• Home
  • Tag: Persoonlijkheidsstoornis

Soms is het gewoon volkomen KUT

Deze week was even heel erg moeilijk en ging het opnieuw heel slecht. Natuurlijk hoorde ik wederom: dat heeft iedereen wel eens. Alleen, ik weet niet of iedereen dan werkelijk zo diep gaat als mij. Het was op alle levensgebieden opnieuw moeilijk en vol tegenslagen. Tegenslagen die ik gewoon nog steeds erg moeizaam verwerk en daarom kan zeggen: Soms is het gewoon volkomen KUT.

Het is het besef van altijd blijven leven met een psychische aandoening. Dat de ontslagbrief van je therapeute nog op tafel ligt, maar je toch nadenkt over opnieuw therapie, hulp en het niet meer weten. Het was deze week opnieuw heel erg. In dit weekend kruip ik er langzaam uit, maar is het nog steeds moeilijk om te zien hoe diep en slecht het deze week ging. Soms is het gewoon volkomen KUT.

Ik probeer door middel van schema’s uit dialectische gedragstherapie (dgt) te leren van deze week. Ik probeer te kijken naar mijn eigen gedrag en hier zelf opnieuw lessen uit te trekken. Dat heb ik alleen al zo vaak in mijn eentje geprobeerd, maar vaak is dit niet voldoende gebleken. Is een nieuwe stap dan toch nodig? Moet ik minder of ander werk gaan doen? Het zijn vragen die ik mijzelf echt stel. Het is moeilijk voor te stellen voor veel mensen. Dan stop je toch met alles wat je daarnaast doet? Het is een ouderwetse gedachte, maar zo simpel is het allemaal niet. Er moeten keuzes gemaakt worden en deze week laat zien dat er nog veel slechte patronen en schema’s actief zijn. Ik kan dat niet ontkennen. Soms is het gewoon volkomen KUT.

Dat er weer een muis liep door je slaapkamer en dat je wakker hield. Dat je daardoor slecht slaapt en weer meer last van je darmen hebt. Dat je verstuikte enkel na twee weken toch nog meer pijn doet en dat je daarom je belangrijkste gezonde coping: hardlopen/wandelen slecht kan inzetten. Dat je dan toch nog een lekke band hebt op de fiets en zonder rijbewijs dus wel een stuk moet wandelen. Dat je dan een pijnlijke afwijzing krijgt van een leuke jongen. Dat je dan een keiharde uitspraak krijgt van de rechter dat dingen triggert. Dat je daardoor ook tegen moeilijke deadlines oploopt op werk. Dat je pech hebt met OV en daarom opmerkingen hoort over: “Hoe heb je nog geen rijbewijs dan?”. Hoe je eenzaam verder worstelt en het niet lukt om om de hulp te vragen die je nodig hebt. Soms is het gewoon volkomen KUT.

Bovenstaande alinea voelde hetzelfde als alles wat een aantal jaar geleden mij ook overkwam. Hoezo dan na Lunteren en een lang individueel schematherapie traject nog niet voldoende progressie? Het is natuurlijk te kort door de bocht en het is niet altijd zo diep. Bovenstaande dingen zijn voor iedereen pijnlijk, maar de extreme mate waarin het mij compleet vloert is wel heel erg heftig. De dalen en het bijbehorende gedrag zijn niet gezond. Ik sta zelf aan het roer, maar het lukt mij niet om koers voor een langere periode te behouden. Het gaat gemiddeld eens in de twee weken nog extreem mis en deze week duurde dat weer een gehele week. Soms is het gewoon volkomen KUT.

Het is de rouw en het proces van accepteren van je eigen psychische aandoening. Het is matigen en moeilijke keuzes maken die alleen jij in je volledig kan begrijpen en en die anderen zo graag willen bagatelliseren. Een vast contract en GGZ-vrij, maar nog steeds een interne strijd in mij. Deze week is geen uitzondering en kan niet als zomaar een terugval worden gezien. Het sluimert nog constant en kleine triggers zorgen steeds opnieuw dat het misgaat. Accepteren, leren, verder gaan en nieuwe pijnlijke keuzes maken. Soms is het gewoon volkomen KUT.

De kwetsbare brief aan mijn inner circle

Een maand geleden schreef ik onderstaande brief aan mijn meest dierbare mensen. Ik benoemde al een aantal keer dat het een belangrijke brief voor mij was. Helaas kan ik hem vandaag 6 augustus opnieuw versturen. Deze kwetsbare brief aan mijn inner circle heeft mensen geraakt. Ik schreef hem in wanhoop om mijn eigen gedrag. Ik schreef de kwetsbare brief, omdat ik het ook echt niet meer wist met mijzelf. Iedere brief was wel wat persoonlijker en op de persoon geschreven. Ik wilde jullie een draft versie mee laten lezen, omdat ik soms ook zo tegen jullie heb gedaan. En ik zou echt gaan veranderen. Helaas was mijn gedrag zaterdag, ja op de dag dat ik zo trots was bij de Gaypride, opnieuw buitensporig en overtrad ik daarmee de grenzen van sommige mensen. Genoeg is genoeg. Ik zit daarom opnieuw huilend op mijn bank. De kwetsbare brief is zo waar.

