Sorry, het is even heel erg klaagmaandag. Misschien komt het doordat ik nog te moe ben van het weekend. Misschien komt het doordat het zo onrustig is in mijn omgeving. Misschien komt het doordat ik mij vandaag enorm irriteer aan…

• Het feit dat een van mijn beste vrienden in het buitenland zit en daar vorig weekend zo’n fijn weekend mee had, dat ik baal dat die met de start van Lunteren er niet is voor mij in Nederland of dat ik hem gewoon nog tot eind mei moet missen. Ok, ja hij is komend weekend terug en speel ik een toernooi samen met hem, maar buiten dat moet die heel logisch dan ook met veel andere mensen afspreken. Dat maakt het lastig.
• Het feit dat van één van mijn andere beste vrienden zijn pa een half jaar terug heeft verloren. Zo snel gegaan en zo verdrietig. Eén van de warmste mensen die ik ken, en het zit hem al wat langer tegen. Ik zou hem zoveel meer gunnen.
• Dat het allemaal zo onrustig is in mijn hoofd doordat deze week voor het eerst creatieve therapie aanga als alles delen met vreemde mensen in een groep. En dat het nog steeds zo vaag is vanaf wanneer dat 36 weken lang dagelijks zal moeten. En of ik daar nou echt goed aan doe, met al mijn sociale contacten, werk en alle andere leefgebieden die ergens toch nog wel redelijk gaan.
• Dat bovenstaande onzekerheden het ook zo moeilijk maken voor mijn werksituatie en mijn inkomen nu en het komende jaar. Zoveel vaagheid bij het UWV, ik word geacht allemaal sollicitaties te doen en ben al uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst en voor een workshop. Hoe doe ik dit naast alle andere verplichtingen en met mijn psychische klachten?
• Het is erg onduidelijk of ik nou goed doe aan nog blijven werken of dat ik daardoor misschien wel een uitkering misloop het komende jaar. Zoveel ingewikkeldheid vanuit de WW/Ziektewet/Oproepcontract/tijdelijk contract en steeds vagere adviezen. Voor het UWV ben je ziek of beter. Weten dat je ziek gaat worden is natuurlijk heel vreemd, en dat is nu bij mij aan de hand. Ik wil echter nog proberen te werken, omdat thuis zitten niets doen mij alleen maar verder achteruit helpt. Alleen in financiële zin kan je beter stoppen met werken en zielig ziek lopen zijn, want dan heeft het UWV een uitkering voor je. Als je nog zegt ik probeer te werken zeggen ze, probeer dat dan ook als je zolang in therapie gaat. Een vreselijk kromme redenering en ik lijk nu misschien gestraft te worden vanwege mijn motivatie en wilskracht om nog te blijven werken.
• Al het geregel voor inkomen, werk, Lunteren, zorgverzekering, vrijwilligerswerk, rekeningen, belastingdienst, andere verplichtigen. Ik kom gewoon niet tot rust. Zoveel vragenlijsten voor Lunteren, zoveel dingen opgeven en invullen voor het UWV, weer regelen of dat nou handig is of niet. Ooh shit hoe zorg ik voor vergoeding van mijn reiskosten naar Lunteren het komende jaar, zal mijn zorgverzekering dat goedkeuren?
• Alle onzekerheid en vaagheid voor het komende jaar. Moet ik mij opgeven voor een weekend weg van vrijdagmiddag tot zondagavond laat. Kan ik dat als ik in Lunteren zit, red ik dat tijdtechnisch? Kan dat met andere weekenden. Concerten in de avond? Hardloop evenementen, vind ik daar nog energie voor? Waarom sukkelt dit allemaal zolang door?
• Aan het feit dat ik heel veel van de olympische spelen mis door therapie en nachtrust. Wat ook geldt voor de Tour de France, het EK voetbal, de Ryder cup of zelfs de Amerikaanse verkiezingen. Er een keer een dagje voor vrij nemen of in de ochtend door een epische nacht er later door beginnen kan allemaal niet.
