En een nieuwe week zit er alweer op. Ik moet zeggen, opnieuw een week vol uitersten. Vandaag vooral brak en de afgelopen dagen vooral gezellig met leuke, lieve mensen. Althans, afgelopen twee avonden. Dat ik ooit de stempel sociale fobie meekrijg snap ik dan weer totaal niet. Het was gewoon ouwehoeren met mensen die niet eens zo dichtbij mij staan, maar waar tegen ik zowel eerlijk kon zijn over Lunteren, als bier kon drinken als hele slechte grappen kon maken…
Het is precies wat ik het meeste ga missen als ik straks in Lunteren zit. Het contact met vrienden en collega’s, wat toch minder zal worden. In Lunteren werd er volop gerookt en mag er geen alcohol worden gedronken. Best wel heel logisch, en zou mij ook wel prima lukken, maar ik nam het er dit weekend er toch nog maar even van en dat maakt de avonden vaak ook wel extra gezellig. Nee, ik heb het niet per se nodig, en ik doe het niet voor de ontsnapping aan mijn gedachtes, maar wel om het gewoon even leuk te hebben.
Dat het komende tijd minder leuk wordt werd dinsdag wel duidelijk. Bizar, onwerkelijk is het nog steeds. Zeker gezien het feit wat ik nu nog allemaal doe. Ik kan nu weer heel makkelijk denken dat Lunteren echt veel te ver voor me gaat, als ik zie hoe goed het dit weekend ging in sociale zin en ook met mij. Ergens op de bank gecrasht, omdat het te gezellig was om al naar huis te gaan. Oude bekenden gesproken, onverwacht aardige opmerkingen van mensen en zoals ik al zei een hoop bier en geouwehoer.
Nou ja, ik spring door mijn brakheid volgens mij van de hak op de tak. Ondertussen vul ik nog even mijn profiel bij op het UWV. Ja, ik vroeg van de week dus mijn WW-uitkering aan en moet nu allemaal taken uitvoeren. Een beetje voor de bühne, maar voor mijn inkomenszekerheid de komende maand is het even nodig. Ik heb al de eerste taak gemist. Het is ook allemaal een beetje erg druk met het regelen van zorgverzekering, Lunteren vragenlijsten, Werk, Sociaal leven, UWV, sporten en nog een triljoen andere zaken. Ik verbaas mij soms hoe ik dit doe, maar besef ook dikwijls dat ik het niet trek. Zeker niet vandaag na heel erg veel bier gisteren.
Ik zei na vrijdagavond daarom ook een afspraak af voor de John Blankenstein Foundation waar ik dingen voor doe, waaronder ik van de week weer een gesprek leidde bij een sportclub. Ik trok het even niet na een kort nachtje om mij daar zaterdag weer voor in te zetten, ook al leidde dat wel voor een schuldgevoel. Maar dat ik met mijn psychische problemen nog zoveel vrijwilligerswerk doe is natuurlijk nog best bijzonder. Daarnaast had ik ook nog een leuk uitje naar Feyenoord deze week en dat tussen alle drukte en indrukken uit Lunteren door. Manchester voelt echt alweer als een jaar terug.
Komende week dus in ieder geval de eerste hele dag in Lunteren, en dus in een groep voor het eerst dingen beleven, leren en delen. Ik vrees dat het verschrikkelijk eng en moeilijk word. Ik kijk dan ook meer uit naar komend weekend, als ik weer tafeltenniscompetitie speel en ik hardloop in de Stevensloop (10km maar gekozen en geen halve marathon ivm darmen en trainen van de laatste tijd) en naar het concert van Kodaline ga. Op werk wordt het verder meer dingen overdragen en mensen inwerken. Kortom wederom een week vol uitersten. Misschien zaterdag nog even wat bier, voor de afwisseling en gezelligheid. Het wordt wederom een spannende week, maar dat zal wellicht gelden voor alle weken de rest van het jaar.
Ik denk dat ik wel blijf bloggen, maar wellicht begin ik ook een gesloten dagboek en deel ik hier wat minder. Maar zeker nog wel af en toe, over mijn eigen ontwikkelingen vooral. Tevens komen dan meer maatschappelijke blogs langs, als ik ook al heb geschreven over antidepressiva, beeldvorming of over seks, met dan een persoonlijk tintje. Dat is wat ik inzet voor mijn blog de rest van het jaar. Maar goed, het bier zorgt echt voor te veel chaos in mijn hoofd. Tijd voor slaap! Proost op een nieuwe week mensen!
