Het wordt beter is ongeveer de uitspraak die ik in mijn leven het vaakst heb gehoord. Het is ook best wel Nederlands. Ik werd er pas door een Duits meisje op gewezen dat “Het komt goed” ook heel erg Nederlands is, terwijl het soms gewoon KUT gaat en KUT is en dat dat mag worden beaamt. Voor de oplossingsgerichtheid van de meeste mensen, om te relativeren en om hoop te houden, klampen we ons eerder maar vast aan dat het beter wordt. Ik hoorde het over mijn pds, mijn homoseksualiteit, mijn dysthymie/depressie/persoonlijkheidsklachten en ik hoorde het over mijn kwaliteit van leven…

Prikkelbare darmsyndroom

Ik heb hier al vaker over geblogt, maar het steekt mij dat er in 10 jaar tijd nog zo ongelofelijk weinig is veranderd aan mijn klachten. Ik heb de afgelopen dagen echt weer meer last, als dat het mij in veel dingen belemmert. Een kruik, dekentje en rustig aan doen is het beste wat ik kan doen. Bij mijn diagnose, inmiddels al weer zo’n 8 jaar terug, zou het beter worden. Ik heb verschillende medicijnen geprobeerd, ben bij MDL arts geweest, heb in een groep gezeten voor met functionele buikklachten en ben nog twee keer terug geweest bij de huisarts. Maar een andere diagnose bestaat er niet, en zo krijg ik nog steeds aandrang op de meest vervelende momenten als wel dat het veel genante momenten oplevert. Het wordt beter is er ondanks alle moeite echt niet van gekomen.

Homoseksualiteit

Een aantal jaren geleden werd heel enthousiast “It gets better” gelanceerd voor LHBT-jongeren om deze hoop te geven. Je middelbare school tijd is ronduit kut als je er achter komt, maar als je er eenmaal voor uit komt, en jezelf durft te zijn wordt het beter en is er meer vrijheid en blijheid. En gelukkig durven steeds meer leerlingen dat al. Voor veel leerlingen is het helemaal geen issue meer om er voor uit te komen, maar helaas voor een overgroot deel nog wel. Zolang je niet aan gender normen voldoet en anders bent, is er helaas nog steeds veel pestgedrag en weinig vrijheid om anders te zijn. Dit is helaas nog niet veel beter geworden, er valt in deze acceptatie nog veel te winnen.

En hoe zit het dan voor mijzelf? Ik haat mijzelf niet meer om het feit dat ik homoseksueel ben. De fase van ontkenning, zelfacceptatie en schaamte heb ik allang achter mij gelaten. Sterker nog op de gaypride, en in veel klassen en in veel vrijwilligerswerk heb ik actief homoseksualiteit gepropagandeerd, zoals ze dat in Rusland zouden zeggen. Echter zijn er wel andere dingen waar ik tegenaan loop. Hoewel ik het volgens velen niet mag benoemen, kan ik best slecht tegen op de focus op seks, die er toch meer is in de gayscene. Ja, er gebeurt ook veel op swingersfeestjes en parenclubs van hetero’s, maar dit is toch meer marginaal als je het op zoekt. Ik heb op verschillende gayfeestjes gestaan waar er iets te expliciete dingen gebeurde op de dansvloer, waar er condooms werden uitgedeeld als dat er sauna’s zijn met cabines, en veel homo-ontmoetingsplaatsen. Allemaal in het kader van emancipatie (ontmoetingsplaatsen zijn voortgekomen uit dat er geen plek/ruimte was om elders met een man af te spreken) en de seksuele vrijheid waar de LHBT-emancipatie ook voorstander van is. Gezien mijn issues met seks voel ik mij hier niet echt prettig tussen. Het is wel grappig dat ik door mijn gay scene vrienden als best braaf wordt gezien, terwijl ik door wat hetero’s juist word gezien bij de gays, en er dingen worden geroepen over anale seks en over mijn enkele one night stands. De vraag of iemand top of bottom is, is een vraag die hartstikke normaal is binnen de gayscene, ik vind dat al een voorbeeld waarom ik de gayscene haat. Ik haat die vraag en alles rondom, toch heb ik zoveel gay vrienden die het een normaal onderwerp vinden en mijn status is ook zo vaak gevraagd. Ik vind dat vaak vervelend. Let wel, ik vind absoluut dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en lekker moet doen waar die zin in heeft, maar het feit is dan alsnog dat ik mij er zelf niet prettig tussen kan voelen, zonder het gedrag van anderen te willen veroordelen.

Naast deze focus op seks kan ik als homoseksueel soms ook anderen dingen lastig vinden. Ik vind de muziek op gayfeesten vaak te fout, en in de muziek waar ik van houd zijn weer geen gay feesten in te vinden. Interesses sluiten vaak niet aan bij andere gays; sport is mijn grootste passie. Veel gay vrienden geven meer om het songfestival en musicals of om geschiedenis of cultuur. Oke, als hetero kan je ook tegen dit probleem aanlopen bij je vriendin, maar toch voel ik soms onbegrip binnen de gay scene. Er is ongelofelijk veel aandacht voor de homo die gender afwijkend gedrag vertoond, omdat deze de meeste discriminatie ervaart in de maatschappij. En dit is natuurlijk terecht. Neemt niet weg dat ik door hetero’s vaak wordt benoemd als “gelukkig ben jij nog wel een normale homo”, en daarmee indirect de vrouwelijke homo’s beledigd, en indirect dus ook mijn vrienden. Waarom is een mannelijke hetero meer dan een vrouwelijke, laat iedereen toch lekker zichzelf zijn. En ook al vinden deze hetero’s mij normaal, deze hetero’s zetten zich nog wel vaak af door Homo toch nog vaak negatief neer te zetten, vaak als scheldwoord te benoemen en het “op iedere slak zout leggen” vinden als ik daar iets van vind. Tevens is er binnen de LHBT-cultuur weinig begrip voor zo’n homoseksueel die voetbal leuk vindt en niets heeft met een extravagant verkleed avondje: “Dat is toch leuk!!”. Ik heb daarom soms het gevoel dat ik nergens helemaal bij hoor, samen met de focus op seks en alle problemen daarmee, en het gebrek aan een liefdesleven gedurende ongeveer mijn hele leven. Ik kan daarom nog steeds wel eens heel erg balen dat ik homoseksueel ben, zelfs meer dan 10 jaar na mijn coming out. Ik ben bang dat ik daarom nooit helemaal ga aarden en dat het dus niet beter wordt….