• Aan het feit dat zelfs de 100^e Vierdaagse in mijn eigen stadje zo langs mij zal gaan. Misschien wel het hoogtepunt van afgelopen jaar en nu zal ik niemand kunnen uitzwaaien en alles moeten missen.
• Dat de kans op een opname tijdens mijn behandeling nog steeds aanwezig is en dat ik zoveel nare dromen heb en rare gedachtes waarvan ik echt niet weet hoe en of ik ze ga delen tegen mijn groepsgenoten. Dat alles gezamenlijk zal moeten en dat privacy het laatste is waar ik aan kan denken de komende tijd.
• Dat ik de tafeltenniscompetitie ver onder mijn kunnen presteer. Dat mijn teamgenoten waar ik vroeger mee speelde alweer hoger spelen, als al mijn vrienden en ik ook teamgenoten heb die het veel beter doen. Pijnlijk, confronterend en moeilijk. Ook al mag ik niet vergelijken, het lijkt mij eigenlijk best logisch dat dit mij raakt.
• Dat ik alweer een week hardlopen heb overgeslagen. PDS en depressie en eigenlijk iedereen en alles haten. Het is ergens weer ontzettend aanwezig. Terwijl het een goed weekend was, maar altijd is het daar dan weer om het hoekje. Alsof de wereld mij ooit begrijpen zal.
• Dat er ook zoveel gaat veranderen aan mijn huis, voordeur aan de andere kant, trap buiten, ingang in een andere straat, ver omlopen voor post en bij de bel, supermarkt opeens een stuk verder. Veel geklus te horen afgelopen weekend. Daar irriteerde ik mij aan.
• Alle auto’s die langs razen en hoeveel mensen nog steeds vragen ben je met de fiets of.. mijn laatste rijexamen is alweer een jaar terug.
• Dat ik alweer 5,5 jaar relatieloos ben en ik ook totaal geen perspectief zie in een leuke jongen voorlopig. Dat ik soms nog down kan zijn over mijn homoseksualiteit. Dat ik gay uitgaan zelfs soms ook niet leuk meer vind en dat alles zo vaak en zo veel om seks lijkt te gaan en als dat bij iemand niet zo is, is die toch al bezet of onbereikbaar.
• Dat ik vorige week tijdens gay stappen net weer het meeste zag in de hetero die daar was.
• Over het feit dat ik in Lunteren ook gewoon weer uit de kast moet komen en daar allemaal nieuwe mensen moet ontmoeten en mee moet leren omgaan.
• Dat sommige mannen zo vaak zo seksistisch kunnen zijn, of zo niet op 1 lijn met mij staan, maar dat ik daar zo moeilijk iets van kan zeggen.
• Dat er te veel dingen zijn waar ik tegen op zie, maar ik ze wel aan moet gaan.
• Dat ik toch weer deze blog typ op mijn werk, omdat ik even niet kan werken. Maar ook niet geloof in de oplossing van thuis zitten en ik deze hele situatie daarom zo FUCKED en INGEWIKKELD en KUT vind.
• Dat alle collega’s en vrienden om mij heen bezig zijn met vakanties, nieuwe banen, samenwonen, verhuizen en of hun contract wel verlengd wordt. Terwijl ik zoveel andere dingen aan mijn hoofd heb.
• Dat ik ook zoveel leuke dingen moet opgeven, omdat alle energie nu naar mijn persoonlijkheidsklachten en depressie gaan.
• Dat ik steeds meer vrienden uit het oog verlies, omdat ze te druk zijn om nog eens naar mij te vragen.
• Dat voorgaande bullit iedereen weer tegen het verkeerde been stuit, omdat ik daarmee vrienden beledig en iedereen zich aangesproken voelt en ik dat niet openbaar op internet mag zeggen.
• Dat iedereen vooral vindt dat ik moet stoppen met bloggen, terwijl het iets is wat mij zo kan helpen.
• Dat ik in therapie bijna alleen maar met meisjes omgaan moet. Ik kan dat prima, maar over voetbal lullen had ik nog wel graag gewild.
• Ach nog 1001 dingen, maar ja irritatie en klaagmaandag zullen wij maar zeggen..