleen naar de bioscoop en hebt puzzelboekjes uit 2008 erbij gepakt om meer uit je hoofd te geraken. Daarnaast stapte je over van baan gedurende 2020. Een baan waar je soms zoekende in bent, maar die ook past bij je idealisme en rechtvaardigheidsgevoel. Daar zet je je altijd voor in. En wanneer mensen je podcast hebben gehoord hoorde ze ook je humor, je relativeringsvermogen en je eerlijkheid. De belangrijke waarden van jou die je altijd uitdraagt. Dat is er ook.

En zo is het weer 2 december. Je ziet weer op tegen de feestdagen. De kans is groot dat je er bewust voor kiest om die alleen door te brengen. Althans, bewust niet met familie en onbewust helaas zonder een partner. En die partner zou niet levensreddend voor je zijn, maar het raakt je wel dat je zo weinig in je leven hebt gehoord dat je er mag zijn. Vol overtuiging weet je dat het waar is en kan je het hardop tegen jezelf zeggen. Je mag er zijn, met ruimte voor verbetering in omgaan met tegenslagen. Maar hierin durf je dus ook voor jezelf te kiezen, wederom groei in de goede richting.

Om nog meer te groeien heb je een volgordelijkheid aangebracht in hoe dat te bereiken en dat is erg gezond. Laat ze maar vragen naar haptotherapie en roepen dat dat nu echt het allerbelangrijkste voor je is. Jij hebt eigen regie over je leven en weet alleen hoe de energie is en wat je allemaal tegelijkertijd kunt. Er stonden dit jaar mooie reizen gepland, maar die houd je als het goed is na Corona nog tegoed. Verwen je deze maand nog maar goed, want het jaar zat vol tegenslagen, maar zelfcompassie weet je steeds vaker toe te passen. Ik zie dat je het in je hebt lieve Thomas, echt waar.

En die verontrustende appjes? Ja, ik baal er ook van lieve Thomas. De tegenslagen en stress zorgen dat alle slechte patronen er weer zijn. Dat is niet zo gek, ik zie het ook. Ik voel je traan. Hier een zakdoekje. Het is logisch dat vrienden en collega’s even niet weten hoe te reageren. Bellen is beter. En leg je telefoon nog maar wat vaker weg. Koop maar een box om erin te doen en installeer de app die je telefoon op sommige momenten blokkeert. Je bent veel sterker dan je soms beseft. Je hebt al zoveel overwonnen. Alleen en door door te gaan. Wellicht is hulp nodig om dat voor elkaar te krijgen. Het staat allemaal nog op een lijstje van te nemen stappen. Moeilijke, dappere stappen die je al zoveel hebt genomen. En waarvoor een aantal naasten je nog graag blijven steunen.

Haptotherapie, dieet verder, nog meer rijlessen, behandeling voor coping, het leven zal een zoektocht blijven naar stabiliteit. En van acceptatie dat het allemaal niet zo volmaakt zal zijn. Maar de kleine geluksmomentjes zitten dan nog wel in iets voor een ander betekenen en van jezelf maar blijven overwinnen. Dat zie ik na 4 jaar ondanks alles wat niet goed gaat nog het meest. En dat is iets wat je in 32 jaar altijd heb waargemaakt.

Het voelt allemaal als oneerlijk en moeilijk. Voor sommige mensen zal het ook allemaal te heftig zijn. En ja ik moet eerlijk zijn naar mijzelf dat ik ook baal dat sommige dingen nog slecht lukken. Dat niet wegstoppen, maar bewust van zijn en er daadwerkelijk mee aan de slag willen en gaan. Niet zelf en voor later, maar naar voren halen in volgordelijkheid. Inzien en pijnlijk beseffen dat het hard nodig is.

En die pijn bestaat, maar dat definieert je niet als een minder mens. Ik zie een sneller herstel na een crisis, iemand die zijn grenzen bewaakt, een persoon met onzekerheid, maar ook vertrouwen in eigen expertise en kunnen en iemand die na nieuwe tegenslag altijd weer opstaat en doorgaat. Dat is voor velen bewonderenswaardig. Dat doe jij, ja jij, toch maar even. Eigenlijk niet maar even, dat is een lang proces. En dat proces duurt je leven lang.

Hele, hele, hele dikke knuffel, held. Vooral omdat je deze brief kan schrijven binnen 48 uur nadat je bent gezakt. Dat was je een paar jaar terug wanneer je verdronk in zelfmedelijden niet gelukt. Je doet het wel. Niet gemakkelijk, wel een mooie daad. Ik hoop dat je deze brief maar veel mag lezen en je groei mag voelen voor jezelf. Dat gun ik jou, mooi en bewonderenswaardig mens.

Hartjes..

Heel veel liefs,

Jezelf.