Drie onbenullige opmerkingen…

Ik probeerde het echt vanmorgen. Om niet te lang te snoozen, 7.15 alweer onder de douche te staan en om keurig op werk te staan om 8.00 voor een overleg. Ik was op tijd en al grollend en grappend begon ik opgewekt aan een overleg. Onvoorstelbaar op een maandag, wat was er met me aan de hand? Ik had een redelijke inbreng in het overleg en ik kon grappend omgaan met de dingen die mis gingen. Totdat….

Totdat ik om 8.45 alweer uit het overleg moest stappen. Ik moest toen namelijk naar therapie. Ik baalde hiervan, het ging net lekker. Tot overmaat van ramp kwam de eerste opmerking van mijn leidinggevende toen:

“Kandidaten die hun depressie hebben overwonnen bijvoorbeeld, die kunnen we dan wegzetten in het traject X”

Terwijl ik mijn tas inpakte om te gaan hoorde ik dat dus. Mijn leidinggevende nota bene, die weet van mijn situatie en waarvan de kans groot was dat die wist naar welke privé afspraak ik op weg was. Waarom moest die dan dit voorbeeld noemen over iemand die zijn depressies overwonnen heeft en maar met behoud van uitkering ergens simpel werk moest doen. Kon die niet nadenken over dat ik er bij was? Of over dat dit nu zo erg naar bij mij binnen zou komen? Of dat dit überhaupt een veel te stigmatiserende opmerking was?

Ik deed even alsof het me niet deerde en ik kon nog wat grapjes maken tegen andere collega’s over dat ik om 8.45 alweer weg moest op werk, terwijl de meeste collega’s toen natuurlijk net kwamen binnenvallen. Ik fietste naar therapie en daar kwam ik zelfs mooi op tijd aan rond 9.13 voor mijn afspraak van 9.15. Dit moest ook, want mijn therapeute zou ook echt om 10.00 moeten stoppen. Ik begon te vertellen over dat ik ervan baalde dat ik weg moest uit overleg, omdat ik voor het eerst sinds een paar dagen weer straalde en lachte. We hadden het hier over, waarna we overgingen op mijn nare stemming van van het weekend en wat er toen allemaal in me omging. Ze vergeleek mijn negatieve kanten, en dat ik alle negatieve dingen aan mijzelf wijd en alle positieve als normaal, met een bepaald automatisme. De manier waarop, was echter een volgende opmerking die mij erg raakte:

“Dat je dat onmiddellijk ziet dat je faalt en dat je een mislukkeling bent is dan een soort automatisme, net als autorijden dat is”

Er volgde gelijk excuses dat deze opmerking natuurlijk niet zo geschikt was voor mij, omdat ik ook met haar had gedeeld dat ik na 1,5 jaar en na 80 rijlessen was gestopt, omdat ik de frustratie niet meer aankon en omdat ik niet meer op examen mocht nu ik antidepressiva slikte en daarvoor eerst langs een psychiater moest. Ik heb vrienden al gevraagd of ze snapchats van autorijden al niet meer wilde delen. Ondanks excuses was het kwaad natuurlijk al geschied. De fijne opmerkingen in mijn hoofd dat voor iedereen rijden dus een automatisme was, behalve voor mij herhaalde zich over en over. Hoe kon mijn therapeute nou zoiets zeggen? Gebruik dan een voorbeeld als tandenpoetsen, maar überhaupt deze opmerking. Het kon me niet schelen dat ze deze opmerking vaker gebruikte, het is namelijk zo onwaar en al helemaal voor mij en dat werd nu super bevestigd. Ik voelde oprecht alle kwaadheid hierover opkomen. Het goede gevoel van de ochtend was nu definitief gegaan, in een paar uur van helemaal top, naar ultiem depressief en minderwaardig. Ik was bij de therapeute vol zelfvertrouwen binnengestapt, maar zo’n vergelijking kan me dan zo raken en alle negatieve gedachtes over mijzelf oproepen. Lang niet iedereen haalt zijn rijbewijs en autorijden is dus lang niet voor iedereen een automatisme, ik snapte echt niet hoe dit als “slip of the tongue” werd gezegd.

Er openbaarde een discussie waarbij ik ook de vorige opmerking van vanmorgen van mijn leidinggevende aangaf. Ik gaf aan dat ik kon zien dat het voorbeelden waren die mensen heel vaak gebruiken en niet persoonlijk bedoeld waren voor mij, echter merkte ik ook dat het mij zo diep raakte dat ik een gevoel kreeg dat ik gewoon ongeschikt ben voor leven in de maatschappij. Het lukte me gewoon niet, ik kon hier zo niet mee omgaan. Opmerkingen die andere zouden slikken, niet persoonlijk zouden aantrekken of wat dan ook, maar die bij mij gewoon te gevoelig zijn. Ik gaf aan dat ik merkte wat het allemaal met me deed en dat ik wist dat het niet erg als mijn “gezonde volwassene” was dat ik zo dacht, maar dat ik zulke dingen eigenlijk wel dagelijks meemaakte en dat het me ergens te veel was. Ik moest nu gewoon snel betere hulp hebben, omdat ik mijzelf steeds minder onder controle dacht te hebben en het leven mij steeds zwaarder op de schouders belast. Al die confrontaties, die zaken die normaal zijn voor anderen. Het hebben van relaties, het autorijden, het praten over psychische problemen alsof dat geen normale mensen zijn, ik maak het ergens dagelijks mee. Ik gaf aan dat ik ergens geen uitweg meer zag. Mijn darmen, mijn slechte nachten opnieuw, mijn negatieve kanten. Mijn therapeute maakte toen nog even een fijne volgende opmerking:

