Het is vandaag 11 september en vrijwel iedereen weet wel waar die 14 jaar geleden was toen zich een wereldramp voltrok. Ergens was het ook een zelfmoord, maar voor deze daders kan ik totaal geen begrip opbrengen en ergens hebben deze daders wellicht ook een psychiatrische aandoening dat ze dit hebben gedaan, maar hier wil ik me volledig van distantiëren in deze blog. Natuurlijk sta ik er wel weer even bij stil en herdenk ik de slachtoffer en nabestaanden. Maar voor mij is sinds vorig jaar 11 september ook nog om een andere reden een moeilijke dag..

Het verhaal wat namelijk al een paar keer is opgerakeld op mijn blog, over een confrontatie met een vriend, gebeurde vorig jaar. Het was eigenlijk allemaal naar aanleiding van een leugen. De leugen was dat die naar een begrafenis ging en dat die dit graag wilde in zijn eentje, ook al had ik en andere vrienden aangeboden om mee te gaan. Het was een begrafenis van iemand die suïcide had gepleegd. Ik was erg geschokt en wilde er graag voor hem zijn, ware het niet dat er helaas ook wat achterdocht bij mij was ontstaan. Een maand daarvoor had hij ook al iemand verloren met suïcide en hij gaf aan dat dit al de 12e persoon was geweest die die was verloren met suïcide. Ik geloofde dat verhaal ergens niet. Met 1850 zelfmoorden in een jaar, en 12 personen die je zelf kent, en alle andere heftige dingen die die had gedeeld, ik vond het te heftig en haast te bizar om te geloven. Natuurlijk wil je je vrienden gewoon blindelings kunnen vertrouwen en ik vond het dan ook verschrikkelijk van mezelf dat ik hem ging uithoren over de naam etc. en dat ik dat ging googelen. Ik voelde mezelf er ook erg schuldig over. Uiteindelijk kwam ik achter de naam en vond ik dat die persoon inderdaad wel redelijk overeen kwam met de gegevens die die noemde, maar dat die persoon al een maand geleden suïcide had gepleegd. Hij bleef er bij dat die naar een begrafenis ging toen ik dit nog eens navroeg. Ik deelde dit met een gemeenschappelijke vriend, die ook niet zo goed wist wat die er mee moest, maar het bij mij liet..

Op de dag van de begrafenis heb ik hem geen sterkte gewenst, ik deed heel de week redelijk afstandelijk, terwijl die gemeenschappelijke vriend nog in de avond naar hem toen ging om hem te steunen. Ik had geen zin om mee te doen met de poppenkast. Ik ging een paar dagen later samen met hem eten en wilde hem toen confronteren, maar vond dit erg moeilijk. De gemeenschappelijke vriend ging vervolgens nog gewoon leuk met hem de Ice Bucket challenge doen en ik vond het eigenlijk allemaal één grote slechte poppenkast. Ik werd steeds zenuwachtiger om de persoon ermee te confronteren. Hoe kan je nou liegen over een suïcide en begrafenis dacht ik nog. En zo confronteerde ik hem ermee Hij gaf aan dat hij naar de herdenking was geweest van de persoon die suïcide had gepleegd, maar dat al die dat had verteld dat we hem dan niet zouden steunen of zouden begrijpen. Ik vond het een erg slecht verhaal en vond het ook gewoon jammer dat die mij had voorgelogen. Met het verlies van mijn neefje had ik ook echt wel begrip gehad als je had verteld naar een herdenking te zijn gegaan. Ik had echt moeite om hem nog verder te vertrouwen. Hoeveel was dan waar van die suïcide van een maand eerder, waarvan de begrafenis op een zondag was en waar die ook in zijn eentje heen ging, maar waarover ik nooit iets heb kunnen vinden op internet. Ja, eigenlijk stom dat ik dat ook moest controleren. Voor mij was de vertrouwensbreuk definitief, ik kon hem niet meer vertrouwen. Ik heb gezegd dat ik het verschrikkelijk voor hem vond, terwijl die huilend bij mij op de bank zat en dat het ergens wel een goede jongen was en dat ik hem het beste wensen, maar dat ik hem niet meer kon vertrouwen en dat voor mij dat ergens echt een breuk was. Een knuffel kon ik ook niet meer opbrengen, eerlijkheid is voor mij echt zo belangrijk..

