In de week van PDS-ongelukje tijdens hardlopen, van hoge rekeningen, van verzette afspraken in Lunteren, van het verzorgen van een scholing bij een sportclub, van een aantal zware dagen op werk, maar gelukkig ook een paar productieve, van de één en laatste werkdag op een tijdelijk contract en van onwijze depressie, neerslachtigheid en onnavolgbare gedachtes was er gelukkig een escape: een weekendje naar Manchester..
Een hele goede bro zit daar 7 maanden voor een stage in een lab. Hoewel ik donderdag nog erg twijfelde of ik moest gaan, omdat ik anders bang was dat ik zijn weekend zou vergallen, helemaal niet kon genieten daar, en ik het dus erg zonde zou vinden dat ik zou gaan, kan ik nu achteraf absoluut zeggen dat ik er geen spijt van heb.
Eerder deze week deed ik al even boodschappen voor een goede bro, en nu ging ik een andere goede bro opzoeken. Het zijn de mensen die ik momenteel het hardste nodig heb. Vrijdag begon echter moeizaam, alles stribbelde tegen en het werd erg stressvol om mijn vliegtuig te halen. Ook de busreis naar mijn bro toe verliep niet helemaal vlekkeloos, maar toen ik eenmaal daar aankwam voelde het gelijk vertrouwd.
In de avond gezellig in een Engelse pub gezeten, alwaar ook een gezellig Brits vechtpartijtje uitbrak. Dat mag voor ons de pret echter niet drukken. Onder het genot van een late pizza en lekkere Engelse biertjes (ook 1 van 13,5%!) praatte we uitgebreid bij. Over hoe het mij nu echt verging wat ik in het verschiet had, waarom dingen soms zo slecht liepen in mijn hoofd, maar ook over de dingen die soms nog wel gaan, afgewisseld met een mooie dosis slechte grappen en zelfspot. De eerste avond was zeker geslaagd.
Na een rustige zaterdagmorgen gingen we naar het stadion van Manchester United. Het werd me gelijk duidelijk waarom ik meer een fan van Arsenal ben, dan van United. We konden het museum niet in en ook het stadion en veld verder niet zien. Dit moest je van tevoren boeken, en toen we in de avond op internet keken (we moesten veel opzoeken, maar ons jonge geheugen liet ons hierbij wel in de steek), was de eerst volgende datum waarop iets mogelijk was een vrijdag in mei. In het Arsenal stadion kon ik tijdens de Olympische Spelen, toen de stad bomvol zat met toeristen, gewoon een tour krijgen en op de reservebank zitten. Jammer, dat die ontoegankelijke club vandaag won.
We bezochten daarna het City stadion, wat een beetje hetzelfde verhaal was, al deden we daar ook minder moeite. Vervolgens keek ik waar mijn bro stage liep, wat enkele gebouwen daar en deden we een cultureel uitstapje naar de aloude bibliotheek. Hierna nog even terug naar zijn kamer om ons klaar te maken voor een pittig avondje. Echt curry eten in de beroemde curry lane in Manchester, en hierna weer enkele stouts drinken in een pub om ons gereed te maken voor Canal street in Gay village.
Mijn heteroseksuele bro ging voor mij mee voor het eerst naar de gay bar. We hadden best wat meningsverschillen die avond, maar zoals het echte bros betaamd, kan dat gewoon en zorgde dat eigenlijk alleen maar voor meer goede gesprekken. In de straat waar ook de beroemde Engelse serie “Queer as Folk” is opgenomen bezochten we de eerste gaybar. Dit was een erg foute tent, met erg veel lelijke britten en een erg vervelende dj die alleen maar door de muziek heen praatte.
Hierdoor gingen we naar een andere bar/club, alwaar de muziek al veel beter was, als dat ik ook al veel leukere jongens zag. We bleven hier heel de avond, en het viel qua foutheid best allemaal mee. Nadat ik wederom was gesmolten voor een hetero, zelfs in deze tent, moest ik aan een Britse rum-cola, en liepen we daarna naar huis. We hadden ons wel goed vermaakt, ik heb nog op de foto gestaan met Britse meisjes en vervolgens was ik even in een dip naar huis.
Gelukkig kon ik nog een beetje slapen, waarna een kop koffie natuurlijk weer wonderen deed en we het weekend afsloten en ik alweer naar de bus moest. Met opnieuw gestress voor de vlucht, mocht ik zelfs door de priority lane bij de bagage check, en was het verder een voorspoedige reis terug. Met een hele grote big smile kijk ik terug op dit weekend. Blij dat ik mij hier nog voor kon opladen na een moeilijke week. Zoals hij ook beaamde, sociaal heb je het echt best voor elkaar.
Ik kijk dan ook positief terug, hoewel ik ook van tevoren wist dat als dit weekend voorbij zou zijn dat er 40 weken terror zouden beginnen. Geen weekendjes weg meer, maar dagen vol met therapie in Lunteren. Komende week heb ik rondleiding, kennismaking met sociotherapeut, met de groep waarin ik over een tijdje terecht kom, en heb ik het behandelplan overeenkomst gesprek. Vanaf deze week wekelijks echt naar Lunteren, voor de rest van 2016. Het liefst was ik nog even blijven hangen in Manchester. Het hele weekend was ook gewoon dollen en grappen over hoe ik er nog onderuit kon komen en was het gewoon even ontsnappen aan de realiteit. Maar vanaf morgen is er geen ontkomen meer aan.
Gelukkig heb ik nog wel enkele uitjes, zoals donderdag naar de bekerwedstrijd van Feyenoord. Die uitjes, maar vooral de liefde van broship die ik dit weekend weer zo voelde, zou mij er doorheen moeten slaan. Doei suïcidale gedachtes, welkom liefde, vriendschap en een gelukkig leven?..
Fijn dat je het zo leuk gehad hebt in Manchester! En spannend ook dat het nu gaat beginnen allemaal in Lunteren. Met recht Whoop Whoop Poeh Poeh, deze periode.
Ik wens je in elk geval veel succes de komende tijd, die laatste zin daar hoop ik op voor je.