Ik vertelde jullie vorige week al over de komende feestdagen, over de diepere depressie, over de aangetrokken band met mijn ouders, nieuwe papa’s en over mijn nieuwe huisje. Tevens vertelde ik jullie deze week al over drie moeilijke opmerkingen, over mijn lichamelijke leed, over waar ik allemaal trots op ben, over irrationele beslissingen, het vermijden van afspraken, over mijn afscheid bij team voorlichting en dat ik daar zo’n mooie tijd heb gehad en over mijn moeilijke weekend. Tevens hoorde ik deze week…
Ik hoorde deze week veelvuldig de opmerking: “Ooh daar heb je ook geluk mee” en “Dat is ook fijn voor je zeg”. Het ging dan vaak over mijn leidinggevende en werk en dat ik maar geluk had dat ik zo vrijaf kon nemen als me het te veel werd. Ook in een reactie onder een blog werd gevraagd: “Wat voor werk heb je dan waarbij dat zomaar kan?”. Ik weet dat zulke boodschappen komen uit goede harten, het werkt alleen heel erg in op mijn schuldgevoel. Ik denk ergens, “Ooh, schijnbaar heb ik heel veel geluk, maar voel ik dat niet, dus wat een zak ben ik ook”. Het ging ook over mijn huisje die ik vrij snel heb gevonden. Ik zou 1000x liever hebben dat ik niet vrijaf hoefde te nemen en die nieuwe studio zoeken kostte me al genoeg moeite. Ik moet absoluut niet te veel in mijn slachtofferrol blijven hangen en ik weet dat je in sommige banen veel strengere bazen heb, echter ben ik van mening dat ik door openheid en mijn grenzen aangeven en verder er vrijwel er altijd te staan dat ik dit ook min of meer heb gecreëerd bij mijn baas en bedrijfarts. Bovendien werk ik 32 uur, maar door zulke dingen vaak ook gewoon wel 5 dagen, ook mede door mijn therapie. Kortom, ik haal mijn uren meestal nog gewoon in, niets met geluk te maken. Enfin, het klopt ik heb een fijne baas en afdeling, maar ik vind eigenlijk dat het overal zo hoort. Het is volgens mij eerder onwijs pech en ergens slecht als dat bij jou werkgever niet kan/niet het geval is.
In een vergadering, van een bestuur waar ik in zit, begonnen we met een rondje wel en wee, hierin kwam erg veel ellende naar voren. Bij één iemand was de relatie net uit na 2,5 jaar met een meisje die zelfs was geëmigreerd hierheen voor de relatie. Vervolgens was er een bestuurslid die vertelde dat haar ene zusje met borstkanker de laatste bestraling had gehad en schoon was bevonden. Haar andere zusje was nu echter ook gediagnosticeerd met borstkanker. Onvoorstelbaar, wat een leed. Mijn leed viel daarbij ergens in het niets, wat ik wel begreep. Er werd nog wel even cynisch toegebeten “Daar moet je maar een blog over schrijven dan”.. Een opmerking die steeds vaker wordt gemaakt naar me. Het deed me zelfs even twijfelen of ik er wel verder mee moest gaan. Let wel, ik verplicht niemand om mijn stukken te lezen en doe het vooral voor mezelf. Je hoeft me er echter niet cynisch over toe te spreken. Als jij het allemaal aanstellerij vindt en aandacht vragerij, lees het dan gewoon niet. Ik denk daar ook zo over bij jullie blije vakantiefoto’s, maar zeg daar ook niets over (en meestal vind ik ze ook wel leuk hoor). Laat alsjeblieft elkaar wat meer in hun waarde, dat geldt eigenlijk voor alle debatten die nu gaande zijn. Hoe weinig respect er is voor de gevoelens van anderen kan me echt heel verdrietig maken, zeker weer als je ziet wat er dit weekend allemaal gebeurde in het vluchtelingendebat. Je zal maar gevlucht zijn in oorlog en al deze hoon over je heen krijgen. Enfin, veel mensen zullen het hier ook niet mee eens zijn, maar schrijf daar maar weer je eigen blog over dan, net zoals ik hier doe en ik zo vrij mag zijn om dat te doen :).
