Toen ik gisteren na een enerverende maandagmorgen (had een zware therapiesessie en werd zomaar opeens op straat achtervolgd en bedreigd door een junk die ook nog een ijzeren voorwerp naar me wist te gooien) op mijn werk kwam, miste ik gelijk één van mijn directe collega’s. Ik kreeg hier gelijk een naar voorgevoel bij. Als zij afwezig was wist ik dat altijd wel vantevoren en het viel altijd gelijk op als ze er niet was. Ik zag niet gelijk iemand anders die veel contact met haar zou hebben dus besloot het maar even te laten en toch aan het werk te gaan.

Toen ik een uur later wel een andere directe collega zag, en waarmee we met zijn drieën gezamenlijk vaak gaan lunchen, merkte ik gelijk al dat ze slecht nieuws had. De collega die er niet was, was er niet, omdat haar vader die nacht was overleden. Er schoot gelijk een brok in mijn keel. Hoewel ik deze man nooit in het echt had ontmoet en wist dat die veel lichamelijke complicaties had, kwam dit nieuws toch rauw op mijn dak. Sneu voor mijn directe collega, die al een moeilijke periode achter de rug heeft door verschillende oorzaken.

Het is een overlijdensbericht in een reeks van vele overlijdensberichten de afgelopen maand. Ik moet zeggen dat het me steeds weer opnieuw raakt. Veel van de personen waarover de berichten gingen stonden overigens niet heel erg dichtbij me, op de buurman / goede vriend van mijn ouders vorige week na. Maar het nieuws dat ouders van mensen overlijden, of vrienden of vriendinnen van vrienden van me al op zeer jonge leeftijd of andere kennissen, raakt me altijd weer diep.

Ik denk dat het voor een deel komt door de vele begrafenissen en crematies die ik al heb bijgewoond op mijn 27e levensjaar. Beide oma’s en opa’s zijn reeds overleden (1 heb ik nooit gekend), een tante, oud-collega, vader van een hele goede vriendin, tafeltennistrainer(s) en de meest heftige vorig jaar: mijn neefje, waarbij ik zelfs zijn kist heb mogen dragen. Veel van deze mensen schieten dan weer door mijn hoofd en hoe erg ze gemist worden door vele mensen als ook mijzelf. Daarnaast ben ik een gevoelig mens en geef ik veel om de mensen om me heen, dus vind ik dergelijk nieuws voor één van mijn naasten altijd weer naar om te horen. Maar het meest pijnlijke is misschien nog wel dat ik zelf dagelijks met mijn eigen dood bezig ben, en me ergens schuldig voel daarover als ik dan hoor over een echte dood. Of erger nog, dan denk: was ik maar de persoon die was overleden. De persoon die nu is overleden levert zo veel verdriet op bij zoveel mensen en ik zie van mezelf bijna alléén maar de voordelen en de lijdensdruk die daardoor wordt weggenomen. Maar aan de andere kant zie ik ook wat het echt met mensen doet, en kan ik het mijn ouders, overige familie, vrienden en collega’s echt niet aandoen. Ik zal het tegen hen nog wel even langer volhouden, en met hen praten over lijden…

Wie mijn agenda/planning zag van afgelopen weekend zou denken dat daar echt niet iemand achter schuilt gaat met depressieve klachten. Het lijkt meer op iemand die tegen een burn-out aan zit of laat zeggen dat er mensen met een minder stressvolle agenda in een burn out zijn geraakt.

Het begon op vrijdagavond al met de organisatie van een beachparty (chillparty) op het waalstrandje voor de homojongerenorganisatie waar ik drie jaar voorzitter van ben geweest en nu actief ben in de jubileumcommissie. Daar bleef ik natuurlijk weer veel te lang hangen om in de zeiknatte regen nog even verder te helpen opruimen. Vervolgens moest ik de volgende dag weer vroeg opstaan om voor ander vrijwilligerswerk (John Blankesteijn Foundation –> JBF) homoseksualiteit in de sport bespreekbaar te maken. Samen met alle vrijwilligers dachten we na over hoe we internationaal iets konden betekenen en hoe we JBF meer op de kaart konden zetten en hoe we hiermee geld konden genereren voor de JBF. Mijn inzet werd hier erg gewaardeerd, en ergens was het na een korte nacht ook een fijne positieve opleving. Gelijk door vanuit hier ging ik naar het uitje van het voorlichtingsteam van het COC (Ander vrijwilligerswerk van me), waarin we een potje pitch&putt speelde, gezellig gingen bbqen en nog gezellig bijkletste of een soort spelletje speelde. Vanuit hier heel even naar huis om om te kleden om nog met deze groep te gaan stappen.

