Ik had er al best lang over nagedacht, met wie zal ik deze blog delen en hoe zorg ik voor meer lezers?! Ik probeerde het eens te posten op wat communities voor mensen met psychische problemen en verder dacht ik ook: “ik doe het schrijven van deze blog vooral voor mezelf”, dus wat maakt het dan ook uit dat niemand dit leest.

Toch kwam ergens mijn borderline – achtige kant (ik wilde meer aandacht ;)) naar boven en wilde ik eigenlijk meer lezers genereren. Net zoals mijn coming out (mbt homoseksualiteit) bij mijn ouders, waarbij ik niet zo handig (beetje stom) was met het beschermen dat ik bepaalde sites had bezocht was ik nu niet zo handig met het beschermen van deze blog. Ik had hem geregistreerd onder dezelfde naam als mijn snapchat account (tommie345), waardoor iemand die pas mijn snapchatnaam niet herkende, maar aan het Googlen ging en op deze site terecht kwam.

Zoals ik wel eens eerder heb verteld ben ik altijd al wel een open boek geweest op Facebook, waardoor het niet eens zo erg was. Hij reageerde er ook vrij normaal op en eigenlijk zette het me meer aan het denken. Ik had immers ook in mijn hoofd om psychische problemen meer bespreekbaar te maken en ik wist dat ik aan mijn meeste gedachtes en gevoelens ook helemaal niets kon doen. Toch was het ook wel een confrontatie, want ik had immers wel heel veel gedeeld op deze blog.

Toch was het net het zetje, waardoor ik besloot toch maar deze blog te delen op mijn Facebook account. Tussen alle berichten over #loveequals over Gay Marriage in de USA op mijn timeline op Facebook deelde ik deze blog. Het leidde tot een ontploffing aan bezoekers, al had ik er nog bij gezegd dat het misschien te persoonlijk en heftig was voor sommigen. Ik genereerde echter meer dan 5x zoveel bezoekers dan ik hiervoor had gehad in twee maanden tijd.

Dat betekende waarschijnlijk ook die jongen die ik 1 keer op vakantie had gesproken, die tante die alles tegen mijn ouders zou zeggen, de zorgen van mijn zus, die kennis van tafeltennis die hetzelfde had meegemaakt, mijn vriendengroepen die niet weten hoe ze ermee om moeten gaan of die vrienden die ik nooit meer sprak. Toen ik vanacht wakker lag van het onweer (episch!!), gepieker, de bijwerkingen van mijn nieuwe pil, darmkrampen en de weg tikkende klok wist ik eigenlijk nog niet of ik nou wat slims of wat stoms had gedaan. 1 ding was in ieder geval zeker, ontkennen kon niet meer, ik kan niet meer terug…