Tevens hoorde ik deze week dat er een nieuw bestuur was geïnstalleerd bij Homojongerenorganisatie Dito!. I vertelde jullie van de week al dat ik daar ook 3 jaar voorzitter van ben geweest en dat ik nu nog actief ben in de jubileumcommissie, omdat de stichting dit jaar 30 jaar bestaat. Het bestuur was echter sterk onderbezet, dus het was mooi om te zien dat er nu veel nieuwe aanwas was. Veel nieuwe gezichten en een gezellige borrel maakte ik mee. Wat een mooie, warme organisatie is het ook, ik ben trots dat ik daar onderdeel van ben (geweest).
Dit weekend ging ik ook veel tafeltennis kijken, zowel bij mijn huidige team als mijn vereniging waar ik vroeger heb gespeeld. Ik was wel een beetje zenuwachtig om hier opnieuw heen te gaan met mijn depressie en klachten uit persoonlijkheidsstoornissen en hoe de mensen die ik al enige tijd niet had gezien nu met mij zouden omgaan en ik met hen. Ergens waren er wel wat ongemakkelijke momenten. Bijvoorbeeld toen bij een tegenstander van het eerste in de tweede divisie iemand bij het missen keihard: “HOMO” riep tegen zichzelf. Eén van mijn vrienden riep, hé zeg is niet, we hebben er hier echt één zitten he. De hele zaal moest ongeveer lachen. Het ergste was nog dat het goed was bedoeld, maar ik kon er even niet mee omgaan. Ik ga er misschien nog wel een blog over schrijven voor de John Blankenstejn Foundation, waarvoor ik ook nog vrijwilliger ben. Want dat er nog veel moet gebeuren met de acceptatie binnen sportverenigingen bleek maar weer. “Homo” als scheldwoord is nog hartstikke normaal.
Daarbij hoorde ik deze week eindelijk weer eens wat van vrienden die ik al geruime tijd niet had gesproken. Een vriendin die ook psychische problemen heeft (gehad) belde me spontaan op om bij te kletsen. Tevens belde ik eindelijk weer met de vriend die ik ook in Zweden had opgezocht en was er weer whatsapp contact met een hele goede vriend die door Europa reist en die deze week voor ADE in Nederland is. We hebben morgen afgesproken om samen te eten :). Daarnaast kreeg ik weer een mail van een vriend die door Azië reist (vertelde al eens over zijn avonturen in Bangkok) en nu mailde vanuit Singapore met allerlei avonturen. Geweldige verhalen, humorvol geschreven en iets van 5 pagina’s als ik het zou uitprinten. In ieder geval ben ik weer helemaal bij en was het leuk om van al deze mensen iets te horen. Verder zag ik mijn vrienden van tafeltennis van vroeger voor het eerst sinds lange tijd dus weer. Ergens was het een beetje dubbel, omdat iedereen stappen lijkt te maken en ikzelf maar niet uit mijn dip kom, echter altijd liever dit dan dat het met hen ook minder gaat. En uiteindelijk ook wel fijn om te weten dat je nog een grote sociale kring hebt, die om je geeft.
En verder hoorde ik over overleden hamster/cavia Basje, meer over mijn verhuizing, complimentjes over mijn persoonlijkheid, leuke, nieuwe spontane mensen, negatieve en positieve dingen over mijn blog, nieuwe twittervrienden, leuke collega’s, drukte en stress op werk, muizengeluiden uit mijn kamer (nog 3 weken!!), spanning voor het ontmoeten van mensen, spanning voor een nieuwe week, lieve kaartjes van ooms en tantes, hele lieve knuffels, zorgen van mijn therapeute over dat het minder met me gaat, nog meer onduidelijkheid over mijn vervolgbehandeling, een vervelend telefoontje met mijn vader, maar toch ook fijne ouwehoer gesprekken. Al met al weer een bewogen week en is mijn leven nog steeds niet saai. Benieuwd hoe komende week zal gaan en wat ik daarin allemaal zal horen..
Beste Thomas,
Soms bekruipt me het gevoel bij het lezen van je blogs dat er maar twee dingen zijn waar het allemaal om draait en dat zijn Thomas en zijn depressie.
