Het is woensdagavond, ergens tussen 19.30 en 21.30. Dat was de voorbije jaren steevast het moment dat ik in de sporthal stond te zweten met een batje in de hand. Het was de vaste avond om te tafeltennissen en om op vrijdag vervolgens competitie te spelen. Een batje van 100 euro zit nu nog in mijn sporttas en ook mijn tafeltenniskleding ligt al een tijdje stoffig in mijn kast. Ik ben namelijk gestopt! Ik heb NSTTV Akris helaas achter mij moeten laten.
Afgelopen maandag woonde ik de documentaire “In het hoofd van mijn zusje” bij van Ingrid Kamerling. De documentaire ging over de zelfmoord van het zusje van Ingrid. Na afloop was er een nagesprek met de documentairemaakster, met herstelcoach Luc Schoot en met een psychiater. Er werden gevragen gesteld vanuit de zaal en er werd een discussie gevoerd over hoe zelfmoord makkelijker bespreekbaar kan worden gemaakt en hoe het aantal zelfmoorden kan worden terug gedrongen. Ik gaf aan vanuit de zaal dat ik heel erg vond dat het taboe van de gedachte moet worden gehaald. Ik heb er vaak gedachtes over, maar ik zie mijzelf echt niets doen..
Ik noemde het al eens eerder in mijn blogs. Het constante vergelijken van talenten dat voor problemen blijft zorgen. Ik besprak het uitgebreid bij mij psychotherapeute voordat ik naar Lunteren ging, ik besprak het uitgebreid in de groep en de verschillende therapieën in Lunteren en ik nam het mee als doel nu ik weer terug ben bij mijn psychotherapeute. Afgelopen donderdag bespraken wij dit onder andere in therapie…
Ik heb wel eens gelezen dat het hoogste dat je kan streven niet geluk, maar tevredenheid is. En sporadisch merk ik in 2017 dat dat gevoel zo nu en dan mijn lichaam binnen sluipt en dat ik mij bij tijd en wijle echt tevreden voel. Ik heb vandaag ook een goede dag, waar ik tevreden over ben, en daarom zet ik graag op een rijtje waar ik allemaal tevreden over ben…
Het is 13.00 en ik heb mijzelf net uit bed gesleept. Nou, ja ook al wel vanmorgen om 10.30, omdat ik ergens zou helpen met een verhuizing vandaag, maar toen merkte ik dat het echt niet ging. Het was vanacht al verschrikkelijk en als ik dan alleen ben houdt het niet op. Een 8-2 overwinning in tafeltennis was weer een druppel, waardoor mijn stemming 180 graden omsloeg. Een overwinning?…
Ik schreef 4 maanden terug “Stoppen”. Ik schreef 7 maanden terug “Sportprestatie, acceptatie”. En beide blogs kunnen zo gekopieerd worden voor gisteravond of vrijdagavond. Ik weet niet of ik op mijn blog vaak in herhaling val, misschien is dat ook wel zo, het geeft in ieder geval aan wat voor gebrek aan progressie ik soms voel. Dezelfde symptomen en klachten, hetzelfde onbenullige uiten over de app, hetzelfde negatieve posten op social media.. de meest negatieve episodes maakte ik wederom mee in de afgelopen week..
Hoewel ik dit weekend niet te veel plannen had, en vandaag mij had voorgenomen om lekker te schrijven, wilde mijn hoofd weer eens totaal niet. Ik zocht naar verkeerde opvulling, stuurde wat appjes naar vrienden, was ergens met de verkeerde dingen bezig en niets schoot echt op. Mijn voornemen om te lezen, te sporten, het huishouden, het zat er niet echt in. En voordat ik er erg in had was het alweer avond…
Het is weer zondag! De week is weer voorbij, en het weekend is (helaas) ook voorbijgevlogen. Deze week blogde ik al over dat ik met alles wilde stoppen, over onrust, over meer medicatie, over leuke plannen met een depressie en over eenzaamheid, Nee, niet de beste week inderdaad. Na vorige week, waarin ik al vertelde over dat ik hoorde over vervelende opmerkingen, tumultueuze bestuursvergadering, een nieuw bestuur, tafeltenniservaringen en hoorde ik weer eens iets van vrienden die ik lang niet had gesproken, hoorde ik deze week opnieuw van alles. .
Ik vertelde jullie vorige week al over de komende feestdagen, over de diepere depressie, over de aangetrokken band met mijn ouders, nieuwe papa’s en over mijn nieuwe huisje. Tevens vertelde ik jullie deze week al over drie moeilijke opmerkingen, over mijn lichamelijke leed, over waar ik allemaal trots op ben, over irrationele beslissingen, het vermijden van afspraken, over mijn afscheid bij team voorlichting en dat ik daar zo’n mooie tijd heb gehad en over mijn moeilijke weekend. Tevens hoorde ik deze week…
Het is alweer bijna 1,5 jaar geleden dat ik mijn tafeltennis batje aan de wilgen heb gehangen. Na bijna 25 seizoenen (van een half jaar) achter elkaar besloot ik de vrijdagavond voortaan op een andere manier te besteden. Vanaf morgen is deze break ten einde en is het batje dus weer uit het vet gehaald en wordt het weer tijd voor prestaties..