“Over die dagbehandeling he. Ik wilde toch nog even teruggeven dat dat ook geen utopie is he. Je hebt nu nog een baan, en staat ergens in het leven. Besef wel dat het een hele dag kleien, yoga en therapie is. En bij de doorverwijzing naar ProPersona zou de diagnosticering en alles weer helemaal opnieuw moeten gebeuren”

Net nadat ik twee weken terug misschien wel mijn zwaarste beslissing ooit had gemaakt voor dagbehandeling, ging mijn therapeute allemaal argumenten geven waarom ik het niet moest doen? Op het moment dat de wanhoop op zijn grootst was even mijn sprankje hoop op een andere behandeling even verder onderuit halen, hoe moest ik hier nou weer mee om te zien gaan? Ik gaf aan dat ik die hulp nu nodig heb en dat ik niet tegen het huidige zorgsysteem kan waarbij ik niet geholpen kan worden en moet wachten. Over drie maanden zou het misschien beter gaan en zou die dagbehandeling misschien niet aansluiten, maar nu wel. Ik was boos over die mogelijkheid van het CWZ die niet meer bestond en dat er dus geen goede alternatieven voor ogen waren. Ik besefte dat ik een nieuwe intake met diagnosticering ook niet wil, maar ik voelde me ook zo hopeloos nu na 10 maanden therapie.

Mijn therapeute begon over een theorie dat het nu zo slecht ging, omdat ik nu alles bewust onbekwaam kan zien, maar daar nog geen controle over heb. Dit hoort dus bij de huidige therapie. Ik zei dat ik altijd wel een groot zelfreflectie heb gehad en dat die bewust onbekwame fase er ook al was in april of juni, maar dat het toen toch echt wel iets beter ging. Natuurlijk duren het veranderen van gedachtepatronen die je al 10 jaar heb lang, maar het is nu zo uitputtend, vermoeiend en ondraaglijk naast werk en met de dagelijkse confrontatie met opmerkingen, dat ik niet weet hoe lang ik het nog volhoud zolang het duurt. Ik sprak alle irritaties wel uit met mijn therapeute en we deden nog een zweefteverige oefening, waardoor de sessie uiteindelijk toch duurde tot 10.45, maar het nare gevoel bleef.

Mijn werk daarna was hartstikke onproductief en ik was hartstikke gesloopt. Mijn modi (kant) die mensen van zich afduwt is constant actief met venijnige opmerkingen naar vrienden met “natuurlijk heb jij wel een relatie”, “natuurlijk win jij wel alles met tafeltennis”, “natuurlijk heb jij wel een warme band met je ouders” speelt een steeds grotere rol. De eenzaamheid en onbegrip vanuit omgeving is daardoor groter. Appjes met “Dat is fijn voor je” lees ik vol wrok, niets voelt na bovenstaande opmerkingen meer fijn. Ik neem het vrienden al kwalijk als ze maar een uurtje tijd voor me hebben, terwijl dat natuurlijk super lief is. Ik kan er alleen gewoon niet mee omgaan, dat ze daarna naar de volgende afspraken gaan, terwijl voor mij dat ongeveer de enige afspraak is die ik heb. Ik ben teleurgesteld in een aantal vrienden die niet weten hoe ze met me moeten omgaan, en die daarom maar niets meer laten horen. Ik kom net van een goede vriend, waarbij ik het eerste uur uitraasde, maar daarna gelukkig nog wel even gezellig kon doen. Echter was dat voor mij weer een hoogtepunt en ging hij toen naar dansen, waarna hij daarna natuurlijk naast zijn vriendin in slaap zou vallen. De eenzaamheid en confrontaties met opmerkingen zijn me even te veel..

Ik wil morgen dolgraag proberen om weer zo vrolijk vroeg op te staan, maar ben bang dat het me niet lukt, een grote opgave wacht…

 

tommie345

2 Replies to “Drie onbenullige opmerkingen…”

  1. Een instabiele dag met hoge gevoeligheid voor verkeerde opmerkingen. Ik snap dat het voor jou heel vervelend overkomt vooral nu in de fase waarin je zit met alle onzekerheden. Toch denk ik dat je psycholoog ook een mindere dag kan hebben, waardoor ze niet altijd de juiste woorden kiest. Ze is tenslotte niet heilig, ze is ook gewoon mens.
    Al is de opmerking over de vervolg behandeling wel bot zo. Ik kan me daarover wel voorstellen dat je je niet gehoord voelt. Ik hoop echt dat als je haar volgende keer spreekt dat het bijgelegd kan worden. En als je er mee blijft zitten kun je haar natuurlijk ook mailen, soms blijken dingen achteraf anders te zijn of kun je er net wat rustiger naar kijken. Je bent met haar tenslotte wel de afgelopen maanden doorgekomen, wat is er veranderd waardoor dat niet nog een paar maanden kan ter overbrugging?

    Blijf knokken voor jezelf.
    & over je vorige reactie op m’n reactie.
    Ook dit vind ik een heldere blog, ik hoop ook dat het je zelf wat helderheid geeft.

    Wens je een goede en rustige nacht toe.

    xx

  2. Ugh, rotdag zeg. Ik laat mensen en de opmerkingen die ze maken vaak erg dichtbij komen. In therapie heb ik geleerd dat ik zelf mag kiezen hoe dichtbij ik mensen laat komen. Dat heeft wel een beetje geholpen. Therapie heeft mij niet veel gebracht, maar is toch waardevol als ik erop terugkijk. Ik hoop dat dit voor jou (uiteindelijk) ook zo is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.