Ik heb mij voorgenomen bij het verlies van mooie mensen een ode te schrijven aan deze mensen. Helaas is onlangs de partner van een hele goede vriendin heen gegaan en is hij niet meer onder ons. Afgelopen vrijdag was de crematie. Bij deze wil ik een prachtig persoon nog eens eren en schrijf ik graag een ode aan Patrick. Heel veel sterkte aan familie, vrienden, partner, kennissen en alle andere mensen waarvoor Patrick dierbaar was en die voor Patrick dierbaar waren.

Ik kende je nog niet super goed. We zouden elkaar echter wel beter leren kennen. We zouden gaan eten. Jij, ik en mijn goede vriendin. We zouden eens afspreken. Dat zeiden we vorig jaar toen we elkaar tegen kwamen in de stad. Het kwam er alleen nog niet van, omdat het sindsdien opeens een stuk minder met je ging. Eerst dacht je dat het kwam door naweeën van je alcoholverslaving of van je burn-out dat je ook nog had. Maar toen je zicht ook nog wel viel waren de signalen wel heel slecht. Het bleek menens. En opeens was daar een heftige diagnose: een hersentumor.

Wat er in de laatste maanden van je leven allemaal is gebeurd is onbeschrijflijk en zo oneerlijk. Ik wist dat je de afgelopen jaren zo hard aan jezelf had gewerkt en zoveel sprongen had gemaakt. Ik kende niet alleen maar positieve verhalen over je van je vriendin. Maar ik hoorde wel vaak dat je in jezelf investeerde en ook echt wel het beste met mensen voorhad. Dat je zo hard je best deed om een beter en mooier mens te worden. Samen met je zoontje. Samen met je partner. Het ging met vallen en opstaan. Maar er was ook veel liefde en daarom bleven jullie bij elkaar.

Nauwelijks bekomen van de diagnose en strijdbaar om de behandeling aan te gaan, bleek het al te laat. Je ging snel achteruit en amper een week na de eigenlijk geplande bestraling lag je opeens in het hospice. Dat mogen we nog een wonder noemen, want mensen hadden een week daarvoor al afscheid van je genomen. Maar zoals wel vaker in je leven kwam je toch weer sterker terug dan verwacht. Maar helaas was het al snel duidelijk dat dat voor hele korte duur was. Je mocht de laatste weken doorbrengen in het hospice.

Ik kwam je ongeveer wekelijks opzoeken in het hospice. Het zal mij altijd bijblijven. Soms waren er opeens goede momenten, en konden we met elkaar lachen. Of gaf je mij een compliment over een indrukwekkende blog. Ik stuurde je een kaartje dat je erg wist te raken. We probeerden met elkaar te communiceren en spraken naar elkaar waardering uit zover dat kon met je afasie. Het raakte mij hoe je mij complimenteerde met mijn schrijven. Ik weet dan ook zeker dat ik daarom echt wel een blog aan je mag wijden. Ik zou er nog een aantal aan je voorlezen. Helaas is dat nu te laat.

Ik zag je donderdagavond liggen in je kist. Ik was vrijdag bij de crematie. Veel tranen, kippenvel. De knuffel op je kist maakte indruk. Even als de prachtige woorden van je vrienden, fellows, partner of de begeleidster van de dienst. Ik was onder de indruk hoe er stil werd gestaan bij jou. Niet alleen maar de pieken, maar ook de dalen en de pijnlijke dingen durven te benoemen. Niet alleen maar rouw en verdriet, maar ook een vrolijk carnavalsnummer van jou en je zoontje tussendoor. Niet alleen maar een monoloog vanaf het podium, maar afsluiten met “serenity prayer” en een hele grote kring van mensen die hand in hand om je kist stonden en de prayer oplazen.

Pfoe. Het was erg indrukwekkend en heel erg waardig. Een dienst zoals jij het verdiende. De gedachtes aan jou blijven na. Je zou vrijdag 46 worden, en op die dag werd je gecremeerd. Pijnlijk. Oneerlijk. Je was zo intelligent. Je was scherpzinnig. Je was gevat. Je had humor. Je was soms onnavolgbaar. Maar ook zo eigen. En dat maakte jou bijzonder.

Ik had je graag nog beter willen leren kennen, Patrick. Helaas is dat nu te laat. Ik hoop dat je daarboven de rust hebt waar je al zolang naar op zoek was, maar waar je nu echt niet zelf voor koos. Ik hoop dat je de zoektocht naar een goed leven kan loslaten. Dat je je eigen fouten vergeeft, kan loslaten en kan zijn. Ik zal je niet vergeten. Ik zal er proberen voor je partner te zijn. Ik zal je memoreren. Deze blog verdien je en bedankt voor de bijzondere momenten in de laatste fase van je leven. Bedankt Patrick. Ik moest deze ode aan je schrijven…

God, grant me the serenity

to accept the things I cannot change

courage to change the things I can

and wisdom to know the difference