Beste collega’s,

Dit is een beetje een erg persoonlijk mailtje, maar ik dacht dat het toch goed zou zijn om hem te sturen. Het is alweer een week geleden dat alle tijdelijke mensen te horen kregen of ze nog een half jaar mochten blijven of dat het per 31 december al zou stoppen. Vol spanning wachtte we allemaal tot we een JA/NEE hoorde, andere smaken waren er immers niet, echter wel voor mij..

Sommigen van jullie weten wel iets over mijn situatie, anderen iets minder en voor sommigen komt dit totaal uit de lucht vallen, maar ikzelf vind het ergens wel belangrijk om hier open over te zijn. Ik zelf ben er het afgelopen half jaar steeds opener over geweest tegen veel mensen. Best gek dat als je mij op social media hebt dat je bijna alles van mijn persoonlijke leven weet. Ik vind transparantie en zichtbaarheid echter erg belangrijk en draag daar zo op mijn eigen manier mijn steentje voor bij. Ik blog daarom al een half jaar over mijn psychische problemen en dat deel ik bij deze met jullie.

“Waarom in godsnaam stuur je dit aan zoveel collega’s Thomas?”, hoor ik sommigen van jullie denken. Ik heb hier zelf een aantal redenen voor. Ik denk dat sommigen van jullie het best is opgevallen dat ik soms laat op het werk ben of dat ik soms te veel op mijn telefoon zit. Ik wil mij niet per se achter mijn diagnose en klachten verschuilen, maar ik weet dat mijn psychische kwetsbaarheid hier wel een rol in speelt. Ik werk hier zelf hard aan, maar helaas heeft dit nog niet tot heel veel progressie geleid. Soms ben ik daarom wat later door therapie afspraken en soms doordat depressie het ergste van mij eist. Dit geeft iets meer inzicht waarom dit soms dus zo loopt.

Daarnaast vind ik het belangrijk om psychische klachten meer bespreekbaar te maken. Ik denk dat veel van jullie met kandidaten te maken krijgen met deze problematiek. Bij lichamelijke klachten kan makkelijk worden bekeken wat de mogelijkheden nog zijn, maar bij psychische klachten wordt dit vaak al ingewikkelder. Hoewel ik denk dat hierbinnen dit bedrijf al meer begrip voor is dan binnen veel andere bedrijven, heb ik toch ook al wel regelmatig dingen gehoord over depressieve kandidaten die een schop onder hun kont moesten hebben of over dat iemand met een persoonlijkheidsstoornis echt nooit verder zou komen dan arbeidsmatige dagbesteding. Volgens mij gunnen we allemaal iedereen werk en denk ik dat met de juiste benadering bijna iedereen naar werk toegeleid kan worden. Ik denk dat ik hier zelf een goed voorbeeld van ben, al besef ik dat bij andere mensen de problematiek nog veel groter is. Toch denk ik dat met het geven van vertrouwen dat er voor iedereen mogelijkheden liggen. Dit wilde ik jullie ook graag nog meegeven, al denk ik dat jullie deze wijsheid en kennis natuurlijk ook wel in pacht hebben.

Tenslotte zijn jullie collega’s, de laatste groep mensen in mijn omgeving die hiervan helemaal niets weten. En eigenlijk heb ik naast het dubbelleven met mijn homoseksualiteit ook een veel te lang dubbelleven geleid met mijn psychische klachten. Ik ben dat redelijk zat en eigenlijk vind ik zelf ook dat ik er helemaal niet voor hoef te schamen. Vandaar dat ik vandaag besloot om deze mail naar jullie te sturen. Misschien denken jullie wat een aandachtstrekkerij of wat een privé zaken die je deelt. Verwijder deze mail dan gerust en even goede vrienden/collega’s. Ik doe dit alleen vooral om iedereen wat meer duidelijkheid te geven over mijzelf en zodat jullie mij misschien beter begrijpen, al snap ik dat alsnog moeilijk is natuurlijk.

Om bovenstaande nog verder te bewerkstelligen loop ik aanstaande zondag de zevenheuvelenloop. Ik laat mij hierbij sponsoren door Fonds Psychische Gezondheid, dat probeert om psychische klachten te voorkomen bij jongeren of om het bespreekbaar te maken. Ik wil jullie bij deze vragen of jullie mij misschien willen sponsoren, dat kan via www.justgiving.nl/tommie345. Elk klein beetje voor dit goede doel is welkom en brengt mij een stukje dichterbij de finish. Het ging het afgelopen half jaar steeds minder en daardoor heb ik niet heel veel kunnen trainen. Het wordt daarom nog een grote uitdaging om deze loop uit te lopen, maar met jullie steun gaat het misschien dus wel lukken!

