2 juli 2018

Half vier. 2 minuten over half vier. En weer een werkdag zonder echt productiviteit. Weer een dag dat alles je raakt van binnen en buiten. Dat je je niet kan wapenen. Dat je werkelijk waar geen greintje vertrouwen meer over hebt. Dat het op is. Dat je al 3000 keer bent gevallen en weer bent opgestaan en dat je gewoon geen zin hebt om de 3001e keer weer op te staan. Dat mensen dachten, maar gisteren 51km, dat is zo knap. Maar dat je denkt ja gisteren, maar vandaag denkt alles weer aan een hoge flat, een touw of trein. 

Het valt niet te rijmen en zal ook wel nooit te rijmen zijn. Ik zeg zeker niet dat autisme of depressie makkelijker is. Ik denk wel dat die aandoeningen misschien beter te begrijpen zijn voor de buitenwereld. Hoe kan je nou zo makkelijk weer compleet omslaan. Van vrolijk, trots en blij, naar compleet suicidaal, depressief en onverschillig. Waarom doe je de mooie momenten dan weer teniet? En depressieve en autistische mensen zijn vast opnieuw beledigd door wat ik zeg.  

Doe ik alle mooie momenten teniet? Dat doe ik niet, maar het overkomt mij. Ik heb 8000 plannen geschreven om mij er tegen te wapenen. En toch overkomt het mij weer. Het is gewoon ook typisch hoe dat zich altijd zal blijven herhalen. En in 2018 nog wel extra vaak. Het jaar is alweer door midden en er is werkelijk waar geen enkele progressie. Nee, niet in werk, nog geen liefde, minder contact met vrienden en familie, en ongetwijfeld 100 mensen die niet weten wat ze met deze blog aan moeten. En zo rollen we wel weer door naar dinsdag 3 juli. 

Waarom vraag ik mij sterk af. Het is zo’n klote gevoel en het lukt allemaal niet. Het is alles wat ik al in eerdere blogs schreef. Ook al 100 keer dit jaar. Het is dat je er nooit echt uitkomt. 2 jaar geleden zat ik in Lunteren. Fucking 30 jaar, 2 juli 2018, en het is nog steeds compleet op. Echt. Omdat mensen vragen naar je rijbewijs, naar waarom je dingen niet eerder hebt aangegeven en omdat je ziet dat anderen wel weten hoe ze daten, flirten, liefde en seks spellen. Absoluut niet voor mij. 

En zo gaan we straks weer gedesillusioneerd naar huis. Zaterdag sprak ik nog allemaal oud collega’s en zei ik dat het goed ging. Wat een leugen. Het gaat helemaal niet beter en eigenlijk is dat nooit gegaan. Ik moet accepteren dat ik dit zieke brein heb en dat dat altijd van invloed is op mijn leven. Ik weet alleen niet of ik dat in mijn eenzame bestaan kan. Ik weet alleen niet waarom ik door moet. Aan wie ben ik dat dan verplicht? Als je al 3000 keer in 10 jaar op je bek bent gegaan, waarom dan nog opstaan. 

En zo schrijven we opnieuw een blog op werk. Ik hoor en weet dat mensen daar schandalig over spreken. De haat die ik over mijzelf heb is weer intens. Er zit geen stukje zelfreflectie in deze blog, alleen maar meer haat. Haat aan het leven. Haat aan mijzelf. Een reproductie van veel eerdere blogs. Het is fucked up. En niemand begrijpt waarom ik dit opnieuw heb opgeschreven. Niemand die een oplossing weet en daarom blijft het vanuit iedereen na deze blog angstvallig stil. 

En dan wordt het 3 juli. Wetend dat je opnieuw weer op moet staan en wachten op de volgende val. Ik voel mij een super ernstig en kansloos geval. Nooit echt van iets geleerd en het blijft maar misgaan. Dat is 2 juli. En ook die gaat voorbij. Waarom in hemelsnaam weet ik niet. 2 juli, opnieuw. Net als 13 juni. 8 mei. Of zoveel andere dagen. Fucking 30 jaar, 2 juli. Ging mijn leven maar eens makkelijk voorbij.

 

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.