De volgende dag (zondag) kon ik een beetje uitslapen, maar ging ik vervolgens weer naar Ede om een goede vriend uit te zwaaien die 4-9 maanden op reis gaat. In de trein terug kwam ik nog een bekende tegen en praatte ik nog even bij. Daarna moest ik nog even mijn zonnebril ophalen bij een vriend om vervolgens op de fiets door te gaan naar twee andere vrienden om daar te eten en bij te kletsen. Kortom een druk sociaal leven. Een depressief iemand of iemand met een burn out was al 100 keer neergevallen en had dit echt niet aangekund.

Wie echter mijn werkweek van vorige week bekeek zag hoeveel moeite ik had om mezelf uit bed te slepen, om energieloos richting de douche te gaan en pas om 10.30 met moeite aan te kakken op mijn werk om vervolgens 3 regels te typen op een hele dag om dan weer naar huis te gaan om vervolgens geen energie te hebben om boodschappen te doen en voor mezelf te koken, maar al weer snel onder een dekentje weg te duiken, zou wel denken aan een echt depressief persoon.

Een echt depressieve stoornis heb ik dus niet, maar wel een dysthyme stoornis, waarbij je langdurig lichte depressieve klachten hebt en je moeilijk van dingen kunt genieten. Dat kwam eigenlijk ook wel tot uiting in mijn drukke weekend, toch was ik ergens best trots dat ik dit allemaal kon opbrengen dit weekend. Echter toen vanmorgen mijn wekker ging voor therapie en voor het slikken van een nieuwe pil, was ik nog doodop, was de therapiesessie weer zwaar en lukt nu op werk nu ook weer vrij weinig. De gevoelens een mislukkeling te zijn, dat alles waardeloos is en dat het alweer 29 juni is en nog steeds alles uitzichtloos is, helpen daarbij niet. Ik had al vele belangrijke stappen genomen in mijn agenda de afgelopen maanden, maar de conclusie na afgelopen weekend is eigenlijk wel dat ik in mijn agenda/planning nog meer dingen moet schrappen wil ik stapjes vooruit kunnen maken. Want mijn dysthyme stoornis wordt steeds zwaarder, lijkt soms op een echte depressie en te veel dingen ondernemen is soms echt te zwaar. Helaas moet mijn agenda / planning er nu ook steeds meer aan geloven..

Ik had niet verwacht dat ik ooit een blog zou schrijven op mijn werk over mijn psychische kwetsbaarheid, maar nu doe ik dat toch. Ik had ook al helemaal niet verwacht toen ik vol enthousiasme begon begin mei met bloggen, dat ik zo zou stil vallen gedurende de eerste 7 weken. Ik wilde jullie graag meenemen in mijn ervaringen met de pil citalopram, jullie meenemen in de vele confrontaties die een psychisch kwetsbaar iemand iedere dag doormaakt, op zowel werk, sociaal leven, sport, vrijwilligerswerk en in alle andere dagelijkse dingen.

Helaas waren er echter zoveel pijnlijkheden en confrontaties dat ik vaak in de avond onder een dekentje kroop, weg van mijn computer. Daarnaast gaat het net als met mij, met mijn computer ook helemaal niet zo goed. Zoals ik mezelf ook niet altijd goed genoeg heb beschermd tegen de buitenwereld, deed ik dat bij mijn computer ook niet. En hoewel ik wel een virusscanner had staan op mijn computer, werkte die niet helemaal naar behoren, waardoor veel sites niet meer willen openen en er constant veel popups verschijnen op mijn scherm. Het is eigenlijk wel te vergelijken met mijn antidepressiva. Hoewel ik hem braaf slikte iedere dag (tot gisteren), kwamen er nog steeds talloze gedachtes in mij op, veelal helemaal niet met het gesprek te maken die ik voerde of met de bezigheid waarmee ik bezig was. Veelal zat er een strekking was ik maar dood, of een andere onzekerheid die ik etaleerde.

