Daar liep ik dan, na wederom een onproductieve dag op mijn werk. Ik moest per se om 5 uur gaan, anders had ik misschien nog net wel een doelstelling van vandaag gehaald op mijn werk. Maar ja, ik moest nog naar de apotheek. Niet zomaar voor wat pijnstillers, of de pillen tegen een schimmel waarvoor ik een week eerder al was geweest. Nee, ik had de avond daarvoor tegen mijn huisarts JA gezegd, op een vraag waarvan ik altijd had gedacht en had gehoopt dat ik hem met NEE kon beantwoorden.

Vol angst stapte ik de apotheek binnen. Zucht, twee mensen binnen in deze apotheek. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar deze apotheek is klein en heeft dus als nadeel dat iedereen alles hoort. Dus ook de uitleg over de bijwerkingen, die ik ook al uitgebreid had doorgenomen met mijn huisarts tijdens het avondspreekuur de avond van tevoren. Hoewel ik maar een paar minuten hoefde te wachten, voelde het uren. En toen ik eindelijk aan de beurt was hoopte ik dat er toch nog een aantal mensen voor me waren. Hakkelend gaf ik mijn geboortedatum en naam. De apotheekassistente pakte het uit een laadje en vroeg of ik hier bij de balie of in de spreekkamer de uitleg wilde hebben over de middelen met alle bijwerkingen.

Ik zuchtte, ik hoopte hier eigenlijk al weer lang weg te zijn om onder een dekentje thuis te kunnen gaan liggen om alles keihard te kunnen gaan ontkennen, maar in plaats daarvan zei ik ‘in de spreekkamer’. In de paar stappen naar de spreekkamer toe dacht ik nog `Wat heb je nu weer gezegd, nu zit je hier nog veel langer`. De apotheekassistente deed het gordijn van het raam van de spreekkamer dicht en vroeg waarvoor ik deze medicijnen kreeg. Moest ik nou mijn diagnose noemen? Wist ze dit niet allang en kon ze dat niet uit het systeem halen van de huisarts. En maakte het eigenlijk wel wat uit. Net als dat ik vroeger veel moeite had gehad met het uitspreken van “Ik ben homo”, nadat ik erachter was gekomen dat ik op jongens viel, vond ik het nu verschrikkelijk om te zeggen dat het was vanwege mijn depressie. Een lichte, mompelde ik er nog na. Waarna de apotheekassistente in gebrekkig Nederlands verder uitleg gaf over alle bijwerkingen. Misselijkheid, hoofdpijn, Maag en darmklachten gedurende de eerste twee weken, wel ja daar had ik nog niet genoeg last van door mijn prikkelbare darmsyndroom dacht ik nog. Een stortvloed van nog meer bijwerkingen volgde, duizeligheid, verminderd reactievermogen en er werd benoemd dat ik dan vooral niet mocht rijden. Ik dacht aan mijn rijlessen waar ik al 1,5 jaar mee bezig was en waarvoor ik over drie weken voor de derde keer op rijexamen mag. Een lichte paniek overviel me over de timing, maar ik gaf aan dat ik het had begrepen. Daarnaast kreeg ik Oxazepam mee, omdat ik ook meer onrust kon ervaren van de bijwerkingen in de eerst komende twee weken. Terwijl ik al ontsteld was over alle ellende die me te wachten stond, werd er mede gedeeld dat ik nog €13,68 mocht neertellen. Braaf pakte ik mijn pinpas en rekende ik snel af, zodat ik snel thuis weg kon duiken onder dat dekentje en alles hard kon ontkennen. Ik pakte het tasje aan en liep snel naar huis, alwaar ik op de bon ontdekte dat ik had betaald voor zowel de oxazepam als de uitleg van de assistente. Ik dacht nog om die ellende aan te horen heb ik dus ook nog moeten betalen en getracht te werken vandaag. Snel dook ik echt weg onder het dekentje.