Iedereen krijgt in het leven te maken met zaken die deze moet accepteren. Dit kan zijn dat je ouders uit elkaar gaan, je vader komt te overlijden of dat je niet genoeg talenten hebt om profvoetballer te worden. Sommige dingen zijn makkelijker te accepteren dan andere en de ene persoon is hier ook beter in dan de andere. En guess what: ik ben er niet goed in…

Mijn leven staat al hele lange tijd in het teken van het accepteren van zaken die ik heel moeilijk vindt om te accepteren. Allereerst had ik heel veel moeite met de acceptatie van mijn homoseksualiteit. Ik wilde niet zoals Gordon en Gerard Joling zijn en ik kon er ook helemaal niet mee omgaan. Toen ik het ook nog niet had geaccepteerd voor mezelf, was het al bekend bij de buitenwereld en moest ik me daar een weg in banen. Het werd een lang zelfacceptatieproces die ik soms nog wel eens moeilijk vindt, als ik al mijn gay vrienden hoor over het songfestival of over het concert van Lady Gaga, en ik zelf toch enthousiaster wordt van Volbeat of het EK Voetbal, en nee niet voor de mooie mannen. Maar meestal gaat dit tegenwoordig gelukkig goed.

Toen ik nog bezig was met de acceptatie van mijn homoseksualiteit, kreeg ik nog last van klachten van mijn darmen; Maagkrampen, bloed en slijm bij de ontlasting, aambeien, noem het maar op kwamen er opeens. Nee, net als mijn homoseksualiteit durfde ik hier niet hardop over te praten, want ja daar moet je je natuurlijk voor schamen. Ik ging ermee naar de dokter en het werd onderzocht bij een internist in het ziekenhuis. Hier kwam niets uit en na de afgelopen 10 jaar nog een paar keer bij de dokter ervoor zijn geweest is er maar het stempeltje Prikkelbare darmsyndroom opgeplakt. Experimenteren met medicijnen heeft niets verholpen, dus ik moet er maar mee leren leven, dat deze klachten redelijk vaak spelen en mij kunnen hinderen bij sporten, seks of gewoon in het dagelijkse leven. Het beïnvloed ook mijn bekkenbodemspier waardoor ik hier nog verder me heb moeten leren omgaan. Dit vond ik moeilijk, dus ging ik in bekkenbodemfysiotherapie. Dit hielp weinig en moest ik dit dus ook zien te accepteren. Meestal is me dit gelukt, hoewel ik er soms nog erg veel moeite mee heb.

Naast deze klachten kwamen ook tal van aanverwante lichamelijke klachten als steken in mijn achterhoofd, eczeem op mijn hand, harige tong, jeuk op vreemde plekken, uitslag op vreemde plekken, gordelroos, minder zicht, en pijnlijke steken op mijn borst en een verschrikkelijk moe gevoel tot uiting. Een deel van deze klachten werden toegeschreven aan mijn prikkelbare darmsyndroom een deel aan mijn psyche, omdat ik ook door de moeite met het accepteren van deze dingen wat negatief in het leven stond. Ik was meer van overtuigd dat de fysieke pijn en klachten de oorzaak waren van mijn depressieve klachten, maar de huisarts dacht meer omgekeerd. Ook werd een deel van deze klachten als somatisch gezien en bijbehorend aan een psychisch probleem. Er werd geen medicijn of oplossing gevonden voor deze klachten, dus ook deze moest ik maar zien te accepteren en er leren mee omgaan.

Voor een negatieve stemming ben ik altijd wel vatbaar geweest. Door de moeite met het accepteren dat ik moest leven met bovenstaande zaken, terwijl ik hier vaak geen begrip voor voelde uit mijn omgeving, ontwikkelde ik steeds meer het gevoel er niet te mogen zijn of dat ik dit leven niet zag zitten of niet de moeite waard vond. Naast deze dingen moest ik steeds kleine dingen accepteren als langer over mijn studie doen, geen fijne baan vinden, niet voldoende waardering krijgen van mijn omgeving of van de mensen om me heen, relaties die snel uitgingen, een kromme rug (mede door een kippenborst) of dat ik in sport weinig talent had. Ik vond al deze zaken echt te veel en te moeilijk om te accepteren en ermee om te gaan. Daarom besloot ik vier jaar terug al eens aan de slag te gaan hiermee door middel van cognitieve gedragstherapie. Dit leidde wel tot een kleine verandering, maar eerstelijns therapie met 12 sessies was echt te kort om deze diepgewortelde negatieve gedachtes definitief te veranderen. Ik viel gauw weer terug in mijn negatieve gedachtes en het moeilijke acceptatieproces dat ik maar met al die nare dingen in het leven moest omgaan.

Zodoende besloot ik vorig jaar via de huisarts, praktijkondersteuner en een wachttijd opnieuw in therapie te gaan. Daar ben ik nu 9 maanden mee bezig, met wekelijks een sessie. 9 maanden langer om te accepteren dat je niet altijd kunt krijgen wat je wilt, dat dingen zijn gelopen hoe ze zijn gelopen en dat dit heeft geresulteerd in wie ik nu ben. De afgelopen weken vond ik het erg moeilijk om te accepteren dat ik in september 2015 nog steeds zo negatief over dingen kan denken. Dat ik de lichtpuntjes waarop iedereen wijst niet zie, dat ik het gras bij iedereen groener vind en dat ik alles kan opvatten als kritiek en complimenten graag gauw weer bagatelliseer. Lieve appjes, berichtjes en woorden weet ik zo te draaien dat ze weer negatief zijn. Het accepteren van deze negatieve gedachtes en dat ik hier mee moet leven zal ik nooit kunnen. Ik besefte vandaag in mijn negatieve spiraal op werk dat ik er dan heel gauw iets aan moet veranderen. Ik besloot daarom voor mezelf de knoop door te hakken en mijn therapeute te mailen met de mededeling dat 1 keer een sessie in de week nu mij niet voldoende helpt. Ik loop te vaak stuk op werk en op alle andere plekken in de maatschappij met moeilijke confrontaties. Ik heb daarom besloten om in…………………………..dagbehandeling te gaan, 3 hele dagen in de week. Ik moet echt leren om de dingen te accepteren hoe ze zijn, voordat jullie moeten accepteren dat ik er niet meer ben.

Het hoe, wat en wanneer weet ik nog niet precies en ik ben bang voor de consequenties op werk, voor mijn financiële situatie en voor alles in mijn omgeving. De strijd voor het accepteren van mijn eigen leven gaat verder, maar ik weet dat ik deze veel te enge, spannende beslissing nu moet nemen. Het doet me denken aan de keuze voor opnieuw therapie of de start met antidepressiva, al vind ik deze keuze nog moeilijker. Ergens moet ik deze beslissing nog accepteren, maar voor de acceptatie van mijzelf vrees ik dat deze nu het beste is. Ik hoop dat jullie mij nog kunnen accepteren om dit besluit en mij kunnen ondersteunen hierin. Ik accepteer jullie graag nog lang in mijn omgeving… <3.