Het was vorige week 4 december precies een jaar geleden dat ik mijn eerste intake had met mijn huidige therapeute. Ik was doorverwezen vanuit de huisarts naar de praktijkondersteuner en die verwees mij weer verder naar de GGZ voor schematherapie. Na een zoektocht naar de juiste plaats kwam ik uit bij de therapeute die ik nu heb. Nu een jaar later staat er weer een nieuwe behandeling op punt van beginnen, maar wat heeft het afgelopen jaar eigenlijk al opgeleverd?

Natuurlijk heb ik hier meermaals geklaagd dat het niet snel genoeg ging allemaal. Dat mijn therapeute mij niet begreep of dat ze dingen niet tijdig voor elkaar had gekregen. Dat ik van de regen in de drup viel, dat ik aan de pillen moest en van lange vakanties van haar kant of soms meer dan 15 minuten moeten wachten in de wachtkamer. Van haar chaotische dingen en soms belangrijke dingen kwijt zijn. Van zweefteverig gedoe rondom emdr of imaginatie oefeningen en an het twijfelen over de klik, maar eigenlijk kan ik dat allemaal aan de kant schuiven, want ik mag mijn therapeute ook gewoon veel dingen dankbaar zijn.

Allereerst wil ik mijn therapeute bedanken voor openheid. Zowel van haar kant, dat ze soms voorbeelden gaf vanuit de eigen situatie, als dat ze mijn heeft geleerd om gefundeerd open te zijn. Natuurlijk was ik dat al op facebook, met mijn gedichtjes en opeens wanhopige posts en uitspraken, maar nu heb ik dat ook geleerd om dat meer in rationele manier te kunnen zijn, door het opschrijven van mijn gedachtes in deze blog. En tegelijkertijd nog steeds heel vaak de fout in gaan door op twitter en facebook zomaar uitspraken te doen. Maar toch heb ik ook al heel wat geleerd in openheid, door ook gewoon om hulp te vragen aan vrienden als ik ze nodig had, of door nu het eerlijke verhaal te vertellen aan alle mensen in mijn omgeving. Ik ben ergens trots op dat ik dat heb gekund en ik denk dat dit mede komt door alles wat mijn therapeute mij heeft geleerd.

Tevens heb ik geleerd dat mijn grootste probleem vooral is dat ik mij moeilijk kwetsbaar kan opstellen. Dit klinkt heel erg onlogisch voor de mensen die mij alleen online kennen, maar erg herkenbaar voor de vrienden en familie die mij in het echt ook kennen. Veel mensen konden zien dat het minder gaat, maar vaak durfde ik absoluut niet mijn kwetsbare gevoel laten zien. Hiervoor zitten nog veel te veel lagen die afgepeld moeten worden, voordat je mij echt kwetsbaar ziet. Spontaan huilen, toegeven dat het slecht gaat, een knuffel vragen, het zijn voor mij nog steeds moeilijke dingen. Vandaar dat genegenheid in een relatie voor mij ook zo gecompliceerd is. Desalniettemin ben ik steeds minder vermijdend en ga ik steeds vaker deze confrontaties aan. Ook met mijn ouders, met sommige vrienden of op mijn werk. Dit moet absoluut nog verder ontwikkelt worden, maar de eerste stap hiervan is al gemaakt afgelopen jaar dankzij mijn huidige therapeute.

Daarnaast heb ik middels therapie veel meer inzicht gekregen in mijn denkpatronen en schema’s in mij. Niet alleen waardoor ik daardoor soms vastloop, maar ook inzicht gekregen in hoe deze zijn ontstaan en heb ik handvaten meegekregen hoe ik deze kan tackelen. Het toepassen daarvan lukt nog altijd niet zo goed, maar begrijpen doe ik het wel. Het omzetten van deze theorie naar praktijk is zo lastig, omdat die patronen er nou eenmaal al meer dan 10 jaar zijn. En als je 10 jaar lang met rechts schrijft, kun je dat ook niet opeens met links. Zeker niet als je dat maar 1 keer in de week echt les in krijgt, vandaar dat intensievere therapie nu ook zo belangrijk is en de aanmelding voor deeltijd/dagbehandeling nu is gedaan.

Daarnaast heb ik bepaalde dingen durven bespreken die ik nooit eerder durfde te bespreken, ben ik de confrontatie aangegaan met verschillende mensen, heb ik ook mijn mindere kanten durven toegeven en heb ik ook ingezien dat ik er ook gewoon mag zijn. Mijn therapeute heeft mij dus ook een bepaald gevoel van eigenwaarde meegegeven dat ik daarvoor nog minder had. Door te zien dat ik erkenning vaak heb gemist gedurende mijn jeugd en adolescentie, vond ik erkenning bij mijzelf ook zo lastig. Mijn therapeute heeft zeker aan het feit bijgedragen dat ik nu dingen bij mezelf beter kan erkennen en dat ik daar trots op mag zijn.

Tevens zijn de kanten dat ik een “mislukkeling” ben en dat ik er niet mag zijn gekleineerd en vallen deze mij steeds minder lastig in mijn hoofd, of kan ik mij makkelijker over een slechte periode heen zetten. Het blijft soms echter een grote strijd en mijn jaloezie, manipulerende kant, verslaving aan aandacht zijn er nog veelvuldig. Kortom mijn therapeute heeft mij echt op het goede spoor gezet, maar er is nog veel voor aan de slag te gaan. Die beslissing voor dagbehandeling heb ik mede door mijn therapeute durven maken. Ze heeft angsten weggenomen en laten zien wat ik nodig heb en wat mij op weg kan helpen. En zo is aanstaande maandag waarschijnlijk voorlopig ons laatste gesprek, omdat na de vakantie het traject waarschijnlijk begint in Lunteren. Wie had dat gedacht, maar ik ga mijn huidige therapeute echt missen, benieuwd of de therapeuten in Lunteren daar wel aan kunnen tippen…