Één van de meest stressvolle dingen vind ik op reis gaan en ergens brengt het me ook altijd al bad luck. Of het is een auto die kapot gaat of broekzakbellen op een boot midden op zee, altijd zorgt het wel tot extra kosten, stress en negatieve gedachten. Helaas ook weer dit jaar.

Mijn busje naar Weeze Airport vertrok om 12.30 voor het station in Nijmegen, dus besloot ik om 12.00 richting het station te gaan. Er zijn daar twee pinautomaten en zo dacht ik: “ik pin ik daar wel het geld om met het busje te gaan”. Helaas, beide pinautomaten stuk (nog nooit gehad, maar uitgerekend nu) en een rij bij het GWK kantoor. Gelijk stress, dat ik toch al had van mijn korte overstaptijd overal vandaag en ik alleen op reis gaan toch altijd een beetje spannend vind. Ik had nog wel een credit card bij me dus dacht: “ik betaal daar wel mee bij de buschauffeur”. Helaas bleek dit niet te kunnen en rende ik terug naar het GWK kantoor op het station. Hier bleek ik 3% kosten over het bedrag te moeten betalen maar dit was nou eenmaal zo. Hijgend kwam ik nog net op tijd aan bij het busje en kon ik gelukkig mee.

Na een vrij gevaarlijke rit met onhandige inhaalmanoeuvres naar mijn inziens, kwam ik aan op het vliegveld. Gelukkig had die wel doorgereden dus ik had in principe nog wel wat tijd. Dat was ook wel nodig, door de stress die ik had of mijn handbagage niet te groot en zwaar is (had geen weegschaal of centimeter bij de hand thuis) en doordat ik nog niet had ingecheckt, vanwege mijn computer troubles en het al helemaal niet lukte doordat een vriend uit Zweden had geboekt en ik de vertaling naar Engels niet kon vinden. Ik dacht simpel: ach dan doe ik het wel op het vliegveld. Ik liep dus vrolijk naar een computer van Ryanair om daar in te checken, dit had ik in het verleden voor Transavia en KLM ook al eens zo gedaan. Vol verbazing kwam op het scherm u heeft niet aangegeven op het vliegveld te willen inchecken dus u dient nu 45 EURO te betalen hiervoor, voer u pas in. Even slikken en weer doorgaan dacht ik, dus betaalde ik braaf. Vervolgens werd ik van het kastje naar de muur gestuurd voor waar ik mijn stoel moest kiezen en koos ik ergens vooraan en werd er mij zowaar een stoeltje op de voorste rij toebedeeld bij het raam. Zo zou ik er ook weer snel uit zijn voor mijn korte overstap en door de vele beenruimte ebte de negatieve gedachten langzaam weg. Ik was vervolgens na een goede vlucht na de landing als eerste het vliegtuig uit en had zelfs nog tijd om Zweedse kronen pinnen. In de bus moest ik betalen met creditcard en ik wist de code hiervan niet meer zo goed. Vol stress, een lange rij achter me en een chagrijnige buschauffeur (in Zweden heb je deze dus ook) gokte ik gelukkig mijn derde poging goed. Een nare sneer van de buschauffeur deed me alweer verlangen naar een dekentje, maar ik dacht “volhouden Thomas, deze vakantie wordt leuk”. Gelukkig stopte de bus bij elke halte, waardoor het nog spannend werd of ik mijn trein ging halen.

Hoewel ik had gehoord dat je gewoon een kaartje in de trein kunt kopen in Zweden, vertrouwde ik hier toch niet helemaal op. Ik wilde ook nog snel iets te snacken en drinken halen en vroeg in de winkel ook naar een treinticket. Deze kon je kopen in deze winkel en deze kocht ik en ik rende naar de trein. Tevreden zat ik, toen ik zag dat ik alleen een bonnetje had van mijn drinken met daarop gekocht treinticket, maar dat ik dus mijn echte treinticket niet had gehad. Vol nog meer stress reed de trein weg en kwam de conductrice al snel. Half in paniek in mijn beste Engels legde ik het verhaal uit en accepteerde ze het en liep ze door. Het was echter wel de druppel. Met al moeheid van mijn reis, de constante check of ik paspoort, sleutels, al mijn tassen en telefoon nog wel had en opnieuw weer een paar tegenslagen kwam ik weer in de negatieve gedachten terecht. “Zelfs op vakantie kan het niet goed gaan en leidt het weer tot allemaal extra stress en kosten en gedoe, met als gevolg ik ben ook niet geschikt voor het leven etc.”. Het zijn gedachten die dan niet meer uit mijn hoofd gaan. Ik weet zelf dat dit onwerkelijk klinkt en misschien wel weer als een zwaar leven verhaal. Voor mij voelt het echter weer als een volgende teleurstelling. Ik kan het retrospectief echter ook wel zien als progressie in mijn gedachten. In het verleden kreeg ik deze gedachten namelijk al na het geldautomaten incident (bij de shuttle naar Weeze) of zou het een reden kunnen zijn om op reis gaan of vakanties te vermijden. Dat doe ik gelukkig niet meer, maar het betekende wel dat ik de eerste dag, mijn reisdag, nog slopender ervoer dan het toch al is.

Met vertraging kwam ik gelukkig wel aan op de plek van bestemming. In al mijn negatieve gedachten had ik echter niet laten weten welke trein ik zat of hoe laat ik aan kwam. Hierdoor moest ik nog even wachten bij aankomst op het station. In mijn hoofd gingen alweer gedachten als “waarom communiceer je niet” en “wat heeft hij nou aan jou”. De vriend kwam me echter al vrij snel ophalen met twee maten van hem. Was niet echt een probleem, al was ik misschien als ik heel eerlijk ben liever door hem alleen opgehaald. Maar dat vind ik ook nog moeilijk om aan te geven. De knuffel kwam er niet van en na een relatief snelle hap konden we richting het huis van mijn goede vriend. Dat we onderweg ook nog een ree (kleintje) aanreden was ook nog een redelijke schok. Helaas was het beestje niet meer te redden en waren wij zelf en de auto in orde. Het was echter wel even schrikken.

Na een relatief korte reisdag in uren (deur tot deur 10,5 uur) kwam ik daarna gesloopt aan doordat die toch lang duurde qua stress en negatieve gedachten. Ik hoopte dat het mijn reis richting dromenland die avond verder niet verpesten zou. Wellicht kon het dekentje, waar ik dan onder zou liggen, hiervoor zorgen..