Alleen naar het Depressiegala

Afgelopen maandag was het Depressiegala. Ik wilde hier vorig jaar al graag heen, maar de omstandigheden lieten dit destijds niet toe. Dit jaar was ik echter een stapje verder en in mijn vette plannen stond niet voor niets dat ik meer dingen in mijn eentje wilde ondernemen. Dus ik trok de stoute schoenen aan en ging inderdaad naar het Amsterdam Theater, waar het tweede Depressiegala plaatsvond.

Ik had geen idee wat ik kon verwachten van het Depressiegala. En dit nog wel na mijn eerste dag werken. In de morgen liep alles een beetje in de soep. Ik vond mijn draai nog niet echt lekker op mijn eerste werkdag, en natuurlijk was er nog geen account waarmee ik op een computer kon en al dat soort dingen. Tevens bleek er op een bijzondere manier een zuurstok achtergebleven te zijn in mijn favoriete colbertje, waardoor ik ook niet in mijn favoriete outfit naar het gala kon. Ik moest het dus eenzaam doen met mijn tweede keus. Gedesillusioneerd gooide ik er weer wat depressieve tweets uit en vertrok ik richting Amsterdam.

Ik ging eerst nog even een hapje eten met een goede vriend, waarna ik rond 19.20 een ov-fiets pakte vanaf centraal en richting het Amsterdam Theater trok. Ik was één van de weinige mensen op de fiets en ook één van de weinige mensen die er alleen was. Ik zag overal gezelschappen en er zou een twitterzuil zijn, maar deze kon ik niet vinden, al zocht ik ook niet echt vol overgave. Na mijn spullen afgeleverd te hebben bij de garderobe bestelde ik een biertje en tweette ik dat ik toch maar trots was dat ik in mijn eentje was binnengekomen bij het Depressiegala. Na het biertje en een bezoek aan het toilet begon ik mij te begeven richting de zaal, die helaas niet uitverkocht was, waardoor we allemaal moesten opschuiven, om het voor de camera te laten lijken dat dit wel zo was.

En zo begon iets over 20.15 het programma. Ik was gelijk geraakt en voelde mij gelijk helemaal op mijn plaats. De filmpjes van de jongeren met zoveel erkenning over wat zij uitspraken, de opsomming van het gevoel dat je de enige bent, terwijl ondertussen 1 op de 15 jongere depressief is. De mooie muziek en de erkenning in sommige uitspraken. Kippenvel bij de winnares van twee jaar geleden van de voicekids, over dat ze woensdag erna dagbehandeling zou beginnen. Wat een stap op die jonge leeftijd en de gedachtes aan mijn heftige tijd in Lunteren kwamen weer helemaal naar boven.

Nog meer kippenvel bij het verhaal van de jongen die een goede vriendin was verloren aan zelfmoord en het taboe dat op die gedachtes nog ligt. Kippenvel bij uitspraken dat mensen toch meer afstand van je nemen en vaak niet weten wat ze moeten zeggen of wat ze moeten doen. Kippenvel bij Marjolijn van Kooten, met geweldig cabaret en alle uitspraken die iemand met een depressie wel kent. Maar vooral kippenvel bij het horen over het kwetsen van je omgeving als je uitspreekt dat het slecht met je gaat. Dat moment dat ik het mijn ouders meer moest vertellen, en ook toegaf dat ik wel eens dacht aan dat het fijner was om dood te zijn. Dat moment, die pijn en wanhoop bij mijn ouders zien, zal ik nooit meer vergeten. En wat fijn om te horen dat anderen mensen dit ook hadden.

Na een avond vol van aaneenrijgingen van hoogtepunten van erkenbaarheden, ontroerende verhalen, openbaringen, grappen, zelfspot, aandacht voor de juiste dingen en vooral moed van iedereen die durfde te spreken ging ik nog even naar de naborrel. Het was zeker door de moed, van alle aanwezigen en vooral sprekers, waardoor ik mij echt thuis voelde, met mijn blog en openbaringen op social media voelde ik mij een stukje één van hen. En hoewel ik soms nog een uitspraak hoorde uit het publiek waarvan ik dacht dat ze zelf de voorlichting van Tweestrijd nog wel konden gebruiken (een mooie stichting, waarover ik in die avond hoorde, die zich inzet voor voorlichting over psychische problemen op middelbare scholen) was het een hele fijne avond waarin ik mij zo gelijk voelde met iedereen in de zaal. En hoewel het besef ook die avond nog keihard binnenkwam dat ik altijd in herstel zal zijn en dat het altijd op de loer ligt en dat ik altijd met dingen rekening moet houden, ging ik met een erg warm gevoel naar huis. Ook onder meer omdat ik op de naborrel nog een gezellig gesprek had met iemand die ik kende via twitter. En zo belandde ik na een lange treinrit om 2.00 eindelijk terug in Nijmegen om om 2.30 eindelijk in bed te belanden. Nog wel vol adrenaline van een erg bijzonder Depressiegala. Ik ga volgend jaar ongetwijfeld weer naar het Depressiegala, want deze erkenning, warmte, en de aandacht voor deze problematiek kan ik alleen nog maar meer onderschrijven. Wat ben ik blij dat ik hier bij kon zijn en dat ik dit daadwerkelijk mocht ervaren. Ik geloof echt dat ik de grootste depressie / het diepste dal echt heb doorstaan, nu alles er aan doen zodat meer mensen de ernst begrijpen en er ook over durven te praten, naast zelf er alles er aan doen om niet weer in dat diepe dal te belanden Thanks depressiegala, voor een onvergetelijke, en zo begripvolle, warme avond! Ook al ging ik er alleen heen, door de verhalen en de hele avond, voelde ik mij verre van alleen bij het Depressiegala.

Een compilatie van het Depressiegala wordt aanstaande maandag 23 januari uitgezonden op NPO1, om 22.00.

tommie345

3 Replies to “Alleen naar het Depressiegala”

  1. Mooi geschreven. Ik ben zo blij dat je gegaan bent. Was zelfs een beetje jaloers, maar vooral heel erg trots. Ik ga maandag absoluut kijken.

  2. Wat jammer dat ik pech met mn tomtom had en dacht dat ik niet meer toegelaten zou worden na 20:00u. Ik zou ook alleen zijn maar was verdwaald onderweg door gecrashte tomtom en mijn domdommigheid haha.
    Misschien had ik je dan wel gesproken. Grappig dat je door je blog en link op website depressiegala.nl mij mogelijk de kans geeft je alsnog te spreken.
    Respect Thomas. Goeie impuls voor jou is deze stap geweest, daar ben ik van overtuigd. Om maar even mijn misschien voor jou onverwachte fascinatie voor jou uit te leggen: Mijn motivatie om te gaan was mensen ontmoeten met ervaring en meer leren over depressie. Je blogs spetteren qua uiting van levenskracht, je wil echt. Je kan het ook. Ik ben 38, arts, met veeel tijd en geduld en hart voor mensen (je verhalen raken me!) veel interesse in levenswijsheid. twitteren? livingitup mer_mirel

    1. Hoi Thomas,
      Respect! Ik vind je interessant, echt niet saai! Heel tof dat je taboedoorbrekend bent. En respect voor hardlopen. Ik ben een nieuwe volger. (living it up MerMirel). Ik zie veel raakvlakken en zou het leuk vinden je een keertje te spreken. Lijkt me leuk als we van elkaar wat kunnen opsteken als evt bijkomstigheid. Altijd leergierig hier. Hartelijke groeten
      Mer Mirel

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.