Terwijl hij huilend bij me weg ging belde die de gemeenschappelijke vriend, die naar hem toe ging en hem troostte en samen gingen ze nog naar een constitutie borrel. Ze dronken daar nog wat, terwijl ik helemaal uitgeput en verdrietig van het verlies van een goede vriend en de pijnlijke confrontatie, op mijn bed zat. Ik hoorde pas de volgende dag iets van de gemeenschappelijke vriend met de vraag of het me had opgelucht at ik de confrontatie was aangegaan. Ik werd er boos van. Hoe kon die nou in al die bullshit geloven en waarom was hij er wel voor hem geweest en niet voor mij, terwijl ik verdrietig op bed lag. Oké, ik had ook niet gebeld of iets aangegeven, maar hij kon dat toch ook wel begrijpen? Bovendien had die al heel de week poppenkast gespeeld en geloofde die gelijk het verhaal over de herdenking en was alles vergeten en vergeven. Enigszins begrijpend, want de andere jongen had veel meer heftige verhalen tegen mij gedeeld dan tegen hem, maar dat kwam misschien ook doordat ik ook meer levenservaring heb met heftige verhalen.

Maar even voelde ik mij in de steek gelaten door beide. Met de persoon die vertelde dat die 12 suïcides had meegemaakt van mensen, allemaal dicht in zijn omgeving had die daarbij gezegd, heb ik eigenlijk nooit meer contact gehad. Ik zag hem dus afgelopen zaterdag nog en werd er nog gewoon onrustig van. Dat gevoel slaat eigenlijk nergens op, maar het raakte me gewoon te erg. Hij stond toen dus te praten met de vriendin van de andere vriend, die hem vorig jaar gelijk was gaan troosten. Met die vriend ben ik gelukkig nog steeds erg goede vrienden. Ik heb hem vergeven voor zijn poppenkast en soms vind ik het nog wel moeilijk dat hij nog steeds goede vrienden is met degene die herdenking had genoemd voor de begrafenis, maar ergens is zijn vriendschap me nog te dierbaar en zit dan nog wel goed. Alleen nu precies een jaar later op 11 september heb ik er wel weer even moeite mee.

Het is eigenlijk de suicide die het meest dichtbij me stond, en dat viel dus allemaal relatief mee. Ik ken verder alleen het verhaal van een oud collega uit de supermarkt. Een aantal leuke collega’s waren daar best goed bevriend mee en ik was al weg bij de supermarkt toen ik dat hoorde, dat die zichzelf had opgehangen, maar ik vond het nog wel een erg heftig verhaal. Het was wel een beetje een donker/zwartgallig persoon, maar dit had ik ook niet verwacht. Het was wel een buitenbeentje, maar dit had ik ook niet verwacht. Even was er zelfs over hem nog de gedachte of ik iets had kunnen doen voor hem, ook al had hij mij een keer homofoob bejegend op een verjaardag en hadden we totaal geen klik. Ik had dus ook echt niets kunnen doen.

Daarnaast weet ik eigenlijk niet echt meer suïcides pogingen. Gelukkig maar. Je hoort nog wel eens verhalen via via. En ergens twijfelde ik nog over het onderwerp deze week, omdat de vader van een hele goede vriend ook zelfmoord heeft gepleegd. Ik was ergens bang dat hij dit onderwerp op mijn blog ergens te pijnlijk en confronterend zou vinden. Bovendien heb ik zijn moeder ook op facebook en heb ik met hem, zijn moeder en zus er wel eens een open gesprek over gevoerd. Dat vond ik erg mooi dat ik daar bij mocht zijn en dat ze daarover iets deelde. Mede daarom stak ik daarom ook gisteravond een kaarsje aan, om naast Joost Zwagerman ook te denken aan alle onzichtbare suïcides. Ik hoop dat ik mede door de blogs deze week, het gesprek een beetje heb kunnen openen over deze gedachtes en dat het aantal pogingen en doden erg omlaag zal gaan. Ik zelf strijd daar onder andere heel hard met mezelf mee, en vandaag mede door bovenstaand verhaal. Hopelijk geen nieuwe pogingen/zelfdodingen in mijn en jullie omgeving in de toekomst!..