Alweer een week voorbij. Eventjes was mijn depressie even weg en had ik minder last van mijn persoonlijkheidsstoornis. Eventjes was ik stabiel. Maar “gelukkig” ging ik toen gay stappen, iets waarvan ik meestal wel gedesillusioneerd thuis kom. En nu misschien wel meer dan ooit. En dus was ik vandaag weer lekker aan het tweeten met capslook aan, haatte ik iedereen, ergerde ik mij aan alles en iedereen en voelde ik mij lekker onbegrepen eenzaam. Maar gelukkig was er meer dan vandaag deze week, ik hoorde namelijk onder andere..

Ik hoorde deze week onder meer “Thomas, kom eens“, het was van een leidinggevende uit het managementteam. Niet mijn directe leidinggevende en heb qua werk ook niet heel veel met hem van doen, maar we houden wel allebei erg van zwarte humor, en enige vorm van elkaar belachelijk maken, in de overtreffende trap wel te verstaan. Dit is soms lastig met mijn depressie en psychische klachten en gezien iedereen hiervan weet, wordt deze leidinggevende wel eens aangesproken of die dat wel tegen mij zo moest doen. Dus nam die mij even apart om te vragen of ik er last van had. Ik wist nu ook niet of ik dit serieus moest nemen, en gaf aan dat ik het meestal juist wel leuk vond en dat ik mijn gevoel voor humor altijd wel behoud. Hij voegde daaraan toe, gelukkig maar, want ik had mij toch niet aangepast, waardoor ik even weer compleet miste wat de noodzaak van dit gesprekje was, maar misschien wel fijn.

Zoals ik net al aangaf ging het iets beter en dus hoorde ik ook meermaals: “Het gaat beter, of niet?“, of zelfs “Ik heb het gevoel dat je een heel ander mens bent, of niet?“. Ik moet zeggen dat mijn aversie tegen zulke suggestieve vragen steeds groter wordt. Vragen hoe het met mij gaat mag zeker en luisteren ook, maar vul het niet al voor mij in en tevens zit er voor mijn gevoel te veel een verwijzing naar het verleden bij, toen het niet zo goed ging. Daarnaast heb ik het gevoel als het in mijn hoofd nog heel anders is, dat ik toch niet kan aangeven dat het minder gaat, omdat mensen zo graag willen horen dat het beter gaat. Ik heb dan het gevoel als ik dat moet weerleggen dat ik dan mensen teleurstel of dat ze zich weer zorgen gaan maken, wat mij weer een groter schuldgevoel geeft. Kortom, vraag maar gewoon hoe het gaat of als je de waarheid liever even niet hoort, vraag dan maar even niets. Even goede vrienden dan zullen we maar zeggen.

Over goede vrienden gesproken, dat gaat even wat minder. Ik noemde al sociale fobie als mogelijke diagnose waar ik het totaal niet mee eens was, zeker gezien ik in de aanmeldingsformulieren voor Lunteren nog had ingevuld dat ik het meest tevreden ben over mijn sociale leven momenteel. Maar dat dat ook zo labiel is als de pest bleek ook wel opnieuw afgelopen weken. Van goede vrienden kan ik regelmatig een maand niets horen of ben ik afgelopen manden meer vrienden arm geworden dan rijk. Bij psychische instabiliteit zijn mensen toch een beetje geneigd om wat meer afstand te nemen, simpelweg ook omdat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Logisch ook, omdat voor veel mensen relatie en familie op de eerste plaats komt, plus een baan en een goede gezondheid en daarna pas vaak de vrienden. Voor mij is dat laatste het enige waar ik nu echter op kan en wil bouwen en gaat dat rond de feestdagen en nu ook in het dagelijkse leven steeds vaker niet. Ik merk dat ik mij daar aan erger, al kan ik het mensen niet eens kwalijk nemen. Al doe ik dat bij sommige mensen soms toch, in ieder geval kijk ik best jaloers naar kaartjes / knuffels en andere dingen die mensen ontvangen. Maar ik moet maar mee leren leven hoe dat nu zo gaat. Heel soms hoorde ik deze week dus nog wel iets van sommige vrienden, maar van andere vrienden zag ik ook weer dingen die mij zwaar teleurstelde, kortom ook rond mijn vriendschappen is het soms een beetje kommer en kwel.

Daardoor zit ik dus veelvuldig op twitter, omdat ik daar best wel eens contact heb met interessante nieuwe mensen. Onder andere heb ik daar nu met iemand een afspraak gemaakt om over 5 jaar af te spreken met een fles wijn. Ik vond het een hele leuke nieuwe afspraak. Ze zat zelf nu in een opname, ik zelf begin binnenkort naar deeltijd. Allebei zijn we bang voor onze toekomst, hebben we bepaalde angsten om dingen te doen en vinden we het leven maar moeilijk en naar, en zijn we hier open over op social media. En zo helpen wij elkaar en anderen. Ik kreeg vandaag van iemand een heel erg mooie open post op facebook met bewondering voor al mijn berichten en openheid, en dat deze persoon daarom mij even in het zonnetje wilde zetten. Ik voelde mij echt zo geraakt voor het bedankje en de mooie post, dat het mij ook weer een beetje hielp. En zo hoorde ik opnieuw dat het bloggen niet alleen mij, maar ook anderen helpt. En ook al wordt het nu even tijdelijk minder gelezen, wat ik kan zien aan de statistieken, ik blijf er voorlopig toch mee doorgaan. Ik heb namelijk zeker een nieuwe hobby: schrijven, gevonden.

Tevens hoorde ik deze week het coming out verhaal van Rutger Vink en ik vond het mooi hoe viral dit ging op internet en het zelfs RTL Boulevard en het RTL nieuws haalde. Maar ergens ook weer vele haatopmerkingen opnieuw onder die berichten. Het raakte mij allemaal opnieuw, omdat ik natuurlijk deels ook zo’n coming out hebt gehad. Ik werd daar deels opnieuw op gewezen toen ik gisteren een asielzoeker tegenkwam die ik een paar jaar geleden voor het eerst ontmoette toen die nog in een AZC zat en weinig wist over zijn verblijf in Nederland, maar wel al iets met zijn homoseksuele gevoelens wilde, en daardoor aanklopte bij Homojongerenorganisatie Dito!. Wat leuk en goed om hem gisteren weer te zien na minstens een jaar terug, en dat die nu dus erg bezig is met taalles en een definitieve verblijfsvergunning heeft verkregen en dat die niet terug moet naar het land waar Homoseksualiteit verboden is. Een mooi verhaal wat ik hoorde dus.

En tevens hoorde ik deze week een gênant verhaal van een collega, gesmak op de KissKiss om mij heen, iets kapot vallen in de winkel beneden( maar zag niet direct wat of waar), over promoties en nieuw werk van mensen, mijn buurman op grindr, over een oliebollenparty, over een pittige discussie over homoseksualiteit en de acceptatie daarvan, over een mislukt schildersverhaal van een collega, afspraken afzeggen door depressie en van een ultieme dip van iemand anders. Kortom positieve noten en negatieve noten waren er genoeg, morgen weer een nieuwe week, waarin ik mijzelf nog maar eens beloon met een extra dagje vrij, voor alle harde werkers en ook de rest: Heb een mooie nieuwe week. Je hoort weer van mij!