Depressie/Dysthymie/Persoonlijkheidsklachten

Het zou beter worden na ik mijzelf had geaccepteerd als homoseksueel. Het zou beter worden na individuele therapie. Het zou beter worden bij de praktijkondersteuner. Het zou beter worden bij Schemagerichte therapie bij de GGZ en het zou beter worden met antidepressiva. En natuurlijk zal het nu beter worden met Dagbehandeling in Lunteren. En als ik er niet in ga geloven, gaat het sowieso niet werken. Dus ik mag niet meer sceptisch zijn en ga dit avontuur aan. Ik ben alleen bang, dat het echt nooit beter wordt. Er zijn mensen die claimen dat het beter gaat en dat ik al zoveel stappen heb gezet. Wellicht in erkenning en in het omgaan met, maar mijn depressie is weer groot, de gedachte aan liever dood willen zijn en willen schreeuwen en van onbegrip naar vrienden is immens. En dat na al zoveel stappen die ik heb gezet. Ik zou willen dat ik zelf ook eens voel dat het beter gaat, in plaats van dat mijn omgeving dat alleen maar benoemd en zichtbaar is aan de buitenkant, terwijl die negatieve gedachtes in mijn hoofd mij nog zo toespreken. De somberheid en de zinloosheid zijn groot. Ik deed vandaag zo weinig, behalve aanwezig zijn op werk dat ik mij echt afvraag wat de wereld aan mij heeft. Ik mag zo niet denken, maar ik ontkom er weer eens niet aan. Wordt het echt beter?

Kwaliteit van leven

Dit klinkt gelijk heel zwaar, maar ik ben er wel mee bezig. Ik zei vandaag nog tegen iemand, die naar aanleiding van wat geklaag over mijn seksuele klachten verwees naar een seksuologe dat ik de volgende behandelaren allemaal zou moeten bezoeken:

• Bekkenbodemfysiotherapeut: Deze kan zorgen voor een stabielere bekkenbodem, dat het te vroeg klaarkomen en urineverlies tijdens sporten/hoesten kan verhelpen.
• Psychiater: Wil ik ooit mijn rijbewijs halen zal ik hier langs moeten, als dat het best logisch is dat ik voor betere aansluiting van medicatie hierheen ga.
• Seksuologe: Kan mij vanwege problemen en aanbeeld van seks mij hiermee helpen.
• Mensendiecktherapie: Mijn rug is best krom en voor de grap ben ik wel eens Quasimodo genoemd, als dat ik gemiddeld nog wel eens in de maand wordt aangesproken op mijn houding en dat ik daar als jong iemand echt op moet letten.
• Diëtist: Voor mijn PDS en klachten van mijn buik is het mij aangeraden om contact te zoeken met dietist, die met mij kan bekijken hoe ik mijn darmklachten kan verminderen.
• Psycholoog: Vanwege depressie/dysthymie en NAO Persoonlijkheidsstoornis bezoek ik alweer 14 maanden wekelijks mijn therapeute. Spoedig worden dit allemaal andere therapeuten waar ik mijn verhaal tegen moet vertellen. als systeemtherapeut, creatieve therapeut, pmt en allerlei andere therapeuten, die mij zullen bijstaan en helpen gedurende dagbehandeling.
• Huisarts: Deze monitort mij nog voor al mijn andere klachten, bijvoorbeeld in het afgelopen half jaar allerlei vage klachten waar geen oorzaak voor kan worden gevonden. Monitort mij ook nog helemaal.
• Verzekeringsarts: Het UWV moet natuurlijk ook nog controleren of ik wel echt ziek ben, dus daarvoor zal ik ook nog langs een arts moeten. Net als ik in het afgelopen jaar ook al eens bij de bedrijfsarts ben geweest.

Kortom, ik ben voor iedereen ballast in zorgkosten. Ik bezoek ze allemaal omdat het beter zou moeten worden, maar van geen één merk ik het al of heeft het mij onvoldoende geholpen. Ik zit er even helemaal doorheen en ik kan het wordt beter niet meer horen. Al die behandelaren tegelijk kan nu ook niet, dus ik moet keuzes maken. Iedereen vindt vast ook dat ik in het negatieve blijf hangen omdat ik dit alles weer benoem, maar ik doe dat alleen om mijn uitzichtloosheid een beetje aan te geven. Ik word alweer bijna 28, geen rijbewijs, fulltime therapie, geen liefdesleven, moeilijke band ouders, vrienden die het niet meer weten, ondankbaarheid en een gevoel van onpassendheid in de maatschappij. Vluchtelingen en kindjes in Afrika hebben het pas erg en ik kan niet eens met tegenslag omgaan. Een negatief gevoel nestelt zich weer, natuurlijk wordt het weer beter..