Weet je Thomas, ik weet waar ik het over heb wat depressies betreft, zelf heb ik een bipolaire stoornis en onze zoon had die ook. Had, want hij is er aan overleden, heeft een eind aan zijn leven gemaakt.
Voor ons hield het leven toen op en ook wij gaven de eerste tijd toe aan ons verdriet en nog hebben we veel verdriet dat maar we houden het voor ons zelf, je stoot mensen af als je je eigen verdriet zo openbaar tentoon spreidt en er zelfs een blog over schrijft en dan niet 1 per week maar elke dag wel eentje vol kommer en kwel en zelfbeklag.
Nog even over je opmerking over mijn vraag naar je werk; ik ben verpleegkundige en heb nooit de luxe gehad te kunnen beginnen wanneer mij dat uit komt. Vandaar mijn vraag naar wat jouw werk wel niet is dat dat kan.
Je hebt gelijk met je opmerking: “je hoeft de blog niet te lezen.”
Ik stop dan ook met het lezen van je blog en wens je het allerbeste toe.
Roos.
Beste Roos,
Ik zelf ben echt een andere mening toegedaan. Dat je zoveel verdriet hebt hoef je volgens mij niet op te kroppen, maar mag je laten zien en ik heb niet het idee dat je dan per se mensen afstoot. Ik vind het wel echt jammer dat je mijn situatie op werk nog steeds als een luxe beschrijft, terwijl ik in bovenstaand verhaal duidelijk vraag om daar niet van “geluk” of “fijnheid” te spreken. Ik schrijf dit op, omdat ik snap dat niet iedereen dat logisch vindt en ik hoop dan dat mensen er rekening mee kunnen houden. Dat je dit echter niet kan stelt mij enigszins teleur. Ik kan het dan ook een luxe noemen dat je een man hebt, die luxe heb ik dan nog nooit gehad.
Bovendien mijn blog wegzetten als iedere dag kommer en kwel en zelfbeklag vind ik erg jammer. Ik schrijf puur over mijn depressie, maar schreef de afgelopen weken ook over lichtpuntjes, trotsheid en mijn fijne ervaring bij team voorlichting. Ik wil gewoon een realistisch beeld neerzetten over depressie en mijn persoonlijkheidsstoornis en hoe ik dat ervaar. Jammer dat je dat niet kan inzien, bedankt voor het lezen tot nu toe in ieder geval.
Ach ja….. Sommige mensen worden ergens nooit volwassen, willen niet volwassen worden. Dan heb je ergens niks aan alle therapeuten, leidinggevenden, collega,s coc en wat al niet . Soms is het makkelijk om ergens in je depressie en (vermeend) te blijven zitten. lekker warm en veilig en iedereen ontziet en doet het werk voor je.
gemiste kans noemt men zoiets.
Wauw Roos, mooie reeks kutopmerkingen maak je daar. Denk jij echt dat mensen depressief worden en blijven omdat het lekker warm en veilig is? Je zegt er zelf ervaring mee te hebben, dan weet je toch beter dan dat?
Als je eerder zegt dat je stopt met lezen, stop dan ook gewoon en geef nog niet zo’n trap na. Dat is echt nergens voor nodig.
Thomas, ga alsjeblieft gewoon door met bloggen. Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is dat is al één reden waarom het goed is dat het bestaat.
Gadverdamme wat ben jij voor een mens? Er zit bij jou duidelijk een hoop frustratie onder die je in dit geval op Thomas projecteert en botviert. Ga daar eens mee aan de slag ipv iemand die het al zwaar heeft nog verder omlaag te trappen. Ben je nu helemaal van de pot gepleurd..
Lieve Thomas, blijf vooral schrijven/bloggen etc. Je schrijft het zelf ook al … je hoeft het niet te lezen als je er niet tegen kan of je eraan ergert. Probeer die azijnpissers maar te negeren en dat zal zeker niet altijd meevallen want het komt toch bij je binnen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend veel van je leer door je openheid. Dank daarvoor. En weet dat wij, het JBF team, er altijd voor je zullen zijn.
Liefs