Ik snap dat dit voor sommigen van jullie misschien moeilijk te rijmen is met hoe ik ben op het werk. Je hoort me best vaak grollen en grappen en het lijkt vaak best wel goed te gaan. Toch gaat het vaak in mijn hoofd iets minder. Toch hoop ik dat jullie mij niet anders zullen benaderen. Een deel van hiermee omgaan is voor mij ook juist zelfspot en cynisme. Dit is lang niet altijd zo voor andere mensen met psychische klachten, maar ik denk dat we dan ook allemaal anders zijn en zo heeft iedereen natuurlijk iets. Enfin, je mag er bij mij naar vragen, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Voor mij veranderd er in ieder geval niet veel, ik blijf nog dezelfde Thomas.

Dan waar dit allemaal mee begon, ik heb geen JA/NEE te horen en ik gaf toen ik uit het gesprek kwam dan ook een erg vaag antwoord, of gaf bij mensen nonchalant JA aan. Dit komt, omdat ik in het afgelopen jaar meermaals met Rob en Ben heb gesproken over mijn therapie en klachten. Nu bijna een jaar in therapie ben ik nog niet veel stappen verder. Ik ben misschien iets stabieler op werk, maar in en daaromheen kom ik mijzelf nog erg vaak tegen. In samenspraak met mijn huidige therapeute is daarom besloten om in dagbehandeling te gaan, omdat intensievere therapie nodig is om bovenop de klachten te komen die mij al ongeveer de laatste 10 jaar parten hebben gespeeld. Het weer volop van het leven kunnen genieten is iets waar ik daarom echt mee aan de slag wil.

De afgelopen maanden heb ik het hier met mijn therapeute veelvuldig over gehad, waar en in welk traject ik het beste op mijn plek ben en wat mij het beste hieruit kan helpen. Dit was in eerste instantie 3 dagen dagbehandeling in groepsgerichte schematherapie in het CWZ. De financiering kreeg het CWZ echter niet meer rond, waardoor het zoeken was naar een andere plek. Dit wordt of wel het centrum voor persoonlijkheidsproblematiek in Halsteren (dat zou dan een opname worden van zondagavond tot vrijdagavond, +/- 14 weken lang) of een dagbehandeling (3 dagen in de week) in Lunteren. Of ik in aanmerking kom voor één van beide behandelingen wordt nu nog nader onderzocht.

Gedurende bovenstaande traject kan ik niet of niet volledig werken. Het was daarom logisch dat er voor mij niet onmiddellijk een nieuw contract van 6 maanden klaar lag. Ik ben echter zeer dankbaar dat mijn kwaliteiten nog wel zichtbaar waren en dat ze mij nog wel willen behouden, want ik denk dat het in veel andere bedrijven al einde verhaal had betekend. Nadat ik stabiel uit het traject terug kom kan ik daarom wel een nieuw tijdelijk contract verwachten. Tot die tijd is het erg hard aan mijzelf werken en is het nog afwachten vanaf wanneer en hoe het tot die tijd loopt. Ik hoop dat ik niet te veel scheve gezichten tref dat er voor mij min of meer een uitzonderingspositie is gemaakt. Ik weet echter alleen dat ik zelf nog wel vaak aanwezig was en ook wel het één en ander heb laten zien, al snap ik misschien ook dat het spijtig is voor de collega’s die helaas overtallig zijn geworden.

In ieder geval is dit hoe mijn situatie er op dit moment uitziet. Ik zal nog even moeten wachten tot ik in behandeling kan, dus jullie zullen mij voorlopig nog wel even zien. Mijn excuses voor deze veel te lange mail, ik snap als je hem niet helemaal heb uitgelezen, maar zo wel dan dank daarvoor. Ik wil jullie mijn diagnose en verhaal niet te veel in het gezicht drukken, maar mocht je meer willen weten over mijn achtergronden en het omgaan met mijn psychische klachten dan kun je kijken op www.dieleven.nl, waarop ik vaak blog hierover. Er staan hier wel wat heftige (persoonlijke) dingen op, dus ik laat het helemaal aan jullie of jullie dit willen lezen of niet. Zo niet, even goede vrienden/collega’s. Ik spreek jullie allemaal in ieder geval wel weer en bedankt voor jullie begrip en fijne samenwerking tot nu toe binnen de organisatie!

Veel Liefs,

Thomas Pruijsen