Nu ruim 6,5 week verder en 101 confrontaties, moeilijke gesprekken, tegenvallers, therapiesessies, doktersafspraken en de apotheek platgelopen te hebben mis ik het bloggen eigenlijk toch wel en probeer ik het weer op te pakken. Absoluut geen garanties in mijn drukke leven, met mijn depressie, werk, vrijwilligerswerk, sociaal leven en al het andere wat ik nog steeds probeer, dat ik het nu wel vol ga houden, maar ik ga in ieder geval weer een poging doen tot.

Ik heb dus 6,5 week citalopram geslikt. De slapeloosheid en droge mond bleven en mijn negatieve gedachtes en spanningen helaas ook. Hierdoor heb ik in overleg met mijn huisarts besloten om over te stappen op een nieuwe antidepressiva: sertraline. Vandaag merk ik weer een aantal klachten die ik ruim 7 weken geleden ook voor het eerst voelde. Duizeligheid, hoofdpijn en andere aanverwante klachten. Helaas net nu ik een bommetje vol weekend heb. Net zoals de afgelopen weken duik ik weer het liefste weg onder dat dekentje, maar geef ik nu eens niet toe aan dat gevoel en ga ik wel zoveel mogelijk nog de uitdagingen aan. Hopelijk kan ik jullie daarin meenemen, en herstel ik en mijn computer spoedig, zodat jullie voldoende updates van mij kunnen krijgen. Wellicht kan ik jullie dan ook nog meenemen met wat flashbacks van een bewogen afgelopen twee maanden.

Het leuke is niet meer leuk,
Het mooie is niet meer mooi,
“Het wordt beter” is een leugenachtige spreuk.
Ik snap niet waarom ik me niet voor de trein gooi.

Het pijnlijke doet extra pijn,
De volgende teleurstelling is extra groot,
“Kop op, je hebt vele vrienden en werk” voel ik niet in mijn brein.
Ik snap niet waarom ik mezelf niet verdrink in een sloot.

Het begrip voelt niet begrepen,
De knuffel komt niet meer aan,
“Je zet moedige stappen” voelt als mezelf overal heen slepen,
Ik snap niet waarom ik nog niet zonder parachute uit een vliegtuig ben gegaan

De slapeloze nachten duren een eeuwigheid,
Ik bevind me niet meer graag in mijn vriendenkring,
“Het wordt zomer” zie ik als een te vrolijke kut tijd.
Ik snap niet waarom ik nog niet van een flat spring.

De lichamelijke klachten duren voort,
Alle stapjes voelen als een te lange strijd
“Je hebt nog een hele leven voor je” heb ik al te vaak gehoord.
Ik snap niet waarom ik niet mijn polsen doorsnijd.

Afleiding voelt als confronterend,
Op feestjes ben ik opeens die stille.
“Ik weet niet wat ik moet zeggen” zeggen de meeste vrienden afkerend
Ik snap niet: waarom neem ik geen overdosis pillen.

Talloze gesprekken over eigen inzicht,
Die pillen maken het zogenaamd minder grauw,
“Nog even volhouden” ga ik langzaam richting een gesticht.
Ik snap niet: waarom hang ik mezelf niet op in een verlaten bos aan een touw.

Alleen maar mensen om me heen die genieten,
Nieuwe relaties, verhuizing, bij iedereen vliegensvlug.
“Ik ben er voor je” en dan toch niet kan ik afschieten.
Ik snap niet: waarom ik niet allang spring; van die brug.

Mensen weten niet wat ze met me moeten,
Ik voel me eenzaam, somber, daar komt een traan,
“Knuffel, liefs, kusje” en nog veel van die zinloze groeten
Ik snap niet: waarom ik nog niet in een kamer vol met gas ben gaan staan.

Elke dag, bommetje vol met stomme verplichtingen,
Uit bed slepen doet zo’n pijn.
“Ook jij gaat geluk voelen” en nog 1000 van zulke dingen
Ik snap niet: waarom kan ik er gewoon niet meer zijn.