De diepste dalen zijn nog een stuk dieper dan ik had verwacht. Dat dit typen mij alweer zoveel moeite kost. Dat je het daadwerkelijk even niet weet. Dat je zo graag andere dingen wilt typen, maar dat je de energie er niet voor vindt. De energie niet vindt voor weer deze gedachtes. Ook al zijn het maar gedachtes. Dat ondanks 3 jaar therapie, alles je zo omver kan werpen.

Dat je sollicitaties hebt lopen, sportwedstrijden hebt staan, werk en alles, maar dat het je echt geen ene fuck kan schelen. Complimenten kunnen niet voor jou bedoeld zijn. De afwas. De was. Koken. Hardlopen. Planten water geven. Alles is moeten. Alles is een berg werk. Wat een hel. Waarom weer. Kan ik het niet zonder pillen? Ben ik gewoon ongeschikt voor leven? Maar 2 dagen geleden deed je nog leuke dingen. Hoezo doe je alsof je nu weer zo verschrikkelijk slecht er bij zit? Dat is geen doen alsof, maar de omgeving kan het vast niet begrijpen. Anders ikzelf wel niet. Anders mijn werkgever wel niet. Anders de sollicitaties die ik doe wel niet. Anders mijn vrienden wel niet. Twee keer kwam ik thuis uit werk. Te weinig gedaan. Te weinig productief. Zelfhaat. Suicidale tweets. Neigingen om op te geven. Zoeken naar mogelijkheden. Het niet mogen doen. Crisisdienst bellen? Vrienden bellen? En dan? Met al hun blije relaties snappen ze toch niets van mij. Een lieve kaart krijg ik ook al nooit meer. Het leven is altijd zo’n gevecht en niemand die mij begrijpt. Alinea’s in deze blog heb ik ook geen zin in. Ik moet nog koken, maar dat kost zoveel energie. Ik haat alles. Ik haat iedereen. Ik wil niet meer. Ik werd vanmiddag gebeld door BNN/VARA over medewerking aan programma over jongeren met depressie. Ze zochten mannen, want die waren spaarzaam open over hun depressie. Ik gaf aan dat ik mijn diepstele dalen wel had gehad en dat ik groepstherapie op televisie niet zag zitten na vorig jaar. Ik denk dat het niets toevoegt, maar om eerlijk te zijn zou ik er natuurlijk nog best zo tussen passen. Want ik ben op. Iedereen hoopt op die nieuwe baan voor mij donderdag. Maar als ik het niet krijg is het misschien beter, waarschijnlijk kan ik het toch niet aan. Waarschijnlijk hebben ze wel gezocht op mijn blog en op mijn tweets en willen ze daarom het risico niet lopen. Logisch ook. Wat een mongool ben ik ook wat ik allemaal online pleur. Allemaal op zoek naar aandacht. Ja zonder relatie en alles in je leven moet je iets, maar dit is wel heel erg dom. Wat een kneus ben jij zeg. Echt helemaal niets waard. Dat is wel duidelijk. Ik ben benieuwd wie nog leest. Waarschijnlijk denkt iedereen weer zo’n slecht stuk, waar je niets mee kan. Ga gewoon een stuk wandelen. Ga gewoon afleiding zoeken. Dan gaat het wel weer. Niet zo aanstellen. Mijn god wat haat ik mijzelf. Wat haat ik mijzelf erg. Weer een depressieve tweet om dat de buitenwereld te laten weten. Want alleen kan ik het toch niet aan. Wat ben ik zwak. Wat ben ik ongeschikt. Wat ben ik een kneus. Ik laat iedereen ook maar weer schrikken met deze blog. Ik verneuk mijn eigen toekomst ermee. Ik kan er niet mee omgaan. Ik kan er echt niet meer mee omgaan. Muziek keihard. Dingen kapot gooien. Huilen zonder tranen, want huilen kan ik immers niet. Ook al niet. Omdat ik helemaal niets kan. Ik moet weer verder gaan. Ik moet weer de nacht doorkomen. Weer moeten opstaan. Weer naar werk en doen alsof er niets aan de hand is. Het ging beter. Nu weer niet. Opnieuw gefaald. Opnieuw een onleesbaar stuk. Fuck, word ik ooit stabiel. Gaat het ooit langere tijd beter?