Heb je als single net de feestdagen overleefd en vaar je weer wel, is het commerciële feestje Valentijnsdag er alweer. Ik geloof niet in “Happy” single, en ik vind deze dag dan ook verschrikkelijk. Overal waar je gaat zie je stelletjes, om het de singles nog maar eens lekker in de ogen te wrijven hoe fijn de liefde is. Ik hoorde vandaag een betoog over waarom we dit feest wel moeten vieren, omdat het afkomstig is van een Griekse god. Het lijkt mij een niet zo’n heel goed argument, want dan kunnen we nog wel veel meer Griekse feestdagen overnemen…

De verliefde mensen zullen vast al zijn afgehaakt bij zoveel zurigheid, maar ik moet dat toch even kwijt. Ik las vandaag zelf deze column van Boris van der Ham en hier zit voor mij ook de kern van waarheid in. Vriendschap is voor mij heilig, maar toch blijf je dan nog de liefde missen. Zeker nu ik op een leeftijd kom van 27 jaar en ik toch best veel vrienden in mijn omgeving zie settelen. Sommige beginnen zelfs al aan kinderen en daardoor raken vriendschappen toch meer verwaterd.

Ik weet dat de kracht van vriendschap absoluut zit in de kwaliteit en niet in de kwantiteit, maar soms is het dan best lastig dat deze vrienden niet zo vaak de tijd meer voor je hebben. Prioriteiten in baan, relatie, familie en vaak daarna pas vrienden. Terwijl bij mij die laatste vaak op plek 1 komen en ik ook niet zou weten, wat ik zonder vrienden zou moeten. Ze accepteren zoveel van me en kan zoveel bij ze kwijt, dat ik vandaag wel even de liefde voor hen wil laten zien. Al kan ik op goede momenten dat ook wel uitspreken.

Maar toch gaat het vandaag vooral over de liefde. Iets wat voor mij al zo ver weg is en eigenlijk voor mij nooit heel erg heeft bestaan. Mijn kortste relatie is 3 maanden, en mijn langste 4 maanden. Ik heb nog nooit een partner kunnen voorstellen aan mijn ouders en daarnaast is de laatste ook alweer 4,5 jaar geleden. Het heeft ongetwijfeld ook te maken met waar ik gisteren over schreef: vertrouwen. Tevens ben ik momenteel gewoon te onzeker en instabiel om mijzelf hierin te verliezen en om dit aan te gaan. Ik mis die warmte en geborgenheid, die vriendschap vaak niet kan geven, maar tegelijkertijd weet ik dat ik mijzelf er niet voor open kan stellen momenteel, ergens maar goed ook in verband met de stress die dit allemaal teweeg brengt.

Ik heb ook al eerder aangegeven dat dit met seks te maken kan hebben. Soms geef ik nog wel eens toe aan mijn behoeften daarvan en beleef ik een intieme nacht. Vaak met heel erg veel zelfhaat naderhand en dat ik de intimiteit totaal geen plaats kon geven. Het is denk een gemiddeld eens in de vier maanden en vaak al met een jongen waarmee ik wel eens eerder heb afgesproken. Zo ook van de week, en ergens was het natuurlijk fijn, maar ergens was het ook verschrikkelijk. PDS, eerdere klachten en gênante momenten, het zorgde ervoor dat mijn depressie weer activeerde en ik mijzelf alleen maar in een slachtofferrol kon zien. De stiekeme grapjes van hetero’s over anale seks en alles die mij dan zo weten te raken als ook dat ik er maar met weinig mensen echt over kan praten, want gênante seksmomenten moet je maar voor jezelf houden en kunnen we natuurlijk niet open gooien en al helemaal niet als homo over seks met een andere man. “Dat hoef ik echt niet te horen hoor” heb ik al vaak gehoord, als ook “Het is toch ook bedoeld als uitgang”. Het was typisch na een nacht met een scharrel, het is logisch vanwege behoefte, alleen wordt deze niet bevredigd. De oorzaak hiervan ligt zeker niet niet aan de scharrel/partner (die is prima en probeert mij zoveel mogelijk op mijn gemak te stellen), maar wel met de negatieve gevolgen, dat ik er vooral niet van kan na(genieten), baal van alle kwaaltjes en mij dood schaam voor hoe het dan allemaal gaat.

Enfin, seks staat absoluut los van Valentijnsdag, al ben ik er van overtuigd dat seks in een liefdesrelatie mij beter afgaat. Het is minder plat, maar juist echt uit liefde en de intimiteit en het genot is mijn inziens dan groter, als dat er meer vertrouwen kan zijn. Maar zolang ik nog geen relatie heb, zal ik mij ongetwijfeld nog eens laten gaan bij een scharrel. Ik weet dat ik mij daar niet voor hoef te schamen, maar toch doe ik dat. Het is dan ook het besef dat het altijd zo gaat, dat het in de afgelopen 10 jaar nooit eens anders is geweest. Op Valentijnsdag is dat besef daar extra, omdat er dan weer een jaar voorbij is. Ik heb zelf nog nooit post gehad op deze dag of een verrassing. Wel eens dingen gestuurd, maar daar is nooit op beantwoord. Dit klinkt natuurlijk heel zielig, maar ja het is zoals het is..

Een relatie met een psychisch kwetsbaar persoon is natuurlijk ook niet makkelijk en als persoon met een psychische aandoening is het ook niet makkelijk om deze aan te gaan. Er zijn echter legio voorbeelden dat het kan en er zijn veel mensen in mijn omgeving die totaal niet begrijpen waarom dit voor mij nog nooit is gelukt. We zullen zien of Lunteren aan het vertrouwen, aan omgaan met intimiteit, en open durven staan voor een leuke jongen zal kunnen werken. En wellicht zal ik dan wel voor Valentijnsdag open staan, nu ben ik blij ik in ieder geval blij dat ik hem weer heb overleefd..