Wat een beroerde werkweek was het eigenlijk ook weer geweest. Het aanpassen van wat documenten, her en der wat mails, maar veel meer was er ook niet uit mijn handen gekomen. Dit was vooral te wijten aan de gebroken week met bevrijdingsdag. In tegenstelling tot koningsdag kon ik mezelf ditmaal wel uit bed laden en mijzelf motiveren om me in het feestgedruis te bevinden. Opgegroeid in Ede, moest ik mijzelf ook deze 5 mei wel weer in Wageningen begeven.

Ik was de ochtend zelf zelfs nog nuttig bezig geweest en had veel mails en actiepunten, die al veel te lang waren blijven liggen, weg kunnen werken. Trots stapte ik dan ook de trein in om naar Wageningen te gaan. Enkele snapchats van vrienden haalden me nog over om in te drinken bij een vriendengroep van me in Ede. Ik wist dat dit eigenlijk onverstandig zou zijn, vanwege de dronken machosfeer die er toch een beetje zou heersen, maar besloot me toch in die richting te begeven.

Bij binnenkomst werd ik warm onthaald en er al snel een biertje in mijn handen gedrukt. Binnen anderhalf uur al snel wat meer wodka en biertjes weggetikt en wist ik dat het wel eens een moeizame avond kon worden. Toch zat ik er nog het nuchterste bij van heel de groep. De overige jongens waren immers al sinds 12 uur aan het drinken, en ik was pas rond 4 uur binnen komen vallen. Een wild idee ontstond toen we besloten ons richting Wageningen te begeven. Niemand had meer echt zin om die 10km richting Wageningen te fietsen. Eén van de aanwezigen had een eigen transportbedrijfje en kon ervoor zorgen dat we met zijn alle in een hele grote bestelbus met fietsen erin vervoerd konden worden (met nuchtere chauffeur) naar Wageningen, zodat we compleet dronken wel terug konden fietsen. Niet iedereen had een zitplek in de bestelbus, maar als we onszelf goed vast hielden achterin zouden we Wageningen vast veilig moeten halen.

Zo geschiedde, en hoewel was afgesproken stil te zijn voor de politie was de sfeer onderweg behoorlijk melig en luidruchtig. Ook de aanwezige jongen met catheter had gewoon meegedronken en deed mee. Alles ging vrij goed, tot we bijna in Wageningen waren aangekomen. Een stoplicht dat op rood sprong met een noodrem tot vervolg zorgde ervoor dat ik keihard omviel, met een fietsstuur tegen mijn ribbenkast aan als gevolg. Ik voelde de pijnlijke schaafwond op mijn been en mijn ribbenkast deed ook behoorlijk pijn. Ik wilde mijzelf als homo natuurlijk niet aanstellen bij deze groep en stond snel op, lachte keihard mee en deed alsof de schade mee viel.

In Wageningen aangekomen merkte ik dat ik tegen de geleende fiets van mijn vader was gevallen, en er een slag in zat. Daarnaast merkte ik dat mijn ribbenkast en schaafwond meer pijn deden dan ik wilde toegeven. Toen ook nog mijn smartphone per ongeluk uit mijn hand werd geslagen op een feestplein, met allemaal barsten tot gevolg, kon ik mijzelf alleen nog maar meer volgooien met meer biertjes. Ik kookte van binnen met negatieve gedachtes (én lichamelijke pijn) dat het weer erg typisch was dat mij dit overkwam, terwijl de rest meer dronken was, maar nog geen schade had opgelopen.

De avond ging voorbij en rond middernacht kon ik me nog dronken op de half kapotte fiets richting het station en de trein richting Nijmegen begeven. De volgende dag moest ik gewoon aan het werk. Met kater en gekneusde ribben, zo bleek. Was het depressief in bed blijven liggen op zo’n dag voortaan toch weer een betere optie, in plaats van actief blijven meedoen zoals mijn therapeut had gezegd. Depressief thuis blijven onder een dekentje was altijd nog beter dacht ik, goede keuzes bestonden voor mij nou eenmaal niet.