Whoop, Whoop, Poeh Poeh Weekje #7

Hoewel ik dit weekend niet te veel plannen had, en vandaag mij had voorgenomen om lekker te schrijven, wilde mijn hoofd weer eens totaal niet. Ik zocht naar verkeerde opvulling, stuurde wat appjes naar vrienden, was ergens met de verkeerde dingen bezig en niets schoot echt op. Mijn voornemen om te lezen, te sporten, het huishouden, het zat er niet echt in. En voordat ik er erg in had was het alweer avond…

En dat is eigenlijk een beetje hoe heel de week was. Het ging absoluut niet lekker. Steeds dat uitstel uit Lunteren en dan een bericht waarbij ik nog zelf de keuze moest maken, en waarbij ik bij alle keuzes te veel beren zag. Ik zal nog wel uitgebreider schrijven over die keuzes, maar hoe dan ook zie ik niet in hoe ik komend jaar moet overleven. Lekker een berg corveetaken daar ook uitvoeren of knutselen, gymen of wat dan ook. En dat op mijn 28ste, wel ja wat is mijn leven perfect geworden. En ik mag mij niet neerzetten tegenover anderen, maar samenwonen, rijbewijs halen, nieuwe contracten, nieuwe banen, uitbreiding van werk, nieuwe relaties en vette feestjes, het komt voorbij bij iedereen en het lijkt voor mij zo ver weg.

Gisteren was het grootste gayfeestje in Nijmegen, dat eens in de 2/3 maanden ongeveer plaats vindt. Ik was hier eigenlijk altijd standaard bij, maar dit keer had ik de energie er niet voor, Al die stomme LHBTI-ers uit op een leuk feestje, ik kon mij er gewoon niet toe zetten. Ik kon het daar ook gewoon niet leuk hebben. Maar het besef daarvan maakt het wel ontzettend lastig. Alle mensen die daar wel zijn, al mijn vrienden, en ik zat in het donker thuis onder een dekentje, in mijn eentje. Het voelt zo leeg.

Het was de definitieve conclusie dat ik een aandoening heb, dat afgelopen week sowieso veel tot uiting kwam. Ik had een week vol tafeltennis, maar in twee competitiewedstrijden wilde het totaal niet. Ik lulde mijzelf uit de wedstrijd, speelde zonder vertrouwen en verloor 3 van de 6 wedstrijden die ik moest spelen. Een klasse die ik 10 jaar geleden ook al speelde en waarin ik toen beter presteerde. Het was te pijnlijk om te accepteren, omdat ik eerst dacht wel beter te zijn en 2 klassen hoger speelde, maar nu weer helemaal ben teruggevallen op een heel matig niveau.

Mijn reactie op het verlies waren allemaal depressieve, suïcidale gedachtes die ik uitsprak en over de app afreageerde tegen goede vrienden. Toen ik eenmaal was bedaard was de zelfhaat meer over mijn reactie dan over mijn verloren partijen, al speelde die mij ook nog partte. Ik kreeg maar niet uit mijn hoofd: Toen ik mijn rijbewijs bijna had, begonnen sommige van mijn vrienden. Iedereen heeft hem al inmiddels, behalve ik. Toen ik bijna klaar was met mijn studie, begonnen pas een aantal vrienden. Ze slaagde eerder en met een hoger eindcijfer. En toen ik eindelijk op een beetje niveau speelde met tafeltennis begonnen er vrienden net, inmiddels winnen zij van ze en speel ik weer even hoog als toen ik net begon. Het moraal: iedereen maakt altijd progressie, behalve ik.

En dit is inderdaad een typisch voorbeeld van negatief in het hoofd blijven wonen. Gelukkig kon ik gisteren al mijn frustratie eruit lopen met een run van 13km, al merkte ik ook dat het waarschijnlijk te laat was voor een halve marathon over 3 weken bij de Stevensloop. Misschien moet ik bij die loop dan maar de 10km doen en dan in Rotterdam de halve, al weet ik het allemaal nog niet. Voor iedereen is die keuze zo makkelijk, maar ik moet momenteel zoveel kiezen dat ik het echt niet weet.

Bijvoorbeeld heb ik morgen een gesprek op mijn werk over therapie, werk en de combinatie daarvan de komende periode. Mijn contract loopt officieel nog maar 8 dagen, en wellicht kap ik er dan ook gewoon mee en ga ik de ziektewet in. Het gaat momenteel toch allemaal niet, al zegt iedereen dat ik onwijs moet volhouden en doorzetten. Ik probeer het al tijden, ik vind het alleen gewoon zo moeilijk na 14 maanden therapie en pillen, dat ik nu zo ongelofelijk ziek ben van het leven en dat ik nergens meer zin in heb en dat ik de leegtes opvul met de verkeerde dingen.

Die keuzes zal ik ook in Lunteren moeten bespreken in een groep. Misschien daarvoor nog in een wachtgroep, en met daarnaast misschien wel traumatherapie nog bij mijn huidige behandelaar. Allemaal keuzes die ik daarin zelf moet maken. Keuzes tussen SUPERKUT en SUPERKUT 2.0. Beide geen garantie voor herstel, maar als ik er sceptisch over blijf gaat het ieder geval niet helpen. Dus ik moet zeggen dat het mij wel onwijs gaat helpen.

Toen ik van de week aankondigde aan een collega dat ik misschien over twee weken al definitief weg was, waren er zorgen, niet om mij, maar wel over wie mijn taken ging overnemen en of ik dit al wel met mijn baas had besproken. Ik voelde even de pijn, de pijn dat het niet meer om mij gaat, maar om het werk. Dat het voor alles en iedereen doorgaat, maar dat ik voor zo’n lange tijd zal verdwijnen uit het leven van vele collega’s. En dat dat ongetwijfeld ook zal zijn uit het leven van vrienden, want die spreek ik toch steeds minder en geven aan dat ze toch niet weten hoe ze met mij om moeten gaan. Afgunst en jaloezie eisen de tol tegenover mijn vrienden.

Ach jah, het zal allemaal wel. Komende week, gesprekken voeren, leiden, meelopen in Lunteren, en een weekend naar Manchester. Ik moet veel moeilijke keuzes maken. Op dit moment zie ik het allemaal als LIJDEN, hoe kom ik hier nog uit? Poeh, Poeh, Whoop, Whoop, de gedachte alleen al aan nog een weekje maken dat alles weer ondraaglijk voelt…

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.