Sinds ik gistermiddag de knoop heb doorgehakt om in dagbehandeling te gaan is er helaas nog geen opluchting. Eerder is er twijfel, angst, onrust, boosheid en alle andere emoties waarmee ik moet zien om te gaan…

Toen ik mijn vorige blog gisteren had getypt kreeg ik onmiddellijk appjes over hoe knap, dapper, stoer en moeilijk mijn beslissing was. Tevens was er op twitter weer een stoer persoon die lekker anoniem vond dat ik mijn billen maar open moest doen als homo en die vroeg of ik wel eens aan zelfmoord had gedacht. Heel fijn anoniem publiek wat me intens verdrietig kan maken, maar waarvan ik ook altijd weer onthoud waarom ik voorlichting geef over homoseksualiteit op scholen en waarom ik ook graag open ben over mijn psychische problemen.

De beslissing voor dagbehandeling is misschien wel de moeilijkste beslissing die ik heb moeten maken in mijn leven, en ergens is die ook nog steeds niet geland. Ik had net een hartstikke goede bijdrage in een overleg, waarom geef ik dit op om met allemaal gekko’s hele dagen in therapie te gaan? Het feit dat ik ze gekko’s noem is natuurlijk totale onzin voor iemand als mij die het taboe rondom Psychiatrische problemen wil doorbreken. Ik probeer alleen zo veel mogelijk redenen te bedenken om toch maar niet in dagbehandeling te moeten. Het heeft namelijk nogal wat consequenties.

Allereerst ga ik over een maand groter en duurder wonen en loopt mijn contract op werk maar tot einde van het jaar. Als ik aangeef dat ik met mijn 32-uur per week die ik moet werken, maar maximaal 16 uur nog kan werken en ik niet eens weet of dat haalbaar is naast mijn therapie, weet ik niet of ze mijn contract nog willen voortzetten. Daarnaast weet ik überhaupt niet wat er gebeurt met de uitbetaling van mijn salaris als ik weg ben, dit jaar al. Ik zal dit met mijn leidinggevende en bedrijfsarts moeten gaan bespreken.

Ik heb de mededeling dat ik in dagbehandeling ga en mijn leven zoals ik die nu heb min of meer opgeef net voor het eerst in levende lijve mede gedeeld tegen één van de managers hier. Niet mijn directe leidinggevende, maar wel eentje waar ik veel onder werk en waarmee ik werkzaamheden uitvoer. Opnieuw een zwaar gesprek van een half uur over mijn gedachtes, mijn langdurige therapie en wat ik dus intern heb besloten: ik ga drie dagen in dagbehandeling voor 6 maanden.

Ik zal dit gesprek dus ook moeten voeren met mijn directe leidinggevende en mijn bedrijfsarts. Tevens met mijn huisarts en vast nog met meerdere personen. Zoals bijvoorbeeld mijn ouders, ze schijnen mijn blog redelijk trouw te lezen, dus weten het vast al, maar hoe moet ik daar met hen over praten? En wat te denken van alle collega’s die zich afvragen waar ik opeens ben gebleven, of de confrontaties met iedereen over wat ik in het dagelijkse leven doe.

Even denk ik: “Nee, want niemand weet van deze blog en niemand weet van deze beslissing en ik draai hem gewoon doodleuk weer terug. Haha, alsof ik hele dagen in therapie ga. Nee, 1x per week is nu al erg genoeg.” Nieuwe behandelaren, een eigen therapeut en psychiater en inclusief beeldende therapie. Ik denk: “een beetje kleien om mij beter te laten worden, nee dat gaat echt niets voor mij zijn. Daar word ik alleen nog maar gekker van.”

Maar, opnieuw het besef dat dit gewoon moet. Ik heb al zolang een negatief zelfbeeld, suïcidale gedachtes en moeite met het leven. Dit moet gewoon veranderen, en doorsukkelen in huidige therapie met huidige medicatie heeft heel weinig zin. Ik ben bang voor alles wat nog op mijn pad komt, alles wat ik hiervoor nou ook nog moet regelen en de intake, de voorbereiding en de 6 maanden dat ik in therapie ga. Ik weet dat ik deze confrontatie met mezelf aan moet, maar godverdomme wat is deze beslissing zwaar.

Terwijl iedereen om me heen druk bezig is met studeren, sollicitaties, hogerop komen op werk, het uitzoeken van de kerstboom, een buitenland stage of een hele vette reis, zal ik hele dagen in therapie zitten met moeilijke, pijnlijke confrontaties met mijzelf. In een godverdomme ziekenhuis zal ik me dan dagelijks moeten melden. “Word ik hier niet alleen maar slechter van” spookt het opnieuw door mijn hoofd. Ik zit dan met alleen maar mensen met grote problemen, terwijl ik zelf de afleiding zal missen van collega’s en het werk. Maar opnieuw weet ik dan dat ik er moeilijk onderuit kom. Ik nam deze beslissing niet voor niets gisteren definitief op het werk, omdat het echt niet langer gaat. Met nieuwe angst zal ik vanavond gaan slapen over nieuwe confrontaties komende week, over iedereen waarmee ik nog in gesprek moet gaan en over hoe die 6 maanden therapie zullen gaan. Deze decision galmt nog even na, maar ook 24 uur later weet ik dat het goed is dat ik deze heb genomen..