Het is zondagmiddag in week 14 als ik op mijn dakterras nog eens terugblik op week 13. Onder het mom van beter laat dan nooit en om voorlopig toch nog een weekdagboek te hebben van iedere week in de coronacrisis. Waar week 12 een week was met veel moeilijke dagen, scoorde week 13 alweer heel wat beter. Sterker nog, iedere dag scoorde mijn stemming een voldoende. En dat is voor mij toch wel erg lekker…
Het was nog wel de week dat ik niet naar kantoor mocht, vanwege de selfquarantaine maatregelen na de demonstratie op de dam. Hoewel ik dat wel mistte gaf ik mijzelf nog wel wat meer vrijheden. Ik combineerde werk met politiek kijken. Het GGZ-debat, het debat over de nertsen. Mijn politieke interesse is breed en ik moet zeggen dat het heerlijk weg werkte en zorgde voor fijne afleiding. Ik kon het nieuws aan en ik volgde het met veel interesse. Dat was ook wel eens lekker om te merken.
Er kwamen ook weer wat meer fijne vooruitzichten. Ik verlengde mijn seizoenskaart met mijn vader voor Feyenoord. Spannend wanneer we weer naar het stadion mogen, maar in ieder geval wel weer mijn club gesteund en kan ik daar naar uitkijken. Dat lijkt mij fijn en goed. Daarnaast durfde ik wat meer geld uit te geven en zo kocht ik wat ondersteunende accessoires om ergonomisch thuis te kunnen werken. Met een muis, houder en toetsenbord valt nu wat relaxter thuis te werken. De afwisseling met af en toe naar kantoor zal fijn zijn.
Ik zag wel weer online een stomme opmerking voorbij komen naar een man over een kleine penis. Ook over mijn seksuele klachten zie ik vaak veel grappen worden gemaakt. Ik vind dat ingewikkeld en snap dat niet. Waarom ziet iedereen in dat een grap over een gebroken been of RSI niet kan, maar over een kleine penis en te snel klaarkomen is dat hartstikke gebruikelijk. Ik zal mij ook tegen die taboes uitspreken. Ik weet ook zeker dat mijn psychische problematiek voor een deel speelt, omdat ik hier niet over kan praten en nog vaak tegenkom dat hier in comedyseries, films of interviews grappen over worden gemaakt. En denk zelfs dat dit wel vaker bij psychische problematiek bij mannen het geval is. Er valt wat dat betreft echt nog veel te winnen. En wie denkt dat je dan nergens meer grappen over mag maken: Droog je tranen en denk goed na wie het echt kan raken.
Het was ook de week van mijn 7e verjaardag op twitter. Damn, wat houd ik van dat medium. Ik heb er echt veel mensen leren kennen en heb er zowel rondom mijn homoseksualiteit als rondom mijn psychische kwetsbaarheid een mooi netwerk opgebouwd waarin ik dingen kan delen en waarin we elkaar volgen en goede gesprekken mee kunnen hebben met elkaar. Ja, er is ook een hoop ellende op het medium. Ja, er zijn een hoop anonieme trollen. Maar het is ook het medium dat snel nieuws brengt, waarin je nieuwe mensen het meest makkelijk ontmoet en waarop je met tips van anderen veel kan leren. Nee, Twitter blijft nog wel even. Het was ook waar de telegraaf mij vond voor een artikel over darmproblemen en extra toiletten in de buitenlucht. Ik werd geinterviewd en liet mij fotograferen. Het beloofde artikel werd alleen nooit geplaatst. De T. blijft de T. zullen we maar zeggen.
Er waren in deze week ook weer hele mooie wandelingen, want het weer bleef mooi. Het hardlopen bleef ook goed gaan met mijn darmen en ik renden maar liefst 41km in deze week (verdeeld over meerdere sessies, no worries). Ik deed veel lekkere boodschappen, maakte huisje spik en span en ik werd eigenlijk best wel blij van mijzelf. Het is moeilijk om dat altijd vast te houden. Maar deze dagen breken soms ook door. Ik mag er zijn, ik voeg iets toe en ik kan zingeving vinden in de dingen die ik doe. En ook al heb ik een darmaandoening, kan ik soms met mijn hoofd in paniek raken, heb ik gedachtes die weinig mensen begrijpen en is intimiteit en liefde iets heel erg lastigs, kan ik toch best trots zijn hoe ik het taboe op al die dingen probeer te doorbreken en hoe ik afleiding daarvan kan vinden in mooie andere dingen die ik nog wel kan. En die voor les moest ik echt wel even specifiek terugblikken op week 13…
