“Ik heb het gevoel dat mijn omgeving alleen maar bezig is met nieuwe banen, nieuwe relaties, buitenland stages en epische vakanties van volgend jaar.” Een uitspraak die je dikwijls hebt kunnen lezen op mijn blog. Het is duidelijk; ik vergelijk mijzelf veel te veel tot anderen. En ik vergelijk mijn problematiek ook graag met dat van anderen…
Mijn vaste afsluiting van mijn (blog)week, deze week hoorde ik dat.. is weer terug! Het is alweer maanden geleden dat ik dit deed, maar ja ik blijf nou eenmaal vooral impulsief bloggen en de afgelopen weken was er genoeg over andere dingen te bloggen. Maar ter samenvatting van mijn week is het wel weer de bedoeling dat dit onderdeel natuurlijk terugkomt. Hopelijk kan ik die discipline, afspraak met mijzelf weer in het vervolg behouden. Maar bij deze dus weer een blog over wat ik afgelopen week (weken) allemaal hoorde..
Het gaat niet bepaald goed met mij deze week. Het zijn die zelfde indicatoren die ik al eens eerder aangaf. Niet op tijd op werk kunnen komen, totaal geen motivatie hebben om productief te zijn, ziekelijk met telefoon in de hand om aandacht vragen en alles als een Mount Everest zien. Heel even kon ik er gisteren door een borrel en uitje op een boot eraan ontsnappen, maar ik wist ook wel dat dat dat voor heel even was, en dat de ellende vannacht en vandaag wel weer terug zou zijn. De verschrikkelijke woensdag ligt al wel weer even achter mij, de volgende opmerkingen/gebeurtenissen zorgen ervoor dat het voor mijn gevoel een living hell werd:
Read More 5 opmerkingen die mijn woensdag tot een living hell maakte
Maandag hakte ik de knoop al min of meer door en gisteren deelde ik het mede tegen mijn therapeute. Na behoorlijk wat gesprekken met vrienden hierover, moest ik het toegeven, ik moest mijn angsten aangaan: ik heb gekozen voor Lunteren. En zo werd er gevraagd of ik opgelucht was met mijn keuze. Ooh, ja opluchting, die emotie die ik niet kende, en ook gisteren en vandaag totaal niet landde.
Ik nam voor het eerst de keuze om naar de studentenpsycholoog te gaan zo’n zes jaar terug. Ik werd toen doorverwezen en nam de keuze om in eerstelijns therapie te gaan daarna, ik had zo’n 12 sessies. Daarna liet ik het een aantal jaren op zijn beloop. Tot ik begin 2014 opnieuw naar de huisarts stapte. Eerst ging ik voor een aantal sessies naar de praktijkondersteuner, toen ruim een half jaar later begon ik met individuele schematherapie. Na een half jaar nam ik de keuze voor antidepressiva en hierna liep de therapie nog een half jaar verder. Het was niet genoeg; nu koos ik 2 maanden terug voor dagbehandeling. En de knoop doorhakken voor waar moet vandaag gebeuren..
Ik voelde het woensdag insluipen. Het gevoel tijdens de musical. Ook al was mijn blog overwegend negatief de afgelopen weken, ik merkte een duidelijk verschil met sinds woensdag, toen het nog negatiever werd. Misschien kwam het door de eenzaamheid die daar opeens was. Misschien kwam het doordat de optie van dagbehandeling nu zo concreet en eng dichtbij kwam. Misschien kwam het door mijn maagkrampen die opnieuw erger opspeelde. Maar misschien was er ook gewoon geen oorzaak, maar was die nare moeheid, somberheid, de zin niet meer inzien, opeens weer daar.. Read More Terugval
Gisteravond ging ik naar de musical: “Priscilla, queen of the dessert” in Carré. Het zou fijne afleiding moeten worden in een zware week met tweemaal therapie en morgenochtend om 8.00 bij de huisarts om verder te praten over mijn medicatie en om de doorverwijzing te regelen die ik nodig heb voor mijn vervolgbehandeling. Tussendoor nog enkele confronterende telefoontjes, en behoudens gisteren zat ik elke avond alleen op de bank. Nee, het leek begin van de week wel goed te gaan, maar toch ging het gisteren helemaal mis, iedereen was hysterisch om mij heen, maar ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…
Hoewel het de afgelopen dagen ergens best wel goed gaat; ik maak best grapjes op het werk, ik zet best productieve stappen op het werk; ik ben iedere dag op tijd aanwezig; ik ben eerlijk en open tegen iedereen en als ik energie heb richt ik mijn huisje verder in en als ik dat niet heb rust ik even lekker op de bank. Mijn schuldgevoel is minder over het afzeggen van een feestje. Ik skype met een hele goede vriend en voel mij daarbij erg fijn, omdat ik even mijn hart kan luchten, maar ondertussen wordt de onrust per dag groter, er zijn nog te veel losse eindjes..
Daar lig ik dan met mijn beentjes omhoog. Vandaag was het zover: de zevenheuvelenloop en ik heb de finish gehaald. Met ruim €400 opgehaald voor Fonds Psychische Gezondheid. Daarvoor wil ik jullie bij deze hartelijk danken. Het ging zeker niet vanzelf vandaag en daarom ben ik meer dan ooit Trots op deze prestatie..
We moeten doorgaan. Het leven gaat door. Het zijn spreuken die je vandaag hoort na alle ellende van gisteren in Parijs. Een schok, onwerkelijkheid, verdriet, onmacht, het is er allemaal. Mijn blog wordt gewoon heel goed bezocht, doordat mijn zoekoptimalisatie schijnbaar goed is ingesteld en ik een paar weken geleden een blog schreef over mijn weekend in Parijs. Ik was er 3 weken geleden nog, zag daar Job Cohen op een terras en ontmoette veel Franse mensen, ongelofelijk wat daar nu is gebeurd. Bizar, en toch gaat ook voor mij de tijd weer door..