Hoe groter mijn depressie, hoe minder ik in staat ben om rationele beslissingen te maken. Dat is natuurlijk logisch, als je alles door een donkere bril bekijkt ben je minder in staat om gezond, helder na te denken. Mijn therapeute merkte vandaag ook op dat mijn depressie weer groter wordt en dieper, en dat er minder alleen maar sprake is van een dysthyme stoornis. Dat bleek ook wel weer dat ik vandaag en gisteren nauwelijks meer heb gedaan dan onder een dekentje liggen. Dit leidde tot de volgende irrationele beslissingen..

Allereerst wist ik dat ik vanmorgen bij de tandarts moet zijn. Als je al een dagje dagelijks hoopt de volgende dag niet meer wakker te worden heb je grotere prioriteiten dan je gebit geweldig verzorgen. Ik wist dus dat als ik zou gaan dat ik er behoorlijk van langs zou krijgen over poetsen, flossen en ze zeiden de vorige keer al als het de volgende keer weer zo was dat ik dan ook maar doorgestuurd moest worden naar de mondhygiëniste. Ik zat ook niet te wachten op de dikke rekening die hieruit zou voortvloeien. Bovendien viel deze afspraak tegelijkertijd met een overleg van werk waar ik wel bij wilde zijn. Ik wist daarom maandag al dat ik niet zou gaan. Echter stelde ik het afbellen steeds uit, omdat ik bang was voor afwijzing of het gewoon een moeilijk telefoontje vond. Mijn vermijdende kant is namelijk ook lekker groot als mijn depressie op zijn grootst is. En zo kan ik binnenkort een envelop met rekening in de bus ontvangen voor het niet afbellen van mijn afspraak. Lekker irrationeel en vermijdend als ik was..

Daarnaast had ik dus vanmorgen op hetzelfde tijdstip 8.30 een overleg op werk. Ik had alleen opnieuw een erg beroerde nacht en sliep vanmorgen weer eens door al mijn wekkers heen. Zo keek ik om 8.00 in de wekker en wist ik dat ik mijn overleg met 25 minuten fietsen nooit op tijd ging halen. Ik had geen zin in de hoon over me bij te laat komen of de grapjes en zelfspot en veroordelende kant van mezelf. ik dook daarom weg heel de dag en nam dus gewoon een depressieve dag off. Waar rationeler was geweest om nog snel te haasten en werk te verzetten, lukte me dat vandaag wederom niet, ondanks dat er een grote stapel werk ligt. Een depressief mailtje met afmelding volgde als de mededeling dat het slecht ging. Morgenochtend alweer een gesprekje staan met mijn leidinggevende, in de reeks van moeilijke gesprekken komt er echt nooit een einde aan. Lekker vermijdend/irrationeel dat ik niet naar werk ben gegaan.

Toen ik uit alle ellende uiteindelijk pas 12.00 uit bed stapte, en zag dat mijn antidepressiva nog maar 1 pilletje in de verpakking achterliet, wist ik dat ik nieuwe moest gaan bestellen. Dat moest vandaag, want dan zou het morgen klaarliggen. Maar mijn depressieve kant wilde als enige onder een dekentje blijven liggen, dus vermeed ik dit telefoontje ook. Waardoor ik morgen nog wel een pilletje heb, maar in het weekend waarschijnlijk niet of ik moet een fijne apotheekassistente aan de lijn krijgen die zegt, dat had u eerder moeten bestellen he, zoals ik al eens eerder had. Zo’n kritische opmerking is waar, maar zit je lekker op te wachten als je depressief bent. Maar morgen is het toch beter van wel, de vermijdende / irrationele kant moet wijken!

En zo wacht morgen opnieuw een zware dag met allerlei moeilijke telefoontjes, veel werk en weinig hoop. Dat geldt wel voor meer dingen de komende week. Vandaag was de sessie met therapeut vrij zwaar, ze ziet dat ik weer een zwaardere periode doormaak en wil deze zorgen uitspreken tegen mijn huisarts. Zo wordt mijn medicatie wellicht zelfs aangepast of moet ik hiervoor nu ook naar een psychiater. Verder is de zoektocht voor vervolgbehandeling nog steeds gaande, maar is er ook nog steeds niets duidelijk. Opname, doorverwijzing naar een centrum in Halsteren wordt nu onderzocht. Ik word gek van de wanhoop bij mijzelf en in de behandeling en dat mijn keuze voor dagbehandeling al een paar weken is gemaakt, maar dat er nog steeds niets duidelijk is van waar ik aan toe ben. Een doolhof van instellingen en wachttijd en de onzekerheid daarbij wordt groter. Als dat maar niet leidt tot nog meer irrationele beslissingen…