Read More De kwetsbare brief aan mijn inner circle

Suïcidale gedachtes

Het was vanmorgen op het nieuws. Nog nooit waren er zoveel suïcides onder jongeren. Enerzijds raakte het mij, omdat ik niet eens meer tot die doelgroep behoorde. Anderzijds was het schokkend. Ik behoorde ook ooit tot die groep met suïcidale gedachtes. Nu zat ik in een volgende leeftijdscategorie. Toen ik in de bus stapte zat ik vlakbij een meisje dat snikkend haar verhaal deed over de telefoon. Een vriendinnetje van haar had vannacht te veel pillen ingenomen en lag nu op de IC. Ze dacht dat het inmiddels wel beter ging. Ik vroeg mij af of mensen dat ook over mij zouden denken.

Read More Suïcidale gedachtes

2 juli 2018

Half vier. 2 minuten over half vier. En weer een werkdag zonder echt productiviteit. Weer een dag dat alles je raakt van binnen en buiten. Dat je je niet kan wapenen. Dat je werkelijk waar geen greintje vertrouwen meer over hebt. Dat het op is. Dat je al 3000 keer bent gevallen en weer bent opgestaan en dat je gewoon geen zin hebt om de 3001e keer weer op te staan. Dat mensen dachten, maar gisteren 51km, dat is zo knap. Maar dat je denkt ja gisteren, maar vandaag denkt alles weer aan een hoge flat, een touw of trein. 

Read More 2 juli 2018

Nee, niet oké.

Het is het antwoord wat ik momenteel kan geven op de vraag hoe het met mij gaat. Je mag er op doorvragen, maar dan komen er al vrij snel traantjes in mijn ogen. Het gaat verschrikkelijk niet oké. Maar misschien meer nog is mijn gedrag en hoe ik ermee omga dat niet. Ik mag mijzelf niet te veel veroordelen om nog niet verder niet oké te worden, maar ik mag het ook niet goed praten. Het besef is lastig dat na jaren therapie, op mijn 30e, ik nog niet in staat ben om oké om te gaan met het leven en alles wat daarin gebeurt.

Read More Nee, niet oké.

Wie is er dan voor mij

Het is bizar dat zulke slechte dagen bestaan. Dat als ik 10 jaar terug zou weten hoe vaak deze terug zouden komen dat ik het echt niet had geloofd. Dat ik tranen voel. Opnieuw van alles tegen muren gooi. En dat er alleen maar de vraag gaat in mijn hoofd “Wie is er dan voor mij”. Ik voel mij ontzettend onbegrepen. Ik heb met vrienden gebeld. Ik heb afleiding gezocht. Maar het enige wat ik voel is eindeloze leegte. Ik weet het even echt niet meer.

Read More Wie is er dan voor mij

K-U-T. Uitgeloot voor de vierdaagse.

Over precies een week zou ik uitgeteld op de bank liggen na mijn eerste marathon. Ik droomde hier al heel lang over en nu vond ik de tijd rijp. Wat wilde ik dit graag nog bereiken voor mijn 30e levensjaar. Echter kwam daar de blessure shin splints in oktober. De droom ging in de ijskast en moest ruimte maken voor nieuwe doelen. Ik had geen last van de blessure met wandelen en op aanraden van de sportfysio mocht/moest ik zelfs snelwandelen voor mijn herstel. En zo kwam daar de nieuwe droom: de vierdaagse. Vrijdag was de loting: Kut. Uitgeloot.

Read More K-U-T. Uitgeloot voor de vierdaagse.

Persoonlijkheidsstoornis, we moeten praten

Ik had aangegeven dat ik dit jaar openhartig zou reflecteren als ik een crisis had. Ik deed dit bij mijn meest heftige crisis in januari. Ik deed dit bij de al wat afgevlakte crisis een paar weken later. En ik denk dat ik nu opnieuw het boetekleed moet aantrekken. Dit weekend was het namelijk opnieuw zo dat veel gedrag dat ik “erg slechte coping” noem aan het daglicht kwamen. Daarom is het volgens mij eens tijd voor een stevig gesprek met mijn persoonlijkheidsstoornis.

Read More Persoonlijkheidsstoornis, we moeten praten

#FOMO: Fear of missing out

Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..

Read More #FOMO: Fear of missing out

Mijn eerste crisis van 2018..

Mijn goede voornemens, pijlers en stabiliteit duurde precies 71,5 uur in 2018. Vol met sociale afspraken, huishouden, helpen verhuizen, relax-momentjes, ontspanning, lieve appjes en nuttige bezigheden. Na een gezellige avond met speciaal biertjes ging ik op huis aan. Ik ontving nog een appje over dat iemand was aangenomen ergens. Leuk nieuws van een ander. Dat los zien van mijzelf. Daar had ik gisteren nog zo mooi over geschreven. Helaas liep het weer anders.

Read More Mijn eerste crisis van 2018..