Ik liep gisteravond door de Ikea met mijn moeder. Na opnieuw een zware dag met een presentatie voor een belangrijke delegatie op werk, de sleuteloverdracht weer terug, omdat ik dingen nog moet slopen in mijn kamer en de therapieafspraak met mijn keuze. Ik was er dan totaal nog niet bij met mijn hoofd, maar stiekem was ik toch trots dat ik dan wel samen met mijn moeder een nieuwe bank uitkoos, een eettafel en eetstoelen en dat die morgen worden bezorgd door Ikea, zodat mijn kamer dus helemaal huiselijk en soort van af is vanaf komend weekend. Hoeveel ik er van kan genieten de komend3e tijd is nog maar de vraag…

Niet alleen vanwege de depressie en dat ik het allemaal gewoon moeilijk vind en dat genieten sowieso weinig terug te vinden is in mijn vocabulaire, maar ook door de keuze die ik gisteren maakte. De 6 opties die ik gisteren ook in mijn blog beschreef stonden centraal in therapie. Eindelijk kon ik in een sessie een keer sturen op de onderwerpen waar ik het echt over wilde hebben. Eerst over de verhuizing, over de heftige maandag op werk en vervolgens dus over waarom we nu echt een keuze moesten maken, om af te sluiten met feedback naar haar dat ik het niet als prettig had ervaren dat ze bepaalde medische zaken die ik had besproken had gedeeld met mijn huisarts, zonder mij vooraf in te lichten.

Het enige onderwerp wat nog de revue passeerde, wat van mij niet had gehoeven, was over het beeldje dat ze mij had gegeven. Ze had toen gezien dat dit veel bij mij teweeg bracht, terwijl ik er in de afgelopen twee weken nog geen 10 minuten mee bezig ben geweest. Ik had mij misschien redelijk ongemakkelijk gevoeld bij een cadeau van mijn behandelaar voor mij als cliënt, en het was een boeddhistisch beeldje geweest dat mij niet zoveel deed, maar ik had er verder echt niet lang bij stil gestaan. Ik vond dit dus een beetje zonde van mijn therapietijd, maar verder was het wel een goede sessie.

We maakte namelijk ook eindelijk een keuze voor een vervolgbehandeling. In de top 6 van gisteren stond ze ook achter mijn top 3: Halsteren, Lunteren of Venray/Venlo. De andere opties streepten we om verschillende redenen gelijk weg. Halsteren is 2,5 uur met de trein, dagbehandeling zou daarom ondoenlijk zijn en het zou dan moeten gaan om een klinische opname van 14 weken. Ik wilde eerst keihard NEE roepen, omdat een opname zou betekenen dat ik alle leuke dingen ook moest opgeven. Dat ik niet meer kon kiezen wat ik in de avond keek op tv, dat ik veel eerder naar bed moet en veel eerder moet opstaan, dat ik geen tafeltenniscompetitie meer kan spelen, dat ik niet meer gezamenlijk kan eten met vrienden doordeweeks. Nee, een opname kon ik niet accepteren. Mijn therapeute vertelde echter het verhaal dat daar ook nog veel mensen zitten met nog een baan, net als mij en die zichzelf nog best staande houden in de maatschappij. Een soort gelijke cliënt als mij heeft ook dit traject doorlopen, heeft het heel zwaar gehad, maar heeft terug gekeken en kan erover zeggen dat dit het beste cadeau was dat ze zichzelf kon geven.

En zo zette ik mijzelf aan het denken en dacht ik dat ik dan nu maar het meest heftige besluit moest nemen, wat mij mogelijk het meeste ging helpen. En zo gaf ik de voorkeur voor de klinische opname in Halsteren. En zo gaat mijn therapeute bellen of ik daar inderdaad voor in aanmerking kom en niet dat ik na de intake alleen in dagbehandeling kan daar, wat met vervoer niet haalbaar is. Mocht het kunnen zal ik mij daarvoor met een verwijzing van de huisarts moeten aanmelden, en zal mijn werkgever wellicht druk zetten op de wachttijd, al gaf mijn huidige therapeute al aan dat ze niet inziet hoe dat zin ging hebben.

Mocht uit de telefonische afspraak blijken dat ik (voorlopig) niet terecht kan in Halsteren, dan zal ik mij aanmelden bij Pro Persona Lunteren, die ook een behandelprogramma hebben dat goed aansluit bij mij en waar ook individuele en groepstherapie kan worden gegeven dat de meeste kans biedt op progressie bij mij. Het zou dan ook gaan om 3 dagen in de week dagbehandeling of over een opname, dat zou volgens mijn therapeute het beste aansluiten en dat zal worden bepaald aan de hand van de intake.

Dinsdag heeft mijn therapeute gebeld met Halsteren en weet ik als het goed is meer. Het balletje gaat nu echt rollen. Ik moest hier al onwijs aan denken in de Ikea. Het nieuwe huisje ben ik straks misschien wel 14 weken niet doordeweeks. Of misschien nog wel langer, of steeds minder met dagbehandeling. Ik stop dan dus echt met werken en laat alle collega’s achter en die zullen zich vast deels afvragen waar ik ben. De bank in de IKEA kreeg ik als cadeau van mijn ouders, een meubel voor helemaal niets. De eettafel en stoelen en enkele andere dingen heb ik wel zelf gekocht. Maar de bank kreeg ik dus voor niets. Maar misschien zijn alle andere meubels dus ook wel voor niets, want als ik eenmaal opgenomen ben, staan ze daar maar stil en stoffig te worden. 1001 vragen aan wie ik het allemaal moet vertellen. Mijn moeder durfde ik het nog niet te vertellen gisteren in de IKEA, bang dat ze ook zou vinden dat ze de meubels voor niets cadeau zou doen. De keuze is gemaakt, maar alle heftige consequenties  moeten nog landen. Een nietszeggende bank en tafel staan er morgen, benieuwd of ik in Halsteren of in Lunteren ooit ook een Huiselijk gevoel zal ervaren…